Za ojca współczesnej analizy technicznej uważa się Charlsa Dowa, który w 1884 roku jako pierwszy zaproponował użycie indeksów giełdowych.
Dow sformułował pierwszą spójną teorię zachowań cen na giełdach, której celem jest wskazanie kierunku całego rynkuKoncepcja Dowa koncentruje się na prawidłowym rozpoznaniu przyszłego kierunku trendu. Kiedy trend jest już wykształcony, zakłada się, że będzie on dominował dopóki nie pojawią się przekonujące dowody świadczące o jego odwróceniu. Teoria ta skupia się na badaniu kierunku trendu, a nie zdolności prognozowania długości trwania bądź wielkości owego trendu.
Trzy trendy rynkowe
Jednym z podstawowych pojęć analizy technicznej jest trend. Dow zdefiniował trend wzrostowy jako sytuację, w której kolejne szczyty i dołki kształtują się na coraz wyższym poziomie. Trend spadkowy to sytuacja odwrotna , w której kolejne szczyty i dołki formują się na coraz niższym poziomie. Definicja ta przetrwała próbę czasu i wciąż jest punktem wyjścia dla wszelkich analiz technicznych.
Dow wyodrębnił też trzy rodzaje trendu: główny (podstawowy), wtórny i krótkookresowy (podrzędny); porównał je do ruchów morza. Trend główny porównany został do przypływów i odpływów morza, trend wtórny do fal składających się na przypływy i odpływy a trend krótkookresowy do zmarszczek tworzących się na falach. Mierząc zasięg kolejnych fal na plaży, można określić kierunek ruchu morza; jeśli każda kolejna fala wdziera się dalej w głąb lądu niż poprzednia, znaczy to, że trwa przypływ. Dopiero, kiedy fale zaczynają się cofać można się zorientować, że zaczął się odpływ. Główne trendy na rynkach – według Dowa – mogą trwać ponad rok, a nawet kilkanaście lat.
Trendy podstawowe są zaburzane, co pewien czas trendami wtórnymi o przeciwnym kierunku, które trwają od trzech tygodni do trzech miesięcy. Często trend wtórny niweluje około 50% zmian cen osiągniętych podczas trendu pierwotnego. Trendy podrzędne powstają głównie na skutek spekulacji, trwają do trzech tygodni i mają małe znaczenie dla inwestorów.
Zdaniem Dowa trendy główne przebiegają zwykle w trzech odrębnych fazach. Trend wzrostowy można podzielić na fazy: niewiary ( akumulacji), wiary i pychy
( funkcja dystrybucji), trend spadkowy z kolei na fazy: niewiary, wiary, i strachu.
Faza niewiary trendu wzrostowego rozpoczyna się, gdy najlepiej zorientowani inwestorzy zaczynają kupować akcje, gdyż według nich wszelkie niekorzystne wiadomości zostały już zdyskontowane przez rynek. Po zakończeniu tej fazy przez trend wtórny rozpoczyna się faza wiary, kiedy coraz więcej inwestorów kupuje akcje, głównie na skutek lepszych informacji fundamentalnych ze spółek. Faza pychy zaczyna się, gdy każdy kupuje akacje, kiedy wszyscy przekonani są, że ceny mogą tylko rosnąć. Po zakończeniu fazy pychy rozpoczyna się faza niewiary trendu spadkowego. Inwestorzy nie chcą uwierzyć, że trend wzrostowy już się zakończył, traktują spadki jako trend wtórny – korektę trendu wzrostowego. Jednak, kiedy trend spadkowy zostaje ponownie kontynuowany – faza niewiary- zaś dodatkowo informacje fundamentalne ze spółek zaczynają wyglądać coraz słabiej, coraz więcej inwestorów zaczyna a pozbywać się akcji. W fazie trzeciej – strachu – inwestorzy pozbywają się akcji za wszelka cenę, bez względu na informacje ze spółek czy otoczenia rynku kapitałowego.
Należy podkreślić, iż w teorii Dowa podstawowym miernikiem kondycji akcji są ich ceny. Wolumen obrotu ma tutaj znaczenie wtórne, choć jest istotnym czynnikiem potwierdzającym sygnały pojawiające się na wykresach. Dow zakłada, iż wolumen powinien wzrastać w kierunku głównego trendu tj., jeśli główny trend ma charakter wzrostowy, wolumen powinien zwiększać się wraz ze zwyżką cen i zmniejszać się podczas spadków. W trendzie spadkowym na odwrót – wolumen powinien wzrastać podczas zniżek i zmniejszać się podczas zwyżek cen. Jeśli wolumen kurczy się przy wzroście i zwiększa przy spadku, stanowi to ostrzeżenie przed możliwą zmianą trendu.
Teoria kontynuacji trendu
Teza ta jest jedną z podstawowych zasad współczesnej analizy trendu; stanowi
Odniesienie rynku do prawa fizyki, które mówi, że obiekt w ruchu ( w tym przypadku
trend ) wykazuje tendencję do kontynuacji swojego ruchu w dotychczasowym
kierunku, jeśli nie zmienią tego jakieś zewnętrzne czynniki. Poziomy wsparcia i
oporu, formacje cenowe, linie trendu i średnie kroczące to niektóre z narzędzi
dostępnych technikowi, które pomagają w niełatwym zadaniu określenia, kiedy może
się dokonać zmiana trendu.
Najtrudniejsze zadanie, przed jakim staje użytkownik teorii Dowa, a także
każdy, kto posługuje się analizą trendu, polega na odróżnieniu zwykłej korekty w
istniejącym trendzie od pierwszej fali nowego trendu biegnącego w przeciwnym kierunku. Istnieje rozbieżność opinii, co do momentu, w którym pojawia się sygnał odwrócenia trendu. Trzeciego lipca 1884 Dow przedstawił pierwszą ze średnich rynkowych, która obejmowała ceny zamknięcia akcji jedenastu firm, w tym dziewięciu spółek kolejowych i dwóch produkcyjnych. Według Dowa te jedenaście firm stanowiło dobrą wskazówkę dotyczącą kondycji gospodarczej kraju. W 1897 Dow uznał, że kondycje tą jeszcze lepiej będą reprezentować dwa indeksy i stworzył obejmującą akcje dwunastu przedsiębiorstw średnią przemysłową oraz średnią dla dwudziestu firm kolejowych. W 1928 roku średnia przemysłowa obejmowała już trzydzieści firm i tyle pozostało do dzisiaj. W 1929 wydawcy „The Wall Street Journal” dołączyli średnią dla przedsiębiorstw użyteczności publicznej. Stworzone indeksy są dziś jednymi z najważniejszych wskaźników aktywności rynku kapitałowego; pozostają po 80 latach od śmierci swojego twórcy podstawowym narzędziem dla analityków rynku. Wprawdzie Dow stworzył swoją teorię dla średnich rynku kapitałowego (przemysłowej i kolejowej), ale większość jej pojęć można z powodzeniem zastosować również do innych średnich rynkowych.
Ciag dalszy nastapi:)