JustPaste.it

Wstępna ocena poszkodowanego w stanie zagrożenia życia

Wstęp

W czasie oceny, poszkodowanego postępujemy wg żelaznej zasady:
Ratownik myślący – ratownik bezpieczny”, co to znaczy?
Przede wszystkim na względzie powinniśmy mieć nasze zdrowie i życie – nie przystępujemy do badania ofiary, jeśli nie jesteśmy przygotowani.






Należy przez to rozumieć przez:
          -  zabezpieczenie miejsca wypadku (eliminacja czynników szkodliwych, zapobieganie dalszym wypadkom)
        -  zabezpieczenie własnego zdrowia (rękawiczki jednorazowe, maseczki resuscytacyjne itp. )

        Wielokrotnie w czasie „oględzin” na podstawie
obserwacji możemy ocenić  niektóre urazy lub stan poszkodowanego. Przykładami są krwotoki, deformacje (złamania, amputacje etc.)stan skóry (poparzenia, odmrożenia – kolor).
Możemy również wstępnie ocenić
Przyczyny powstania urazu, oraz domniemać się, jakiego rodzaju urazów możemy się spodziewać:
        
Wypadek samochodowy – uszkodzenia kręgosłupa, złamania kości, zmiażdżenia    
        
Pożar – poparzenia, zaczadzenia, zatruciaI wiele innych.

Należy pamiętać, że osoby chore przewlekle mogę mieć przy sobie informacje o chorobie np.: medalik, bransoletę. Nie są to jednak informacje pewne, jakkolwiek należy brać je pod uwagę odnotować i poinformować personel, który „przejmie” od nas poszkodowanego.

Ocena stanu świadomości poszkodowanego
Powszechnie stosowaną metodą sprawdzenia przytomności (lub jej braku) jest kombinacja komendy głosowej oraz bodźca mechanicznego (dotyku). Komenda głosowa to nic innego jak wałkowane miliony razy: „Otwórz oczy, co ci jest?”. Rzecz jasna dobieramy formułkę pytań do odpowiedniej sytuacji i pamiętamy o zachowaniu odpowiednim oddaleniu. Na podstawie informacji uzyskanych w czasie wywiadu możemy zapobiegać następstwom urazu, eliminować rozwój obrażeń.

Na podstawie rozmowy możemy ocenić stan świadomości ofiary. Bełkotliwa mowa, „gadanie” od rzeczy są dla nas ratowników sygnałem informującym o szoku, wstrząsie. Jeśli chodzi o dotyk... Trzeba uważać.  
Najpopularniejszą metodą jest potrząsanie za barki. Jednak, jeśli doszło do urazu właśnie w tym miejscu to:
 
         
- powodujemy niepotrzebne cierpienie poszkodowanego
        
 - W przykry dla nas sposób zostaniemy poinformowani o urazie.
Tak więc uważajmy i nie trzęśmy ratowanymi, wystarczy poklepać po ramieniu i powtórzyć pytania.

Ocena czynności życiowych  (ABC)
ABC to najłatwiejszy (bo najprostszy) schemat oceny funkcji życiowych.
 
Opiera się na 3 punktach:- A – Airways – drogi oddechowe- B – Breathing – oddech- C – Circulation – krążenie

A – Sprawdzamy drożność górnych dróg oddechowych. Otwierając usta, zaglądamy do wnętrza jamy ustnej w celu ustalenia czy znajdują się w niej ciała obce takie jak : pokarm, guma do żucia, wymiociny, krew, sztuczna szczęka czy inne substancje. Jeśli tak należy odchylić głowę w stronę przeciwną do naszej (nie chcemy mieć przecież obiadu poszkodowanego na spodniach?) i usunąć ciało obce z jamy ustnej. Warto przy tym pamiętać o zabezpieczeniu się przed zaciśnięciem zębów poszkodowanego na naszych palcach. Wkładanie przedmiotów między zęby nie ma sensu, gdyż utrudni nam to eliminację ciał obcych z górnych dróg oddechowych. Najlepszą metodą (subiektywnie) jest blokowanie żuchwy przy pomocy kciuka. Wciskamy palec w policzek poszkodowanego tak, aby znalazł się pomiędzy górną a dolną szczękę. Po zakończeniu oczyszczania jamy ustnej należy przystąpić do udrożnienia górnych dróg oddechowych po przez zastosowanie tzw. postawy węszącej. Mam nadzieję, że sama nazwa sugeruje jak wygląda i jak ją zastosować. Odstępstwem od tej metody jest podejrzenie uszkodzenia kręgosłupa na odcinku szyjnym. Należy wtedy zastosować rękoczyn Esmarcka. Polega on na nałożeniu zębów żuchwy na zęby szczęki.

B – Przy sprawdzeniu oddechu należy zastosować kolejny schemat: widzę, słyszę, czuję.
Widzę  ruchy klatki piersiowej świadczące o oddychaniu.
Słyszę odgłos wydychanego i wdychanego powietrza.
Czuję podmuchy wydychanego powietrza.

Klękamy przy poszkodowanym, pochylamy się nad nim, przybliżamy ucho do ust i nosa pacjenta. Sprawdzenie oddechu powinno trwać DOKŁADNIE 10 sek.
Dodatkowo możemy położyć rękę na klatce piersiowej pacjenta by wyczuć ruchy oddechowe. Jeśli stwierdzimy brak ww. czynności oddechowych mamy do czynienia z bezdechem. Jest to stan zagrożenia życia. Mamy wtedy ok. 4½ minuty by przywrócić oddech. Przystępujemy do RKO. Według najnowszych wytycznych Europejskiej Rady Resuscytacji (ERC) najważniejszą czynnością wykonywaną podczas resuscytacji krążeniowo – oddechowej są uciski klatki piersiowej. Oddechy u poszkodowanego powinny zostać wykonane jednak naszym głównym celem jest utrzymanie krążenia!.

C – Brak krążenia jest równoznaczny z zatrzymaniem oddychania (ale brak oddechu nie jest równoznaczny z ustaniem krążenia – jednak bez oddechu krążenie szybko zanika). Stwierdzenie zatrzymania lub nie akcji serca możemy dokonać przy pomocy badania tętna na dużych tętnicach (na wysokości tzw. Jabłka Adama ok. 2 cm od niego w zagłębieniu)lub  tętnicy udowej – w pachwinach (u niemowląt, dzieci).  U osób nieprzytomnych nie dokonuje się pomiarów tętna na tętnicach obwodowych – nadgarstki czy stopy (możliwość wystąpienia centralizacji krążenia czego skutkiem może być stwierdzenie braku tętna w czasie badania). Gdy stwierdzamy brak oddechu u poszkodowanego natychmiast przystępujemy do Resuscytacji.

 

Źródło: Bartek