Pistolet: Pistolet jest indywidualną bronią palną z krótką lufą, strzelającą nabojami pistoletowymi. Pistolet nazywany jest również bronią "boczną" lub "osobistą". Broń ta służy głównie do zwalczania pojedynczych celów w odległości do 50 m, ogniem pojedynczym, prowadzonym z jednej ręki, wspomaganej czasami drugą. Specyficzne warunki użytkowania pistoletu, a mianowicie bliska odległość do celu i bezpośrednie zagrożenie ze strony przeciwnika, stwarzają szczególne wymagania. Mianowicie strzał oddany z pistoletu powinien być jak najszybciej, winien być celny i powodujący jak największe skutki obalające. Jeśli ponadto cel jest chroniony lekkim pancerzem (np. kamizelką kuloodporną), pocisk powinien przebić taką osłonę. Od broni krótkiej wymaga się więc, by miały: dużą manewrowość ogniową, dużą celność, moc obalającą oraz zdolność przebijania osłon i oczywiście niezawodność.
BERETTA 92F
Pistolet Model 92 jest jednym z wielu pistoletów na nabój 9 mm Parabellum opracowanych we włoskiej firmie Pietro Beretta. Produkcję tej broni uruchomiono w 1976 r., a w następnych latach wprowadzono wzory pochodne 92 S, 92 SB i 92 SB-C. Obecnie produkuje się ten model w firmie Pietro Beretta SpA, w Gardon Valtrompia, Brescia. Zasada działania pistoletu opiera się na wykorzystaniu energii krótkiego odrzutu lufy. Zasilany jest z magazynka pudełkowego o pojemności 15 nabojów. Ma mechanizm udzerzeniowy kurkowy z kurkiem zewnętrznym. Po ostatnim strzale zamek zatrzymuje się w tylnym położeniu. Oprócz bezpiecznika nastawnego pistolet można zabezpieczyć poprzez ustawienie kurka w położeniu zabezpieczającym. Modele 92 i 92 S są bardzo podobne do siebie, a różnią się przede wszystkim mechanizmem zabezpieczjącym. W modelu 92 bezpiecznik jest montowany na szkielecie, natomiast w Modelu 92 S na zamku i ma możliwość zwalniania kurka bez strzału. W ten sposób, jeśli kurek był napięty to zostanie zwolniony bez strzału, jeśli nie był napięty, to naciśnięcie spustu nie napnie kurka, jeśli kurek zostanie poruszony przypadkowo - strzał również nie padnie mimo obecności naboju w komorze. Model 92 SB jest wersją Modelu 92 S przystosowaną dla strzelców lewo- i praworęcznych. Dźwignia bezpiecznika znajduje się po obu stronach zamka i można ją uruchomić każdą ręką, natomiast przycisk zatrzasku magazynka umieszczono w takim miejscu pod kabłąkiem spustu, że można go nacisnąć nie zdejmując ręki z chwytu pistoletu. Przycisk ten można przełączyć z lewej strony broni na prawą dla strzelców leworęcznych. Model 92 SB-C jest skróconą wersją Modelu 92 SB. Różnice głównie dotyczą wymiarów i pojemnosci magazynka. Pistolet ma długość 197 mm i wysokość 128 mm. Lufę skrócono do 109 mm, a magazynek mieści 13 nabojów, czyli o dwa mniej niż w Modelu 92.
 |
| Beretta 93r |
Oprócz pistoletów s serii 92 firma Beretta podukuje jeszcze dwa modele pistoletów do naboju 9 mm Parabellum. Pierwszy z nich to pistolet automatyczny Model 951 R będący zmodyfikowaną wersją Modelu 51 z lat pięćdziesiątych. Modyfikacja polega na wprowadzeniu do broni przełącznika rodzaju ognia, umożliwiającego strzelanie ogniem pojedyńczym jak i seriami. W modelu 51 magazynek był 8-nabojowy, tu zaś używa się magazynku o pojemności 10 nabojów. Magazynek ten wystaje z uchwytu. BERETTA 92R Drugim jest również automatyczny pistolet Model 93 R. Może on także strzelać pojedyńczo lub ogniem ciągłym. Zasilany jest magazynkami o pojemnościach 15 lub 20 nabojów, wystającymi z uchwytu. Z przodu kabłąka spustu zainstalowano niewielki, składany uchwyt dodatkowy dla drugiej ręki, natomiast u dołu chwytu głównego można przyłączyć dostawną kolbę składaną, przenoszoną oddzielnie.
DESERT EAGLE
 |
| Desert eagle |
W 1983 roku izraelska firma I.M.I. wypuściła na rynek pistolet sportowy Eagle na silny nabój rewolwerowy .357 Magnum z lufami długości: 6-, 8-, 10-, 14-calowe (152, 203, 254 i 355 mm). Niedługo potem rozpoczęto produkcję na eksport wariantu z najkrótszą lufą i nieco innym wykończeniem o nazwie Desert Eagle czyli "Pustynny Orzeł". Użycie bardzo silnej amunicji zmusiło konstruktorów do zastosowania rzadkich i nietypowych w pistoletach rozwiązań. Broń działa na zasadzie wykorzystania energii gazów odprowadzanych z przewodu lufy. W momencie strzału część gazów wyrzuca pocisk, a część wydostaje się przez otwór w dole lufy i trafia na tłok ze sprężyną w specjalnej komorze gazowej ułożonej równolegle pod jej przewodem. Rozprężając się tutaj hamują ruch zamka do tyłu. Gdyby nie to urządzenie, wsteczny ruch zamka byłby o wiele szybszy i silniejszy co obniżałoby celność broni, dało bardzo mocne, nieprzyjemne "kopnięcie" i wpłynęłoby negatywnie na całość funkcjonowania pistoletu. Drugim niekonwencjonalnym w broni krótkiej rozwiązaniem jest sposób ryglowania. W typowych pistoletach monolityczny zamek po prostu zamyka komorę nabojową. W Desert Eagle zasada działania polega jak w wielu karabinach na ryglowaniu przez obrót zamka, a dokładniej - obrót znajdującego się w jego wnętrzu cylindra. Większość dużych pistoletów posiada lufę ruchomą, natomiast przy zastosowaniu w/w metody można było wyposażyć Desert Eagle w lufę nieruchomą w stosunku do szkieletu, a nieruchoma lufa zawsze zwiększa celność. IMI Desert Eagle Pistolet jest dość ciężki (1,5 kg), co wiąże się nie tylko z jego sporymi rozmiarami, ale jest też kolejną cecha spowodowana użyciem amunicji Magnum. Broń o większej masie ma też większą bezwładność, a więc mniej "kopie" przy strzelaniu niż pistolet lekki. Aby w czasie strzału zmniejszyć zjawisko podrzutu Desert Eagle jest ciężki "na lufę", tzn. część masy rozłożono pod jej przewodem. Eliminuje to tak typowe w zwykłych rewolwerach na nabój .357 Magnum wysokie podrywanie lufy po opuszczeniu jej przez pocisk. Wszystkie powyższe cechy konstrukcyjne powodują, że mimo zastosowania tak silnej amunicji broń ta we wprawnych rękach jest bardzo celna, a silny rewolwerowy nabój czyni ją niesamowicie skuteczną. Magazynek mie¶ci 9 nabojów, faktycznie jednak w broni może znajdować się zawsze o jeden nabój więcej, gdyż pistolet ten nosi się zupełnie bezpiecznie z nabojem wprowadzonym do lufy. Bezpiecznik nastawny znajduje się po obu stronach zamka. Pistolet może być montowany na trzech rodzajach szkieletu: zwykłym stalowym, stalowym nierdzewnym lub lekkim aluminiowym. Oprócz zwykłych przyrzadów celowniczych może być zaopatrzony w celownik regulowany lub optyczny. Poza wersją .357 Magnum firma IMI oferuje Desert Eagle na amunicję .41 i .44 Magnum, a także model Desert Storm kalibru .50 (12,7 mm). Te wzory to już jednak pewnego rodzaju curiosa, oryginały dla oryginałów, a nie broń użytkowa. Natomiast "Pustynny Orzeł" .357 to mocna broń dla mocnych mężczyzn.
GLOCK
 |
| Glock |
Kiedy w 1980 roku armia austriacka ogłosiła wśród krajowych firm konkurs na opracowanie nowego wzoru pistoletu nikt nie przypuszczał, że w jego wyniku powstanie broń, która stanie się światowym hitem. Przed konstruktorami postawiono oprócz narzucenia kalibru 9 mm i naboju typu Parabellum, tylko kilka dość ogólnikowych wymagań: prosta konstrukcja, niezawodność i wytrzymałość większa niż używanego do tej pory pistoletu Walther P-38, większa pojemność magazynka. W ciągu sześciu miesięcy w biurze projektantów firmy Gastona Glocka z Deutsch-Wagram opracowano prototyp broni, której zalety przeszły pod każdym względem najśmielsze oczekiwania komisji. Zasada działania - krótki odrzut lufy - nie była niczym nowym. Sprawdzona wielokrotnie, jest najczęściej stosowana w tego typu broni, ale nowatorskie podejście autorów przy doborze materiałów i rozwiązywaniu szczegółów konstrukcyjnych ich pistoletu dało efekt rewelacyjny i rewolucyjny zarazem. Materiał, jaki użyto do wykorzystania pistoletu to największa przyczyna jego rozgłosu. Firma Glock odeszła bowiem od typowego, tradycyjnego budowania broni z ciężkich elementów stalowych, zastępując je w dużej mierze tworzywem sztucznym. Spowodowało to powstanie legend o "pistolecie z plastyku", z których jedne gloryfikowały go jako wykonany w całości z tworzywa, łącznie z lufą, drugie negowały jako plastykową, nic nie wartą zabawkę. Żadnych z nich oczywiście nie odpowiadała prawdzie. Z tworzyw sztucznych wykonane są: szkielet broni z uchwytem, korpus magazynka i jego podajnik, język spustowy oraz oś prowadnicy sprężyny powrotnej. Natomiast takie ważne części jak lufa i zamek plus wszystkie sprężyny, kołki i inne drobiazgi składające się na wewnętrzną budowę pistoletu, to wysokiej jakości stal. Takie połączone materiałów złożyło się na uzyskanie szeregu zalet. Pierwsza z nich to masa broni - Glock 17, który nie należy do małych pistoletów, waży, bez amunicji, jedną trzecią mniej od typowego pistoletu wojskowego o tych samych rozmiarach. Po załadowaniu magazynka pojemniejszego niż u większości używanych wzorów (17 naboi), masa Glocka wzrasta do poziomu masy innych pistoletów bez amunicji, a często jest nawet niższa. Pozwala to na znacznie swobodniejsze posługiwanie się pistoletem. Druga istotna zaleta, to wytrzymałość - wbrew pozorom użycie do budowy tworzywa wcale jej nie zmniejszyło, wręcz odwrotnie, ponieważ nie jest to oczywiście zwykły, kruchy plastyk, jaki spotykamy wokół nas. Skład chemiczny tworzywa znany jest tylko producentowi, który sprowadzając składniki rozszerzał wielokrotnie listę o inne, by utrzymać w tajemnicy zestaw półproduktów. Wynik końcowy, to kombinacja lekkich polimerów zwana czasem moplenem, o niespotykanej wytrzymałości na działanie mechaniczne i termiczne. W firmie Glock zrzucano prototyp z wysokości ponad stu metrów na beton. Wynik testu - żadnych, nawet najmniejszych uszkodzeń "plastyku". Tworzywo to jest bardzo odporne na działanie temperatur. Pistolet był testowany, np. przez oddanie 10.000 strzałów w zmieniającej się temperaturze od -40 st. C do +200 st. C. Podczas próby nie pojawiły się żadne zmiany ani w strukturze tworzywa, ani w funkcjonowaniu całego pistoletu. W porównaniu do typowych metalowych modeli, broń Glock ma tu istotn± przewagę w użytkowaniu - chwyt nie przymarza do dłoni, nie nagrzewa się jak metalowy, nie jest śliski, nie ma obawy przed pękaniem części pod wpływem mrozu. Mając już prawdziwy obraz wykonania tej broni dodajmy do tego kolejne zalety wynikające z budowy wewnętrznej. Lufa od wewnątrz nie ma typowego przekroju z gwintem o wyraźnych polach i bruzdach, lecz jest poligonalna, tzn. uogólniając - bruzdy i pola gwintu mają zaokrąglone kontury i przechodzą w siebie o wiele łagodniej. Przez zastosowanie takiego rozwiązania uzyskuje się lepsze uszczelnienie przy przechodzeniu pocisku przez lufę, a więc większą jego prędkość początkowa oraz mniejsze zużycie przewodu lufy, mniejsze zanieczyszczenie lufy osadem prochowym, łatwiejsze czyszczenie i wiele innych mniej istotnych zalet. Równie łagodne przejście komory nabojowej w gwint pozwala na płynniejsze wprowadzanie naboju, łatwiejszy start pocisku, płynne wyrzucanie łuski, a w ostatecznym wyniku wyższy komfort strzelania i niezawodne działanie broni. Wysokiej klasy hartowanie i grube ścianki lufy dają jej bardzo dużą żywotność.
 |
| Glock 17 |
Najbardziej rewolucyjną zaletą Glocka jest sposób zabezpieczania broni. Pistolet ten otworzył nową klasę wśród broni krótkiej, tzw. "Safe Action" czyli bezpiecznego użytku. Mimo że pistolet nie ma żadnego zewnętrznego bezpiecznika nastawnego, to potrójne automatyczne zabezpieczenie wewnętrzne pozwala na swobodne noszenie broni z nabojem w lufie i natychmiastowe użycie, bez dodatkowych manipulacji. Tym rozwiązaniem firma Glock GmbH w zasadzie pogodziła zwolenników rewolweru i pistoletu dając im do ręki pistolet z jego wszystkimi plusami i możliwością błyskawicznego stosowania, w czym celowały rewolwery. Bez wdawania się w szczegóły konstrukcyjne - Glock jest zabezpieczony przez: bezpiecznik w postaci języczka wewnątrz spustu blokujący jego ruch do tyłu, automatyczną blokadę iglicy spustem. Skuteczność tych zabezpieczeń może potwierdzić wspomniany już test zrzucania pistoletu ze śmigłowca z wysokości 100 metrów na beton. Glock miał wprowadzony nabój do lufy lecz przy żadnym upadku nie padł przypadkowy strzał. Wszystkie zabezpieczenia zostają natomiast odblokowane właściwym naciśnięciem języka spustowego czyli w momencie oddania strzału. Nie ma więc tu miejsca na opóźnienia mogące kosztować życie w pojedynku ogniowym, wynikłe z zapomnienia o odbezpieczeniu broni lub na strzał przypadkowy, gdy broń była niezabezpieczona. Konstruktor zrezygnował z typowego kurkowego mechanizmu uderzeniowego na rzecz dwuetapowego napinania iglicy zaopatrzonej we własną sprężynę. Przy każdym przeładowaniu broni następuje częściowe napięcie sprężyny ruchem zamka. Dalsze napięcie i zwolnienie iglicy odbywa się naciśnięciem na spust, do czego z racji już jej połowicznego napięcia zamkiem potrzebna jest niewielka siła nacisku, mniejsza niż w tradycyjnych mechanizmach broni kurkowych. Taki mechanizm uprościł konstrukcję pistoletu i zwiększył jego celność. Przyrządy celownicze zaopatrzono w kontrastowe znaki - jasną obwódkę na szczerbinie i plamkę na muszce dla ułatwienia celowania w warunkach złej widoczności. Broń jest bardzo łatwa w rozkładaniu na cztery podstawowe elementy, cała zaś cechuje się przy wszystkich swoich zaletach wybitnie prostą konstrukcją. Składa się tylko z 33 części, podczas gdy znany z prostoty Ruger z 55, a okrzyczana Beretta M-92, około 70. Być może wygląd zewnętrzny Glocka jest dość surowy, ale kształt i wykonanie zapewniają bardzo wygodne posługiwanie się nim. Profile chwytu są tak dobrane by, mówiąc językiem strzelców, wchodził sam w dłoń. Wszystkie krawędzie są pozaokrąglane, Glock jest więc łatwy w szybkim wyciąganiu z kabury lub ukrycia. Wśród zalet pistoletu istotne jest też jego wykończenie. Z reguły broń jest z zewnątrz oksydowana, lakierowana lub pokrywana w inny sposób, żaden nich jednak nie jest dostatecznie trwały i po pewnym czasie intensywnego użytkowania zaczyna spod pokrycia wyzierać naga stal podatna na rdzę i postarzająca wygląd pistoletu. Właściciele Glocków nie mają takich - problemów - zamek hartowany unikalną matoda "tenifer", która oprócz dużej wytrzymałości daje metalową czerń nie tylko na powierzchni, ale i w jego głębi. Glocka nie można zarysować, przetrzeć na krawędziach i najważniejsze: nie rdzewieje nawet leżąc w wodzie morskiej. Czyści się w nim i oliwi tylko w zasadzie przewód lufy, a współdziałanie części metalowych z polimerowymi praktycznie wyklucza potrzebę smarowania. W strzelaniu broń ta spisuje się bardzo dobrze, zacięcia są możliwe tylko z winy amunicji. Niskie osadzenie lufy w stosunku do osi ręki strzelającego, dogodny chwyt, silna płaska sprężyna powrotna oraz inne szczegóły konstrukcyjne powodują, że Glock jest bardzo "miękki" przy oddawaniu strzałów, ma mały odrzut i podrzut, co czyni go rewelacyjnym przy tzw. strzelaniu szybkim. I tu mamy kolejną niespodziankę: z pozoru droższy - jest jednak tańszy od innych pistoletów. Cena handlowa jest tylko nieco wyższa lub równia cenie innych dobrych modeli. Dlaczego więc tańszy? Otóż od dobrego pistoletu wymaga się wytrzymania około 40.000 wystrzałów. Przeciętnie, takie jak np. używane u nas mają żywotność rzędu 10.000. Podczas testów austriackich Glock wytrzymywał do uwaga!... 360.000 strzałów. Z prostego rachunku wynika, że jest on w stanie, przy intensywnej eksploatacji "przeżyć" przynajmniej 10 pistoletów innego typu, tzn. jest ponad dziesięciokrotnie tańszy. Całkowita wymienność części, wykonanych z praktycznie niezniszczalnych materiałów czyni z tej broni doskonałą propozycję nie tylko dla bogatych krajów. Pistolety Glock są eksportowane do około 45 państw, od Stanów Zjednoczonych poczynając, a na Zambii skończywszy. Jest on na uzbrojeniu całych armii czy policji np. w Austrii i Norwegii lub bronią elitarnych grup komandosów i ochrony VIP-ów. Największą popularność zdobył on właśnie wśród członków służb i oddziałów specjalnych (również w Polsce).
P 83
 |
| P-83 |
Jest to polski pistolet wprowadzany do uzbrojenia zamiast pistoletu P-64. Skonstruowano go do naboju 9 mm x 18 typu Makarowa używanego w P-64 oraz pistolecie maszynowym wz. 1963 r. (PM-63). Przed projektantami postawiono zadania usunięcia głównych niedostatków pistoletu P-64. Nowy pistolet powinien mieć pojemniejszy magazynek, mniejszą siłę potrzebną do samonapinania kurka oraz słabsze oddziaływania na dłoń strzelającego podczas prowadzenia ognia. Z technologicznego punktu widzenia pistolet powinien być zaprojektowany, aby można go było produkować nowoczesnymi metodami tłoczenia, zgrzewania i lutowania zamiast tradycyjnego skrawania i dzięki temu obniżyć wyraźnie materiałochłonność, pracochłonność oraz koszty wyrobu. Szczególną uwagę zwrócono na zabezpieczenie pistoletu przed strzałem przypadkowym i przedwczesnym. W fazie opracowywania prototypów konstruktorzy pistoletu, inżynierowie Ryszard Chełmicki i Marian Gryszkiewicz, przedstawili dwa warianty. W pierwszym zastosowano klasyczny zewnętrzny bezpiecznik skrzydełkowy. Drugi prototyp nie miał bezpiecznika zewnętrznego, a jedynie zabezpieczenia wewnętrzne, przede wszystkim samoczynną blokadę iglicy zwalnian± poprzez nacisk na spust. Zasada działania pistoletu P-83 opiera się na wykorzystaniu energii odrzutu zamka swobodnego. Do zasilania służy magazynek pudełkowy, jednorzędowy zawierający 8 naboi, to znaczy o 2 więcej niż w pistolecie P-64. Mechanizm spustowy z samonapinaniem kurka i przerywaczem umożliwia tylko ogień pojedyńczy. Rolę przerywacza pełni występ w tylnej części szyny spustowej. Do samonapinania, to znaczy do napięcia kurka za pomocą wywarcia nacisku na język spustowy, potrzebna jest siła 50-60 N, podczas gdy w pistolecie P-64 siła samonapinania wynosiła 110-120 N. Pistolet ma mechanizm uderzeniowy kurkowy z kurkiem zewnętrznym napędzanym sprężyną działającą na kurek poprzez żerdź kurka. Wyciąg sprężynujący umieszczony jest w zamku. Wyrzutnik sztywny jest jednolitą częścią szkieletu. W zamku znajduje się wskaźnik obecności naboju w komorze nabojowej. Po wystrzeleniu ostatniego naboju zamek zostaje zatrzymany w tylnym położeniu na dźwigni, którą zwalnia się kciukiem prawej ręki. Przyrządy celownicze stałe. Masa pistoletu P-83 jest o 110 g większa niż w P-64. Ta większa masa oraz lepiej opracowany chwyt sprawiają, że oddziaływanie pistoletu na dłoń odczuwalne jest jako łagodniejsze niż w pistolecie P-64. Położenie dźwigni zatrzymującej zamek po ostatnim strzale oraz położenie bezpiecznika po lewej stronie pistoletu jednoznacznie wskazują, że pistolet P-83 przeznaczony jest dla strzelców praworęcznych. Do zabezpieczenia pistoletu służy bezpiecznik skrzydełkowy zlokalizowany nad chwytem pistoletu. Ustawienie bezpiecznika w położeniu zabezpieczającym powoduje obniżenie i unieruchomienie iglicy. Iglica nie może się przemieszczać wzdłużnie, nie może też być uderzona przez kurek, gdyż jej tylny koniec znajduje się wówczas naprzeciwko gniazda w kurku. Jeśli kurek był napięty, to obrót bezpiecznika powoduje zwolnienie kurka oraz obniżenie dźwigni zwolnienia kurka, a to z kolei blokuje spust oraz szynę spustową i uniemożliwia oddanie strzału przez samonapinanie. Pistolet można zabezpieczyć nie tylko przy kurku napiętym, ale i przy zwolnionym. Przed przypadkowym wystrzałem przy kurku zwolnionym, na przykład wskutek uderzenia w kurek, chroni dźwignia zabezpieczająca. Pistolet P-83 w stanie zabezpieczonym można przeładować, to znaczy wprowadzić nabój do komory nabojowej.