JustPaste.it

Fight Club - analiza socjologiczna

Analiza socjologiczna filmu Fight Club. To dzieło mówi o postmodernistycznym społeczeństwie konsumentów, utracie męskiej tożsamości przez pracowników w białych kołnierzach i społecznym rozwarstwieniu stworzonym przez nasze materialistyczne społeczeństwo.

Analiza socjologiczna filmu Fight Club. To dzieło mówi o postmodernistycznym społeczeństwie konsumentów, utracie męskiej tożsamości przez pracowników w białych kołnierzach i społecznym rozwarstwieniu stworzonym przez nasze materialistyczne społeczeństwo.

 

Słowo wstępu

Ten tekst jest tłumaczeniem tekstu Fight Club - sociological analysis napisanego przez Jaime Kozlowski.

Tłumaczenie dokonane i opublikowane za zgodą autora oryginalnej publikacji. Tekst nie może być powielany poza obrębem tej strony. Wszelkie prawa do niego są zastrzeżone.

Muszę przyznać: tekst tego eseju był dla mnie trudny do przetłumaczenia - zawierał wiele naukowych pojęć. Jeżeli znajdziesz jakiś błąd, zgłoś mi go.

Tłumaczenie

83025745bf21807a882916053b997b11.jpgFilm Davida Fincher'a pt. „Fight Club" jest dziełem mówiącym o postmodernistycznym społeczeństwie konsumentów, utracie swojej męskiej tożsamości przez pracowników w białych kołnierzach (pracownikach najniższego szczebla - przyp. tłumacza)  i społecznym rozwarstwieniu stworzonym przez nasze materialistyczne społeczeństwo. Akcja zaczyna się od słów bezimiennego narratora przedstawionego nam jako Jack (Edward Norton) , wyjaśniającego nam jak właściwie poznał Tyler'a Durden'a (Brad Pitt), który na końcu okazuje się być alter ego naszego narratora. „Obaj" tworzą przeznaczony wyłącznie dla mężczyzn, podziemny klub bokserski, który, gdy Tyler Durden staje się osobowością dominującą, ewoluuje w Projekt Chaos: wielo komórkowe, tajne społeczeństwo uciskanych pracowników w białych kołnierzykach.

Narrator i Tyler prowadzą rozmową jakby Tyler był prawdziwą osobą i narrator często opisuje swój obecny stan emocjonalny zdaniami w stylu: „Jestem poczuciem odrzucenia Jacka" (Fincher 1999). Poznajemy również Marlę Singer, (którą narrator spotyka uczęszczając na spotkania grup wsparcia) jako femme fatal z którą Tyler sypiał i która niszczy więź między Jackiem i Tyler'em. Zna go jako Tyler'a, ponieważ tak się jej przedstawił, kiedy się poznawali.  Podczas całego procesu, rola Marli Singer w życiu narratora ostatecznie sprawia, że uświadamia on sobie, iż to on sam jest ulotnym Tyler'em Durden'em i jedynie materializował fragment swojej wyobraźni.

Jack spędza swoje dni w pracy, którą pogardza i swoje noce przeglądając katalogi reklamowe, desperacko pragnąc nadać jakąś wartość swojemu życie, w międzyczasie powodując u siebie ostrą bezsenność. Jak Tyler ogłasza na szczególnym spotkaniu Fight Club'u: „Jesteśmy całą generacją pompujących benzynę - kelnerów - niewolników kapitalistów. Reklamy każą nam kupować samochody i ciuchy, wykonywać robotę której nie cierpimy, żeby kupić gówno którego nie potrzebujemy." (Fincher 1999) Ci mężczyźni, pracownicy w białych kołnierzykach to proletariusze, „ludzie którzy sprzedają swoją pracę za pieniądze" (Macionis 196). W odniesieniu do rozwarstwienia, pracownicy w białych kołnierzykach są ważniejsi niż pracownicy w niebieskich kołnierzykach, ale wciąż usługują kapitalistom ponad nimi. Nigdy nie mogą osiągnąć ideału przedstawianego w reklamach, ponieważ według paradygmatu społecznego konfliktu „rozwarstwienie dostarcza jednych ludzi z przewagą nad innymi" co powoduje przytłaczające poczucie alienacji z powodu świadomości własnej bezsilności (Macionis 196).

Pierwsza zasada Fight Club'u to: nie mów o Fight Club'ie. Druga zasada Fight Club'u to: nie-mów-o-Fight-Club'ie!" (Fincher 1999) Oczywiście zakaz jest zaproszeniem do nie przestrzegania zasady: idź i powiedz o Fight Club'ie, ale traktuj tą wiedzę jako brudny sekret który jednoczy „nas", społeczność zjednoczonych braci - nigdy więcej nie będziemy odosobnieni! (Diken 2001) Razem, ci mężczyźni tworzą swoją własną konstrukcję społecznej rzeczywistości, kompletnie odrzucającej postmodernistyczne konsumenckie społeczeństwo, aby poradzić sobie z obciążeniem jakiego doświadczają. Poprzez walkę na pięści, praktykowanie minimalizmu i sianie spustoszenia w społeczeństwie kapitalizmu, wielu członków Projektu Chaos tworzy tożsamość i znaczenie dla swojego życia, w ten sposób tworząc reguły dla ich własnej kontra-kultury.

Wszyscy jesteśmy częścią tej samej kupy gnoju", ogłasza głośno Tyler podczas gdy Projekt Chaos działa jak świetnie dostrojona maszyna. (Fincher 1999) To oświadczenie jest slangową wersją podstawowego hasła socjologii, „wszyscy jesteśmy w tym razem". Nierówności i społeczny konflikt tych mężczyzn odczuwalny na indywidualnym poziomie pomogły im związać się razem, funkcjonując jako anarchiokracja. Utylitarystyczne organizacje do których każdy z nich należał stworzyły rozwarstwienie, które definiuje obraz psychologiczny zwykłego członka tego związku ochotników. (Macionis 117)

Pracownicy w białych kołnierzykach służą innym, co kiedyś było rolą i obowiązkiem, który kultura przewidziała dla kobiet. Ci mężczyźni podejmują się teraz tradycyjnych żeńskich zajęć, odczuwając stopień utracenia swojej pozycji, „odczuwając naprężenie pomiędzy rolami powiązane ze statusem singla" (Macionis 88). W pewnym momencie filmu Tyler mówi do Jack'a w trakcie osobistej rozmowy: „Jesteśmy generacją mężczyzn wychowanych przez kobiety". Analizy konfliktów społecznych związanych z płcią teoretyzują, że płeć determinuje nie tylko zachowanie, ale również władzę. (Macionis 263) Tradycyjnie, mężczyźni byli silniejsi i mężowie dominowali ponad żonami. Tymczasem, kiedy 28% rodzin jest prowadzona tylko przez jednego rodzica (w większości samotne kobiety), młody chłopiec wyrasta w otoczeniu, w którym to kobieta ma władzę absolutną. (Macionis 350) Udowodniono również, że dzieci które dorastały w rodzinach prowadzonych przez tylko jednego rodzica zaczynają swoje życie jako biedniejsze, słabiej wykształcone, i mają niższe zarobki jako dorośli. (Macionis 351) Rozwarstwienie typowych ról powiązanych z płcią jest potwierdzane, kiedy Tyler kontynuuje swoją wypowiedź mówiąc: „Czy naprawdę sądzisz, że kobiety są odpowiedzią?" (Fincher 1999) Ostatecznie, świadomość, że ich niewolnictwo względem kapitalistów jest produktem braku silnego męskiego wzorca podczas dorastania, staje się policzkiem w twarz kiedy uświadamiają sobie, że ich marzenia to złudzenia, że przekonanie iż kiedyś „wszyscy będą sławni" było życiowym oszustwem.

Anty-konsumenckie przesłanie Chuck'a Palahniuk'a (pisarza) przenika poprzez Fight Club w prawie każdej scenie. W soundtrack'u dostępna jest piosenka „To Twoje życie", której treść to zebrane z całego filmu przesłania. Jedna z linijek tekstu piosenki przypomina nam, że żyjemy w kapitalistycznym społeczeństwie, gdzie nasz image nie jest tworzony przez to jacy jesteśmy, ale przez to, co kupujemy. „Nie jesteś swoim kontem bankowym. Nie jesteś ciuchami, które nosisz.  Nie jesteś zawartością swojego portfela. Nie jesteś swoim rakiem jelita. Nie jesteś swoją kawą espresso.  Nie jesteś samochodem który prowadzisz. Nie jesteś swoimi pieprzonymi spodniami khaki." (Fischer 1999) Zasadniczo, społeczeństwo materialnych dóbr musiało przypisać różne poziomy w hierarchii społecznej, aby rozwarstwić nas na klasy, które wcale nie definiują nas jednak jako ludzi. Ten film wyjaśnia, że białe kołnierzyki Ameryki straciły kontakt ze swoją męską stroną, zdolność do zmierzenia się z naszym społeczeństwem konsumentów i jest nazywany przez niektórych „Marksizmem dla idiotów". (Diken 2001) Podsumowując, Fight Club jest bardzo skomplikowanym psychologicznym thrillerem z wieloma socjologicznymi przesłaniami. Zapamiętaj, „to twoje życie, i kończy się minuta po minucie".

 

Belent Diken & Carsten Bagge Laustsen. 'Ciesz się swoją walką! - "Fight Club" jako symptom sieci społecznej,' opublikowane przez Department of Sociology, Lancaster University pod adresem: http://www.comp.lancs.ac.uk/sociology/soc080bd.html 2001

Fight Club. Reżyser David Fincher. Występują Brad Pitt i Edward Norton. 20th Century Fox 1999

Macionis, John J. Society: The Basics. New Jersey: Prentice Hall. 2002