Położona przy głównej drodze w Kairze dzielnica zwana Miastem Umarłych, to jedyne tego typu miejsce na świecie, gdzie na cmentarzu o powierzchni kilku kilometrów kwadratowych żyje, w harmonii ze spoczywającymi tam na wieki przodkami, ponad 3 miliony ludzi. Kim są ci ludzie?
Moja wyprawa do Egiptu chyliła się już ku końcowi, miałem jeszcze jeden dzień na zwiedzanie Kairu. Plecak już spakowany. Myślałem, że nic ciekawego już się nie przydarzy. Wybrałem się na wielki targ. Przy samym wejściu uderzyła mnie woń olejków zapachowych, kadzideł i roznoszącego się po całej okolicy zapachu kawy. Niespotykany gwar, ruch nieco mnie przytłoczyły. Poszedłem dalej. Dotarłem do Cytadeli, obejrzałem Alabastrowy Meczet i przystanąłem aby podziwiać panoramę Kairu. Po chwili rzuciła mi się w oczy dziwna zabudowa położonej nieopodal dzielnicy. Zacząłem się zastanawiać co to takiego i przypomniałem sobie o Mieście Umarłych.
Nie byłem dokładnie pewien co to za miejsce. Czytałem co prawda zdawkowe informacje na ten temat, ale prócz tego, że gdzieś tu istnieje nie wiedziałem o nim nic. Przerosło to moje największe wyobrażenia. Gigantyczny obszar, położony u stóp wzgórza Moqattam, stanowiący osobną dzielnicę miasta, zamieszkały przez ponad 3 miliony osób. Miasto Umarłych to rzeczywiście miejsce, gdzie ludzie żywi zamieszkują razem z umarłymi. Niegdyś był to cmentarz, a w zasadzie dwa cmentarze, które z biegiem czasu zostały ze sobą połączone. By dokładnie naświetlić sprawę warto dodać, że cmentarze w Egipcie wyglądają jednak zupełnie inaczej niż polskie. Nie ma tu raczej pojedynczych grobów. Najczęściej spotykane są tu różnych rozmiarów grobowce, w których chowani byli członkowie jednej rodziny. Część z nich to pokaźnych rozmiarów budowle przypominające pałace z baśni tysiąca i jednej nocy. Są to grobowce rodzinne bogatych i wpływowych mieszkańców Kairu. Jest to miejsce spoczynku wielu sułtanów. Większość grobowców, mniej zamożnych rodów, przypomina skromne domki. Jeszcze w XIX w. zamieszkiwali go jedynie ludzie odpowiedzialni za pielęgnowanie grobowców. Obyczaj ten znany był w Egipcie od czasów faraonów. Cmentarzysko to z czasem stało się schronieniem dla bezdomnych i przestępców. Stopniowo zaludniane było coraz bardziej. Schronienia poszukiwali tu ludzie, którym żywioł pożaru, lub trzęsienie ziemi zabrały cały życiowy dobytek. Zdesperowani pozbywali się zmarłych i zajmowali ich miejsce. Przeciętne domostwa składają się z odgrodzonych kilku grobowców. Płyty nagrobkowe służą tu często za łóżka bądź stoły. Niektóre z domostw są zelektryfikowane. Dziś miasto żyje własnym życiem. Gromadki dzieci biegają cmentarnymi alejkami. Gdzieniegdzie powstały warsztaty rzemieślnicze. Znajdują się tu również szkoły i meczety. Część alejek cmentarnych przekształcona została w ulice. Kursują tędy autobusy miejskie. Będąc w takim miejscu szokuje wszechobecna dwoistość. Miasto Umarłych – tętniąca życiem dzielnica, ponury klimat cmentarny – bawiące się wesoło dzieci, po jednej stronie głównej drogi Kairu miasto pełne turystów – po drugiej obszar gdzie nawet miejscowi wybierają się niechętnie. Ludność tu mieszkająca trudni się zazwyczaj segregowaniem śmieci, lub drobnymi usługami rzemieślniczymi. Duża część społeczności tej dzielnicy to żebracy. Przyglądając się mieszkańcom łatwo zauważyć można, że w większości są to ludzie ciężko doświadczeni przez los, przez co są bardzo nieufni i niezbyt gościnni. Miasto godne jest zobaczenia, jednak nie należy zapuszczać się zbytnio w głąb, gdyż jest to dość niebezpieczna dzielnica.