Na skutek wydarzeń 1948 r. wielu Palestyńczyków musiało opuścić swoje domy i udać się na uchodźctwo - na inne tereny wewnątrz historycznej Palestyny.
Na skutek wydarzeń 1948 r. wielu Palestyńczyków musiało opuścić swoje domy i udać się na uchodźctwo - na inne tereny wewnątrz historycznej Palestyny, tj. na Zachodni Brzeg Jordanu, do Strefy Gazy, bądź do ościennych państw: Jordanii, Syrii i Libanu. Sądzono wówczas, że jest to rozwiązanie tymczasowe, a niedługo będą oni mogli powrócić do swoich domów.
Najważniejszą częścią międzynarodowego prawodawstwa wobec palestyńskich uchodźców jest niewątpliwie rezolucja Narodów Zjednoczonych nr 194 z 11 grudnia 1948 r., której istotą jest zagwarantowanie Palestyńczykom prawa do powrotu i domagania się rekompensacji. Jednak, jako że ta rezolucja nie mogła zostać wypełniona, ONZ skupiło swoją uwagę na humanitarnym wymiarze i próbie poprawy warunków uchodźców w państwach goszczących. W tym celu powołano UNRWA (United Nations Relief and Work Agency for Palestine Refugees in the Near East - Agencja Narodów Zjednoczonych do Spraw Pomocy i Zatrudnienia Uchodźców Palestyńskich na Bliskim Wschodzie), by służyła palestyńskim uchodźcom w dziedzinach edukacji, pracy, służby zdrowotnej i pomocy społecznej.
Od czasu przybycia Palestyńczyków do Libanu ponad 50 lat temu doświadczali marginalizacji, cierpienia i represji. Libańczycy twierdzili, że Palestyńczycy stanowią zagrożenie dla ich kraju - ci przecież zachwiali dotychczasowym etniczno-religijnym status quo. Dlatego też wielu Libańczyków uważa ich za główną przyczynę wybuchu libańskiej wojny domowej. Palestyńczycy w Libanie uważani są za obywateli drugiej kategorii. Napotykają wiele specyficznych problemów. Nie mają podstawowych cywilnych czy ekonomicznych praw, mają znikomy dostęp do publicznej służby zdrowia czy do edukacji lub państwowej pomocy społecznej. Większość z nich w związku z tym polega na UNRWA i korzysta z jego usług w zakresie edukacji, zdrowia czy pomocy społecznej.
W Libanie zamieszkuje obecnie 400 tysięcy zarejestrowanych przez UNRWA uchodźców palestyńskich, co stanowi ok. 12% populacji całego kraju. Ponad połowa uchodźców palestyńskich w Libanie, a mianowicie 224 tysiące zamieszkuje 12 oficjalnych obozów. (1) Są to:
| Obóz | Liczba zarejestrowanych uchodźców |
| Ain al-Hilwa | 45,337 |
| Nahr al-Bared | 31,023 |
| Raszidija | 25,580 |
| Burdż al-Baradżna | 20,405 |
| Burdż asz-Szamali | 18,659 |
| Beddawi | 16,198 |
| Szatila | 12,235 |
| Al-Bass | 10,107 |
| Wavel | 7,553 |
| Mia Mia | 5,037 |
| Dbaja | 4,211 |
| Mar Elias | 1,411 |
| Dikwana i Nabatia (zniszczone obozy) | 16,108 (2) |
Z początkowej liczby 16 obozów zarządzanych przez UNRWA, obecnie funkcjonuje 12. 3 zostały zniszczone w wyniku konfliktów i już nigdy ich nie odbudowano. Są to: Nabatia w południowym Libanie oraz Dikwana i Dżisr al-Basza w Bejrucie. Czwarty obóz, Dżaraud w Dolinie Bekaa został zlikwidowany, a jego mieszkańców przeniesiono do obozu Ar-Raszidijja koło Tyru.
Przypisy
- Źródło UNRWA 31.12.2003
- Dane UNRWA na 31 grudnia 2003 r.