Imam Muslim przekazał w swoim Sahih, że Prorok (salla allahu `alejhi ła sallam) powiedział:
Dzieci Izraela rządzone były przez proroków, tak, że kiedykolwiek umierał któryś z nich, następował po nim inny prorok. Następnie Prorok (salla allahu `alejhi ła sallam) mówił dalej, co następuje: Nie będzie już żadnego proroka po mnie, ale będą kalifowie. Towarzysze zapytali, co mają uczynić w tej sytuacji a Prorok (salla allahu `alejhi ła sallam) powiedział im, by dołączyli do pierwszego z nich.
Imam Nałałi komentując ten werset, powiedział:
Jeżeli dwóm kalifom złożono przysięgę posłuszeństwa, jednemu po drugim, pierwsza przysięga jest uznawana i muzułmanie muszą ją wypełnić. Druga przysięga zaś nie jest uznawana i muzułmanom zakazane jest ją wypełnić. Zakazane jest drugiemu kalifowi żądanie od kogokolwiek wypełnienia przysięgi posłuszeństwa. Powyższa zasada obowiązuje niezależnie od tego, czy muzułmanie są świadomi pierwszego kalifa. Obowiązuje ona również niezależnie od tego, czy dwóch kalifów jest w tym samym kraju, lub w innych krajach.
[Nałałi, “Szarh Sahih Muslim” 12/231]
Imam Szafi’i przekazał, że pośród muzułmanów panuje jednomyślność co do tego, że jest jeden (kalif).
[Szafi`i, “Ar-Risalah” przetłumaczone na język angielski przez Madżida Chadduriego, Islamic Texts Society, drugie wydanie, 1987; str. 260]
`Abdur-Rahman al-Dżaziri pisze:
Imamowie (fiqhu) zgodzili się, że imamat jest obowiązkiem i muzułmanie muszą mieć imama. Zgodzili się również, że nie jest dozwolone, by było dwóch kalifów (panujących, rządzących) nad muzułmanami w tym samym czasie na całym świecie; niezależnie od tego, czy są w zgodzie czy niezgodzie.
[Dżaziri, “Al-Fiqh `ala l-Madhahib al-Arba`ah”, Dar al-Kutub al-`Ilmijjah, Bejrut, 1988/1409, (5/416)]
Badr ad-Din ibn Dżama`ah pisze:
Nie jest dozwolone, by wyznaczano na imama dwie osoby, ani w jednym kraju, ani w dwóch różnych krajach; ani na jednym kontynencie, ani na dwóch różnych kontynentach.
[Ibn Dżama`ah, “Tahrir al-Ahkam fi Tadbir Ahl al-Islam” edycja i komentarz Dr. Fu’ad `Abdul-Mun`im Ahmad, Mu’assasat al-Chalidż, 1987]
Edytor, komentator Dr. Ahmad wskazał na następujące źródła, które odnoszą się do tego tematu:
Małardi, “Al-Ahkam as-Sultanijjah”, str. 9
Abu Ya`la, “Al-Ahkam as-Sultanijjah”, str. 9
Dżułajni, “Ghijath al-Umam”, str. 126, 132
Nałałi, “Ar-Rałdah”, (10/47)
Imam al-Haramajn Abul-Ma`ali Dżułajni pisze:
Zakaz ustanawiania dwóch imamów
Jeżeli jest możliwe ustanowienie jednego imama… to jest to wiążące, by go ustanowić; i nie jest dozwolone – w tej sytuacji – ustanowienie dwóch imamów i co do tego panuje zgodność.
(następnie omawia casus, kiedy nie ma takiej potrzeby a dwóch władców rządzi (panuje) w tym samym czasie (jednocześnie) na różnych obszarach muzułmańskich ziem i komentuje:
Prawda za którą powinno się podążać jest taka, że żaden z nich nie jest imamem… (w rzeczywistości) jest to okres pozbawiony imama.
[Dżułajni, “Ghijath al-Umam fi Iltijath az-Zulam” – edycja skrócona tego tekstu (streszczenie) to „At-Tariq ila l-Chilafah”; edycja Muhammad Szakir Szarif, Dar an-Nahdah al-Islamijjah, 1413; str. 99-100]
Jest powiedziane w komentarzach Nałałiego „Al.-Minhadż” (K: Nie jest dozwolone wyznaczanie (władzy) dwóch imamów (H: w tym samym czasie, jednocześnie) lub większej ich ilości… chociaż mogą oni być odlegli od siebie.)
[K: = Muhammad Szirbini Chatib H: = Ibn Hadżar Hajtami] ["Mughni l-Muhtadż” (4/132), “Hałaszi `ala Tuhfat al-Muhtadż” (9/77-78) vide “The Reliance of the Traveller”, Noah Keller, str. 645]
Zakazane jest muzułmanom posiadanie dwóch amirów.
– przekazał Abu Bakr Siddiq – jak przekazali:
Ibn Hazm, “Al-Fisal fi l-Milal ła l-Ahła’ ła n-Nihal”;
Tabari, “At-Tarih”;
Łaqidi, “Al-`Aqd al-Farid”;
Ibn Kathir, “As-Sirah”;
Bajhaqi, “As-Sunan al-Kubra”;
Ibn Hiszam, “As-Sirah”;
Ibn Ishaq, “As-Sirah”.
Dozwolone jest posiadanie tylko jednego imama na całym świecie.
[Ibn Hazm, “Al-Muhalla”, (9/360)]
Nie jest dozwolone mianowanie dwóch niezależnych imamów w tym samym czasie.[Tuftazani, “Szarh al-`Aqa’id an-Nasafijjah”, str. 185]
Źródło: Tuftazani