Jeśli inżynier uwzględnia istnienie tejże blachy przy rozpatrywaniu wielu cech budynku, wynikających z warunków wytrzymałości, stateczności, odkształcalności i trwałości konstrukcji, to określenie obciążeń niszczących wymaga szczegółowej analizy możliwych postaci jej zniszczenia jako płyty lub tarczy. Uzyskano wystarczająco bezpieczny sposób określenia nośności elementów lub ich części, gdy zniszczenie ma charakter plastyczny. Zapas bezpieczeństwa w takich przypadkach wobec obciążeń niszczących jest ustalany w wyniku spełnienia wymogów norm budowlanych, dotyczących obciążeń konstrukcji stalowych. Przy pracy fałdowej jako przepony, ze względu na zastosowany rodzaj łączników zniszczenie może niekiedy wykazywać cechy kruche. Należy dążyć do eliminowania tego rodzaju postaci zniszczenia.
Przy takim określeniu podstaw bezpieczeństwa konstrukcji obliczenia dokonuje się metodą stanów granicznych zgodnie z obowiązującymi normami budowlanymi. Stan graniczny nośności powinien być przeanalizowany z uwzględnieniem najbardziej niekorzystnej kombinacji obciążeń stałych i zmiennych, pomnożonych przez współczynnik obciążenia. Stan graniczny wymaga rozpatrzenia pracy blachy fałdowej jako płyty i tarczy, przy czym powinny być rozpatrywane jako decydujące o jej nośności następujące czynniki:
- miejscowa utrata stateczności płaskich ścianek pod różnymi obciążeniami
- nośność blachy fałdowej wynikająca z jej zginania, ścinania, rozciągania lub ściskania
- wyboczenie elementów obrzezających przeponę lub zniszczenie łączników należących do tych elementów
- ogólna utrata stateczności ścinanej przepony
- zniszczenie łączników przy rozpatrywaniu różnych ich postaci
Stan graniczny użytkowania powinien być przeanalizowany z uwzględnieniem najbardziej niekorzystnej kombinacji obciążeń charakterystycznych. Ugięcia powinny być ograniczone zgodnie z normą PN-90/B-03200. Należy także zwrócić uwagę na możliwość zwiększenia się ugięć przy obciążeniach dynamicznych.
Projektowanie nośnych elementów przegród z zastosowaniem blachy fałdowej powinno spełniać wymagania, podane w normie PN-90/B-03200 oraz w wytycznych, dotyczących kształtowników giętych i pracy tarczowej osłon.
Projektowanie cienkościennych elementów rozciąganych przebiega tak samo jak elementów walcowanych na gorąco. Natomiast cienkościenne elementy ściskane należy obliczać, uwzględniając możliwość ogólnej utraty stateczności, jak też jej postaci miejscowej, przyjmując pracę w zakresie nadkrytycznym.
W przypadku elementów zginanych należy brać pod uwagę możliwość wystąpienia zjawisk bardziej złożonych, gdy w ściankach ściskanych i ścinanych dochodzi do utraty starczości i wykorzystywania rezerwy nadkrytycznej, a w częściach rozciąganych jest równocześnie osiąganą różnica plastyczności materiału. Bywają również rozwiązania, w których elementy zginane wykazują większa nośność, niż to wynika z takiego modelu zniszczenia. Uplastycznienie może rozpocząć się po stronie włókien rozciąganych. Taka rezerwa niesprężystej pracy całego przekroju zginanego nie doczekała się jeszcze pełnego wyjaśnienia zjawiska i dlatego nie może być w pełni wykorzystana.
Wytrzymałość obliczeniową stali należy przyjmować według normy PN-90/B-03200. Wykorzystanie skutków zgniotu, przy projektowaniu na zimno wyrobów jest możliwe na takich samych zasadach, co w przypadku kształtowników giętych, po przeprowadzeniu odpowiednich badań doświadczalnych.