Gitara

Przyszły nabywca instrumentu przede wszystkim powinien umieć precyzyjnie określić -jaki typ gitary go interesuje i jakie brzmienie określonego typu instrumentu będzie mu potrzebne. Dlatego powinien interesować się również stroną techniczną muzyki i dowiadywać się na jakich instrumentach grają ulubieni przez niego muzycy.

Najistotniejszy wpływ na decyzję powinno mieć: po pierwsze - brzmienie instrumentu, po drugie - wykonanie, a więc sprawność techniczna gitary. O ile pierwszy problem - brzmienie, jest sprawą bardzo indywidualną i po przekroczeniu progu jakości instrumentów profesjonalnych wybór powinien być uzależniony od gustów nabywcy, o tyle na sprawność techniczną można spojrzeć bardziej obiektywnie. Inna rzecz, że w instrumentach profesjonalnych dobra jakość techniczna powinna być sprawą oczywistą.

Progi

Progi pozbawione ostrych kantów, powinny być nabite precyzyjnie, co sprawdzamy grając gamę chromatyczną na każdej strunie przez wszystkie pozycje. Brzęczenie niektórych dźwięków będzie świadczyło o nierównym nabiciu progów (wadę te przy pewnych zdolnościach technicznych można usunąć samemu, podpiłowując odpowiednie progi). O ile poprzednią usterkę można zlikwidować samemu, o tyle nieprecyzyjne rozmieszczenie progów na długości gryfu dyskwalifikuje instrument. Rozmieszczenie progów decyduje o tym, czy gitara będzie stroiła czy nie.

Maszynki

Należy również sprawdzić działanie maszynek, (strojników), które powinny obracać się lekko, ale też nie mieć zbyt dużego luzu.

Pudło rezonansowe

W gitarach akustycznych przecie wszystkim należy sprawdzić, czy pudło rezonansowe nie ma pęknięć, rozklejeń lub innych uszkodzeń. Trzeba pamiętać, że nawet drobna usterka pudła rezonansowego wymaga naprawy przez kwalifikowanego lutnika. Należy sprawdzić uważnie je oglądając oraz opukując. Opukiwać należy symetrycznie, np. według następującego wzoru podanego na rysunku. Dźwięki wydawane podczas opukiwania powinny być jednakowe po obu stronach gitary. Jeżeli tak nie jest, sygnalizuje to uszkodzenie lub złe wykonanie pudła rezonansowego. Ważne jest, aby w skali instrumentu wszystkie dźwięki miały wyrównane brzmienie i aby nic było wśród nich tzw. wilczych tonów, tj. dźwięków głucho lub nieczysto brzmiących. Należy sprawdzić też, czy strunnik jest mocno przyklejony do płyty rezonansowej.

Zobacz też: Pudło rezonansowe

Strój

Gitary akustyczne nie mają zazwyczaj regulacji menzury strun, w związku z tym należy zwrócić baczniejszą uwagę na to, czy instrument stroi. Trzeba pamiętać przy tym, że struny nowe szybko zmieniają swoje właściwości i wymagają korekty menzury. W wypadku, gdy korekta jest niemożliwa, lepiej gdy nowa gitara (z nowymi strunami) ma minimalnie za małą menzurę, tj. oktawy na tych samych strunach są za małe. Po niedługim czasie różnica ta wyrówna się sama.

Ustawienie mostka

Gitary akustyczne często nie mają możliwości regulacji wysokości mostka. Trzeba wiec dobrze sprawdzić, czy wysokość ta nam odpowiada. Jednocześnie należy pamiętać, że zależna jest ona również od stopnia wygięcia szyjki. Struny powinny być na tyle wysoko nad gryfem, aby przy mocniejszym dźwięku nic obijały się o progi, ale na tyle nisko, aby zapewnić wygodę gry.

Menzura

Wprawdzie menzura strun jest w zasadzie stała, ale zdarzają się niewielkie odchylenia. Należy wiec zwrócić uwagę na to, czy menzura danej gitary odpowiada rozmiarom i możliwościom dłoni przyszłego nabywcy.

Wyważenie gitary

Jeśli gitara zaopatrzona jest w uchwyty do paska, należy sprawdzić, czy jest dobrze wyważona i nie ma tendencji do przechylania się. Szczególną uwagę należy zwrócić na gitary dwunastostrunowe ze względu na ich szerszą szyjkę, większą główkę i ilość maszynek, co może powodować zbyt duży ciężar z lewej strony.

Elementy elektryczne

Gitara elektryczna powinna mieć dobrze zaekranowane elementy elektryczne, gdyż w innym przypadku będzie wrażliwa na różne zakłócenia elektryczne i elektromagnetyczne. Zakłócenia te nie powinny występować niezależnie od pozycji gitary względem wzmacniacza. Przystawki i inne elementy elektryczne nic mogą reagować na ewentualne zakłócenia ze strony korpusu. Np. gitary elektryczno-akustyczne firmy Gibson przełącznik przystawek mają osadzony w gumie, aby stuk kontaktu powstający przy przełączaniu nie był słyszany w głośnikach.

Struny powinny być podłączone do masy elementów elektrycznych w gitarze. Możemy to wykonać również sami, łącząc cienkim kablem metalowy strunnik z masą któregokolwiek w elektrycznych elementów gitary, np. z metalową oprawą gniazda wyjściowego. Jesi to konieczne ze względu na zmniejszenie pojemnością elektryczną grającego zakłóceń i brumu, a również unikniecie nieprzyjemnych trzasków podczas przypadkowych dotknięć od masy gitary, np. metalowej obudowy przystawki.

 

 

Wzmacniacz

W rozdziale tym chciałbym zwrócić uwagę na znaczenie właściwego doboru wzmacniacza do gitary.

To, że należy dopasowywać wzmacniacz do gitary, a nie odwrotnie, jest rzeczą oczywistą. Gitara jako właściwy instrument determinuje rodzaj wykonywanej muzyki. Wiadomo, że gitarzysta rockowy zaopatrzy się w gitarę elektryczną, gitarzysta grający bebop - kupi sobie gitarę

Rola wzmacniacza

Wzmacniacz jest urządzeniem pomocniczym, niemniej bardzo ważnym, gdyż decyduje zarówno o jakości dźwięku jak i też o tym, czy barwa dźwięku gitary zostanie właściwie i czytelnie zaprezentowana słuchaczom. Dlatego przy wyborze wzmacniacza należy mieć na uwadze:

• jakość jego elementów elektronicznych i głośników
• moc wzmacniacza
• możliwości korekcyjne barwy tonu
• ewentualnie efekty dodatkowe
  • pogłos
  • vibrato.
• wielkość wzmacniacza
• ciężar
• przystosowanie do transportu

Trzeba zdecydować, czy wolimy wzmacniacz lampowy czy tranzystorowy, czy głośniki tradycyjne, czy wysoko-sprawne, np. typu Lansing. (Muszę tu zaznaczyć, że większość gitarzystów pozostaje nadal przy rozwiązaniach tradycyjnych).

 

Moc wzmacniacza

Bardzo ważny jest właściwy dobór mocy wzmacniacza. Gitarzyści jazzowi głównego nurtu grają do dnia dzisiejszego na wzmacniaczach średniej mocy, ok. 50 W. Wzmacniacze takie są wystarczające zarówno w klubie jak i w studiu nagraniowym, a nie przysparzają kłopotów transportowych. Gitarzyści rockowi stosują wzmacniacze nieraz bardzo dużej mocy, ale i u nich zaczyna rysować się tendencja powrotu do urządzeń średniej mocy. Obecnie aparatura mikrofonowa jest w stanie tak nagłośnić cały zespół, że nie ma potrzeby, aby gitara pracowała na bardzo silnych wzmacniaczach. Jest to lepsze rozwiązanie również ze względu na bardziej równomierne nasilenie dźwięków w sali, niezależnie czy będzie to przy scenie czy w ostatnich rzędach.

 

Jakość wzmacniacza

Jakość wzmacniacza ocenimy najlepiej, próbując go na własnej gitarze podczas gry w swoim zespole. To ostanie jednak często jest niewykonalne. Należy skontrolować możliwości korekty barwy tonu i ustalić, czy jesteśmy w stanie ustawić ten rodzaj tonu, który by nam najbardziej odpowiadał. Czy możemy wyeksponować walory naszej gitary i czy dźwięk jest właściwy stylistycznie.

Chociaż jakość wzmacniacza podpowie nam często jego cena, jednak musimy pamiętać, że dobierając wzmacniacz do gitary, wartościujemy go subiektywnie i wcale nie musi nam się podobać najdroższy model. Ważne jest, aby wzmacniacz przekazywał wyraźnie nasz „osobisty ton".

 

Efekty dodatkowe

Trzeba się zastanowić, czy potrzebne są nam takie efekty jak pogłos czy wibrato. Jeżeli nastawiamy się na pracę w studiach nagrań, to należy pamiętać, że używa się tam lepszych technicznie urządzeń pogłosowych. Do gry na scenie i w klubach pogłos sprężynowy przydaje się. Vibrato natomiast używane jest raczej w muzyce rozrywkowej, ilustracyjnej. Uzależniamy to więc od wykonywanego przez nas rodzaju muzyki.

 

Przystosowanie do transportu

Każdy wzmacniacz powinien być dobrze przystosowany do transportu. A więc być trwały, aby nie szkodziły mu długie podróże i częste przeładunki, ale powinien też być niezbyt ciężki i o rozmiarach, które nie wykluczają jego przewozu w samochodzie osobowym.

Nie trzeba dodawać, że mniejszy problem jest ze wzmacniaczem zmontowanym w jedną całość z głośnikami niż oddzielnie. Wzmacniacz powinien posiadać mocny pokrowiec wykonany z materiału wodoodpornego. Dużym ułatwieniem jest wyposażenie wzmacniacza w kółka skrętne oraz wygodne uchwyty. Na wszystko to trzeba zwrócić baczną uwagę, ponieważ gitarzysta często zmuszony jest sam transportować swoje instrumenty.

 

Ustawienie wzmacniacza

Mając już własny wzmacniacz pamiętajmy, że bardzo ważne jest ustawienie wzmacniacza względem grającego oraz reszty zespołu. Musi tu być wzięta pod uwagę sprawa dobrego słyszenia własnego instrumentu przez gitarzystę oraz wzajemnego słyszenia się z pozostałymi muzykami. Również gitarzysta powinien stać lub siedzieć w takim miejscu, aby dobrze słyszał resztę zespołu. Poza tym wzmacniacz ustawia się w zależności od sposobu traktowania dźwięku. Jeśli chce się uzyskiwać sprzężenia zwrotne, gitara musi być dość blisko głośników. Przy graniu mainstreamowym dobrze sprawdza się ustawienie wzmacniacza 2-4 m od gitarzysty, tak by głośniki skierowane były w jego stronę lub nieco z boku. Daje to dobrą kontrolę dźwięku własnego instrumentu oraz orientację w proporcji siły głosu w stosunku do innych instrumentów.

 

Struny

Niezmiernie ważny jest dobór odpowiednich strun. Różne ich rodzaje są używane do różnych gatunków muzyki. Pierwszy podział wyłania struny nylonowe i metalowe. Jak wiadomo, struny nylonowe używane są tylko w gitarach klasycznych, nie będziemy się więc nimi zajmować.

Struny metalowe możemy podzielić na ich grubość, materiał oraz sposób wykończenia.

Grubości strun

Firmy produkujące struny, oferują komplety o różnych grubościach. Grubości podane są w ułamkach cala (1 cal = 2,52 cm). Dla przykładu podaję komplet miękki firmy Fender (F-150set Light, rock'n roll): E-.010, H-.013, G-.015, D-.026, A-.032, E-.038.

Natomiast twardy komplet firmy Gibson przedstawia się następująco: E-.013. H-.016, G-.024, D-.028, A-.046, E-.058. Trzeba zaznaczyć, że w kompletach miękkich struny G-3 nie mają owijki, a w twardych są owijane.

Dla gitar dwunastostrunowych firma Fender proponuje między innymi taki komplet (F-1450 set Light & bright): E-.010/.010, H-.013/.013, G-.022/.010, D-.026/.013, A-.034/.016,E-.044/.022.

Naciąg

Komplety powinny być tak dobrane, aby wszystkie struny miały równy naciąg. W podanym powyżej komplecie do gitary dwunastostrunowej, już po podanych wymiarach można stwierdzić, że naciąg struny G-.010 będzie większy od naciągu struny E-.010. Dlatego gitarzyści często pojedyncze struny kompletują sobie sami.

Twardość

Struny miękkie - podatne na wibrację i lekkie w grze - nadają się najlepiej do muzyki, w której stosuje się technikę bluesową. Brzmieniowo ustępują jednak strunom twardszym, gorzej oddają dynamikę, a przy mocnym uderzeniu wydają dźwięk zduszony. Zjawisko to jest spotęgowane, gdy założymy struny zbyt miękkie na gitarę akustyczną. Trzeba pamiętać, że o ile w gitarze elektrycznej można używać komplety miękkie, z powodzeniem wykorzystując ich zalety, o tyle gitara akustyczna, dla dobra brzmienia, wymaga strun twardszych, które swoją masą są w sianie pobudzić rezonans pudła. Na ogół gitarzyści jazz-rockowi preferują raczej struny małej lub średniej grubości. Gitarzyści jazzowi używają strun średnich i twardych. Gra na nich jest nieco cięższa, ale efekt brzmieniowy wart jest tego. Kenny Burrell, który ma opinię jednego z najbardziej wyrafinowanych brzmieniowo gitarzystów jazzowych, używa właśnie bardzo twardych strun.

Owijka

Struny najczęściej używane mają owijkę wykonaną z białego metalu, ale bywają również struny z owijką żółtą. Charakteryzują się one bardziej jędrnym, metalicznym dźwiękiem. Niektóre komplety, pomiędzy rdzeniem a owijką, mają wplecione jedwabne nitki. Brzmienie strun basowych staje się wówczas łagodniejsze.

Struny mogą mieć owijkę okrągłą lub spłaszczoną. Owinięte z zewnątrz okrągłym drucikiem, mają powierzchnię szorstką, a struny owinięte spłaszczoną owijką mają powierzchnię gładką. Ten ostatni rodzaj stworzony został nie tyle w trosce o wygodę gry, ale o pozbawienie gitary charakterystycznych dla niej dodatkowych efektów akustycznych, jakimi są poświsty (podczas zmiany pozycji lewa ręka pocierając lekko o szorstką powierzchnię struny, powoduje takie odgłosy). Struny bezszmerowe nie cieszą się całkowitym bezkrytycznym uznaniem, ponieważ struny z okrągłą owijką górują nad nimi jakością dźwięku.

Starzenie się strun

Każdy kto ma kontakt z gitarą, zauważył zapewne, że struny nowe, świeżo założone, brzmią jędrnie, klarownie i dość jasno, niestety podczas eksploatacji, wraz z upływem czasu tracą swe walory brzmieniowe. Struny lepszej jakości dłużej utrzymują dobre brzmienie, struny gorsze - krócej. Po dłuższym okresie używania struny przestają stroić „w sobie" i nie pomaga już wtedy regulacja menzury na mostku. Niekiedy i w nowym komplecie zdarzy się struna brzmiąca fałszywie z powodu wadliwego wykonania. Z reguły będzie to któraś ze strun basowych, najczęściej E-6.

Długość

Przy doborze strun należy zwrócić uwagę również na to, aby miały one odpowiednią długość. Wprawdzie menzura wszystkich gitar jest zbliżona, ale różne są odległości strunnika od mostka i siodełka od kołków. Struna właściwie nawinięta na kołek ma kilka zwojów, tak jak pokazuje zdjęcie.

Np. struna E-6 powinna być nawinięta na kołek dwa-trzy razy: struny cieńsze mogą mieć większą ilość zwojów, ale nie więcej niż kilka (np. 3 - 4) przy strunie E-1. Nadmierna ilość zwojów, nie mówiąc już o przypadku, gdy zwoje nie mieszczą się na kołku obok siebie i nawijają się jeden na drugi, powoduje brak stabilności stroju gitary. Odradzam obcinanie strun z owijką, ponieważ może to spowodować obluzowanie się jej, a co za tym idzie zniszczenie struny. Dlatego ważne jest, aby dobierać struny również do wymiarów instrumentu, tj. do odległości od strunnika do kołków. Struna powinna być dłuższa od tej odległości o około 5-10 cm.

Nawijanie

 

Trzeba pamiętać, że struny świeżo po założeniu nie trzymają dobrze stroju i w związku z tym nie należy zmieniać ich tuż przed graniem. Aby uzyskać maksymalną stabilność stroju, struna musi się dobrze ułożyć w miejscu nawinięcia na kołek maszynki, a uzyskuje się to nawijając zwoje struny na kołek starannie i ciasno.

Zapasowy komplet

Dobrze pamiętać o tym, że każdy gitarzysta powinien mieć zawsze, w razie zerwania się struny, co najmniej jeden zapasowy komplet.

Kostka

Plectrum, inaczej piórko lub popularnie - kostka, służy do zarywania lub uderzania w struny. Od plectrum pochodzi dość nieprecyzyjna nazwa „plectrum guitar", określające gitarę, na której gra się kostką, w odróżnieniu od klasycznej gitary, gdzie dźwięk wydobywa się palcami.

Choć plectrum guitar jest synonimem gitary jazzowej, rockowej, rozrywkowej, to samo plectrum powstało dużo wcześniej. Na instrumencie używanym w starożytnej Grecji - kilarze, grało się właśnie plektronem.

Materiały

Współczesne kostki wykonywane są z różnych materiałów. Głównie z tworzyw sztucznych, chociaż wykorzystuje się też róg, szylkret, kość słoniową, twarde drewno - np. heban, skórę, a nawet metal, czy tworzywa na bazie węgla-graphite. Kształty są także bardzo różnorodne. Piórka z pierścieniami przeznaczone są do gry na gitarze hawajskiej, ale niekiedy wykorzystuje się je do gitary akustycznej. Kostki różnią się też grubością, a co za tym idzie stopniem elastyczności.

Barwa dźwięku

Wszystko to, a więc materiał, kształt i grubość ma bardzo duży wpływ na barwę dźwięku. Jeżeli chcemy mieć kostkę wydającą dźwięk jasny, musi ona być ostro zakończona. I przeciwnie, jeżeli gramy kostką zakończoną tępo, dźwięk będzie bardziej matowy. Trzeba przy tym zaznaczyć, że zakończenie tępe sprawia większą trudność przy różnicowaniu dynamicznym, względnie akcentowaniu fraz melodycznych (patrz rozdział „Kształtowanie dźwięku").

Atak

Stopień elastyczności kostki wpływa przede wszystkim na rodzaj ataku. Elastyczne kostki dają mocniejszy i ostrzejszy tzw. klang, w odróżnieniu od kostek mało elastycznych. Łagodniejsze brzmienie uzyskamy stosując materiały miękkie, w skrajnym przypadku np. skórę. Ważną dla dźwięku w momencie uderzenia jest powierzchnia kostki mająca kontakt ze struną. Gładka daje atak suchy, bardziej szorstka - ostrzejszy. Stosując materiały zbyt twarde narażamy się na spotęgowanie dość nieprzyjemnego efektu.

Podczas gry legato, w momencie uderzenia kostką w brzmiącą jeszcze strunę, zanim wprowadzimy ją znów w drgania, zostaje ona głośno stłumiona, obijając się o twardą powierzchnię kostki. Podczas gry daje to wrażenie jakby trzasków, które nie wpływają korzystnie na brzmienie. Odpowiednią techniką gry można je zredukować, ale nie można wyeliminować całkowicie. Dążąc do zlikwidowania tych efektów, należy zmniejszyć masę kostki, a więc stosować cieńszą i lżejszą lub używać kostek z materiału o miękkiej powierzchni. Niekiedy kostki mają specjalne wyżłobienia lub naklejane krążki, np. z korka, które zapobiegają wyślizgiwaniu się kostki z palców.

Kostka a technika gry

 

Gitarzyści wybierają rodzaj kostki również pod kątem swojej techniki gry. Są też tacy, którzy mimo mnogości rodzajów oferowanych kostek nie znajdują odpowiedniej dla siebie i wykonują je wówczas sami.

 

Pasek do gitary

Ma on duże znaczenie dla właściwej postawy. Zaczepia siego o specjalne uchwyty znajdujące się na tylnym boczku gitary i na grzbiecie szyjki. W gitarach akustycznych i wielu elektryczno-akustycznych tego drugiego uchwytu nie ma. Wówczas gitarzyści zaczepiają pasek o główkę gitary (jak to czynił Wes Montgomery). Nie każdemu to jednak odpowiada, ponieważ gitara wtedy przesuwa się nieco w prawą stronę.

Paski szerokie używane są do cięższych gitar i preferują je gitarzyści grający w pozycji stojącej. W pozycji siedzącej pasek ma tylko znaczenie pomocnicze i nie utrzymuje już całego ciężaru instrumentu. Wewnętrzna powierzchnia paska powinna być na tyle szorstka, aby nie zsuwał się z ramienia. Natomiast ważne jest, aby wyposażony był w regulację długości, która pozwoli na ustawienie właściwej pozycji instrumentu.

 

Futerał

 

Futerał służy do ochrony instrumentu przed wpływami atmosferycznymi oraz ewentualnymi uszkodzeniami mechanicznymi, np. podczas transportu.

Futerały dzielimy na twarde, usztywnione i miękkie. Te ostatnie to pokrowce wykonane na ogół z dermy, które połowicznie tylko spełniają swoje zadanie. W ostateczności można je stosować do przenoszenia tanich gitar elektrycznych na małe odległości. Do gitar mających pudło rezonansowe konieczne są futerały sztywne, które zabezpieczają instrument nie tylko przed deszczem i kurzem. Futerały te najczęściej wykonywane są pod względem materiału i kształtu tradycyjnie, tak jak dla innych instrumentów smyczkowych. Popularne są też futerały o innych kształtach niż instrument, np. w formie rombu, prostokątne itd. o konstrukcji drewnianej, z tworzyw sztucznych, lub bardzo poszukiwane i chyba najlepsze z duraluminium.

Wnętrze futerału

Futerały są wewnątrz wyłożone aksamitem lub pluszem, a w miejscach styku z instrumentem, dodatkowo miękką wykładziną, np. gąbką. Miejsca podparcia gitary powinny być lak rozplanowane, aby jej ciężar lub ewentualne wstrząsy nie współdziałały z siłą naciągu strun i nie mogły spowodować uszkodzenia szyjki.

Futerał powinien trzymać korpus instrumentu dość ciasno, nie dopuszczając do przesunięć. Szyjka natomiast nie może być zbyt mocno podparta, aby nie utrzymywała ciężaru gitary. Podparcie jest na ogół wymodelowanym wycięciem, przeciwdziałającym bocznym przesunięciom szyjki. Futerał powinien posiadać kilka dobrych zamków, aby wyeliminować możliwość nieprzewidzianego otworzenia się. Konieczna jest też wygodna rączka umieszczona w środku ciężkości futerału.

Podróż samolotem

Należy też pamiętać o całkowitym spuszczeniu naciągu strun przed dłuższą podróżą samolotem, gdyż w pomieszczeniu bagażowym, gdzie zazwyczaj znajduje się instrument panuje nawet latem niska temperatura, która może doprowadzić nawet do wyłamania gryfu z korpusu instrumentu.

 

Inne akcesoria

Wraz z instrumentem gitarzysta powinien mieć ze sobą przedmioty, które są, lub mogą się okazać niezbędne: kable, zapasowe struny, ściereczkę do czyszczenia instrumentu, pasek, zapasowe kostki, ewentualnie śrubokręt do regulacji przystawek i mostka oraz przybory do mycia rąk. Dobrze jest też, gdy mamy zapasowe bezpieczniki do wzmacniacza. W domu trzeba jeszcze mieć klucz służący do regulacji pręta szyjki oraz, jeżeli ktoś potrati lutować, wtyczki w ekranowanymi kablami i przybory do lutowania.

Kabel do gitary

Kabel do gitary to niezbędne wyposażenie gitarzysty grającego na gitarze elektroakustycznej lub elektrycznej. Służy on do połączenia wyjścia przedwzmaczniacza w gitarze z wejściem wzmacniacza. Musi być ekranowany, a środkowy przewód wykonany z wielu cienkich drucików, aby był elastyczny i niełamliwy. Z uwagi na możliwość awarii w momencie, gdy naprawa jest niemożliwa, dobrze jest mieć kabel zapasowy.

Kapodaster

Kapodaster (capo, capotaso) jest urządzeniem skracającym menzurę strun w ten sposób, że można tworzyć siodełko w dowolnej pozycji gryfu. Kapodaster jest przydatny, kiedy gitarzysta chce używać pustych strun i jednocześnie poruszać się w tonacjach innych niż najpopularniejsze E, A czy G. Jest to doraźne ułatwienie ograniczające jednak jednocześnie możliwości muzyka i „capo" raczej nie stosuje się w jazzie.

Korbka

Wśród wielu akcesoriów ułatwiających życie gitarzyście, można wymienić korbkę zakładaną na uchwyt maszynki, przyśpieszającą nawijanie się struny na kołek. Przydaje się podczas zmiany całego kompletu strun, szczególnie w gitarach dwunastostrunowych.

 

Stołek

Produkowane są specjalne stołki dla gitarzystów. Są wyższe od stołków perkusyjnych. Z tyłu mają niskie oparcie, z przodu - podpórkę pod nogę.

 

Stojak do gitary

Wśród muzyków estradowych popularny jest stojak do gitary. Brak stojaka powoduje że gitarę trzeba kłaść na wzmaczniaczu lub co gorsza na podłodze, co stwarza wiele okazji do uszkodzenia instrumentu. Stojak rozwiązuje ten problem, zabezpiecza instrument przed uszkodzeniem i strąceniem.

 

Ściereczka

Ściereczka to rzecz, którą powinien zawsze mieć pod ręką każdy gitarzysta. Jedną - najlepiej irchową - służącą do utrzymywania instrumentu w czystości i drugą - z dobrze chłonnego materiału - do przecierania strun.

 

 Zawartość  jest dostępna pod GNU Free Documentation License 1.2.

 

Źródło: http://www.blizinski.pl/gitara/