Kaligrafia chińska ma swoje własne reguły i odmiany stylistyczne, a kto je opanuje może bez przeszkód (nawet bez znajomości języka) poznać gruntownie tę sztukę lub chociaż zdobyć się na podstawy w ocenianiu estetycznej i formalnej interpretacji pisma.
Nikt nie jest w stanie zrozumieć istoty kaligrafii bez podstawowych wiadomości dotyczących samego języka chińskiego i jego odmian. Język ten jest dość specyficzny i (nie boję się tego powiedzieć) wyizolowany, w którym wszystkie wyrazy są jednosylabowe i pozbawione fleksji. Gramatyka jest zaskakująco prosta - a nawet nie ma jej wcale. Mówi się po prostu np.
JA - iść,
TY - iść,
ON - iść, itd.
Samo pismo jest "ideograficzne", a to oznacza, że każdemu pojęciu odpowiada jeden znak. We współczesnym języku literackim, będącym zapisem języka mówionego występują bardzo często wyrazy dwu lub więcej sylabowe. W przeciwieństwie do języka klasycznego, dzisiaj już prawie nie używanego i występującego tylko w literaturze klasycznej.
Wytwory sztuki kaligraficznej zaliczane są do malarstwa, którego tematem są zwykle poematy, sentencje, czy nawet jedno słowo. Sztuka kaligraficzna należy do obowiązkowego wykształcenia każdego mędrca, filozofa lub polityka. Tutaj ciekawostka - wybitnym kaligrafem na "chwałę narodu" był wielki Mao. Każdemu kto chce rozpocząć przygodę z kaligrafią przyznam szczerze, iż wysokie umiejętności zdobywa się całymi latami. Każdy znak kaligraficzny buduje się według określonej kolejności: najpierw elementy górne, potem dolne, lewe, prawe, poziome i pionowe. Trzymając się określonych reguł nadawano ideogramowi specyficzną formę artystyczną - ideogram "ptaka" niczym zrywał się do lotu, "smoka" zaś wił się i kłębił.
Źródło: Adam Topor
Licencja: Creative Commons - użycie niekomercyjne - bez utworów zależnych