Wydawałoby się, że moje galerie dźwiękowe, poświęcone muzyce sakralnej, a przede wszystkim liturgicznej i moje, również ubarwione materiałem dźwiękowym, teksty o artystach eurowizyjnych, to dwa różne światy, które oddziela wielka przepaść i których nic łączyć nie może. A jednak jest inaczej.
Doskonałym przykładem przenikania eurowizyjnej i liturgicznej rzeczywistości muzycznych jest twórczość włoskiej piosenkarki Carli Bissi, znanej jako Alice. Artystka ta, urodzona w 1954 roku, wygrała w 1981 festiwal w San Remo, a w 1984 reprezentowała swój kraj na Konkursie Piosenki Eurowizji. W swej bogatej dyskografii ma ona płytę, która zasługuje na zapamiętanie. Chodzi o album God is my DJ z roku 1999.
Jest to produkcja, na którą składają się utwory dosyć różnorodne, pochodzące nie tylko od różnych twórców ale także z różnych epok, a mimo to stanowiąca całość bardzo harmonijną. Można tu usłyszeć chorał gregoriański reprezentowany przez interesujący zestaw, składający się z wielkopiątkowych improperiów i wielkanocnej sekwencji, muzykę tak zwaną poważną w postaci śpiewu Pie Jesu z Requiem Gabriela Faure i sporą dawkę popu.
W odróżnieniu od większości tego typu produkcji, płyta Alice cechuje się autentycznym nastrojem religijnego rozmodlenia a jednocześnie wysokim poziomem artystycznym. Z każdej tego rodzaju produkcji, zwłaszcza jeżeli prezentują tak wysoki poziom jak ta, należy się cieszyć i każdą warto zauważać. Każda bowiem jest krokiem w kierunku przywrócenia religii należnego jej miejsca w głównym nurcie kultury. Z tego też powodu pozwoliłem sobie na napisanie słów paru o płycie, która nowością już dawno być przestała. Na koniec, jak zwykle,przykład muzyczny.