Wydobywanie tego, co znajduje się w ziemi

Tłumaczył: Abu Hamza

Źródło: System ekonomiczny w islamie (Sędzia Taqiu Din Al Nabhani)

Według prawa muzułmańskiego, wydobywanie tego, co znajduje się w ziemi jest pewnym rodzajem pracy i należy do tego, co jest potrzebne społeczeństwu; jest to ukryty skarb (Rikaz). Czyli z tego, co nie jest własnością wszystkich muzułmanów, tak jak określa to terminologia Fiqhu. 
Ten, kto wydobywa [z ziemi] skarb, dostaje jego cztery piąte i daje piątą część jako zakat. 
Gdyby jednak należałoby to do tego, co jest potrzebne społeczeństwu i byłoby to prawo wszystkich muzułmanów (wspólne prawo), wówczas należałoby to do własności publicznej. 
To, co ściśle określa tę sprawę, to informacja, czy skarb znajdował się ukryty w ziemi ponieważ ukrył go tam człowiek, czy była to zbyt mała jego ilość, żeby stało się to tym, co jest potrzebne społeczeństwu, wówczas byłoby to skarbem (Rikaz).
Podczas gdy to, co znajduje się naturalnie w ziemi i jest potrzebą społeczeństwa, nie jest Rikaz, ale własnością publiczną.
To, co znajduje się naturalnie w ziemi i nie jest potrzebą społeczeństwa; na przykład kamieniołom, z którego wydobywa się kamienie potrzebne do budowy, nie jest Rikaz, ani własnością publiczną, jest to własność indywidualna (własność prywatna). 
Prawo do własności Rikaz i dawania z niej piątej części jako Zakat oparte jest na hadisie, który ’Amr ibn Szu’aib przekazał w al-Nisai, od swojego ojca, od jego dziadka, który powiedział:

Prorok został zapytany o Luqatah (rzecz podniesiona z ziemi), powiedział: Jeżeli było to podniesione z drogi, która jest używana, lub (znajdującej się w) zamieszkałej wiosce, musisz to opisać i ogłosić przez rok: Jeżeli jej właściciel rozpozna ją, zwraca się to jemu, w przeciwnym wypadku to jest twoje. Jeżeli jednak nie podniesiono tego z drogi, która jest używana, lub w zamieszkanej wiosce, wówczas musisz zapłacić piątą część z tego i ze skarbu (Rikaz).

Czerpanie z tego, co jest w powietrzu np. tlenu czy azotu, traktowane jest jak to, co jest wydobywane z wnętrza ziemi. Wszystko, co jest stworzone przez Allaha (subhana wa teala) i jest przez Szari’a określone jako Mubah i Szari’a nie ogranicza jego użycia, jest traktowane w ten sposób. 

 

Źródło: Sędzia Taqiu Din Al Nabhani