Władza muzułmańska ma obowiązek ochraniać ahl-al dhimma, ich kościoły, synagogi i świątynie. Ma również obowiązek umożliwiania im wyznawania swojej religii.
Szari’a zezwala niemuzułmanom na przebywanie na całym obszarze muzułmańskim z wyjątkiem Półwyspu Arabskiego, który jest obszarem Haram.
Al-Tahałi porusza problem wolności ahl-al dhimma, ich prawa do spożywania wieprzowiny i picia wina i tego, co jest im dozwolone przez ich religię.
Mówi o konsensusie prawników w tej sprawie:
Oni jednomyślnie zgodzili się, że Imam (władca) nie może uniemożliwiać ahl-al dhimma spożywania wieprzowiny, picia wina czy zamieszkiwania w domach, które przejęli za pozwoleniem (legalnie przejęli, nabyli), wtedy kiedy są oni w niemuzułmańskim państwie (tutaj rozumiane jest to jako państwo, w którym większość mieszkańców to niemuzulmanie).[1]
Życie i mienie ahl al-dhimma znajdują się pod ochroną
Za zabójstwo kogokolwiek z ahl-al dhimma przewidziana jest kara śmierci. Muzułmanin został skazany na śmierć w czasie panowania Aliego (radi allahu anhu) za zabójstwo dhimmiego, ale brat dhimmiego zażądał odszkodowania zamiast kary śmierci dla zabójcy. Ali (radi allahu anhu) powiedział mu: Czy grozili tobie? On powiedział: Nie, ale wybrałem odszkodowanie ponieważ wiem, że mój brat nie powróci do życia przez zabójstwo innego człowieka. Ali (radi allahu anhu) uwolnił więc mordercę i powiedział: Wiesz dobrze, że każdy spośród ahl-al dhimma jest traktowany jako jeden z nas, w sytuacji, która odnosi się do krwi (życia) i odszkodowania za zabójstwo (przewidzianych za zabójstwo).[2]
Co się tyczy ochrony własności ahl al-dhimma, Szari’a nie odróżnia tej własności od własności muzułmanów. Kradzież własności dhimmiego jest karana amputacją ręki, nawet jeśli dokonał jej muzułmanin.
Al-Qurtubi mówi:
Życie dhimmiego jest nietykalne (nienaruszalne), tak jak życie muzułmanina w Domu Islamu. Dowodem na to jest to, że za kradzież własności dhimmiego przewidziana jest dla muzułmanina (jeżeli dopuści się tego czynu) kara amputacji ręki. Dlatego też życie dhimmiego jest nietykalne, analogicznie jak życie muzułmanina i jego własność, której nietykalność (nienaruszalność) wyprowadzona jest od nietykalności (nienaruszalności) jej właściciela.[3]
Al-Małardi mówi:
i on - Imam - jest zobowiązany zapewnić im dwa prawa. Pierwsze to oszczędzenie i darowanie ich życia i drugie to ochranianie ich tak, że będą zabezpieczeni przez oszczędzenie (ich życia) i ochraniani przez zabezpieczenie.[4]
Al-Nałałi mówi:
Musimy oszczędzić ich życia i wypłacać im odszkodowanie za każdą szkodę, którą im wyrządzimy, co się tyczy ich życia i mienia. Jesteśmy również zobowiązani do obrony ich przed ludźmi wojny.[5]
Uczeni muzułmańscy wielokrotnie to powtarzali. Ibn Al-Nadżar i Al-Hanbali:
Imam musi ochraniać ahl al-dhimma, odstraszać wszystkich tych, którzy chcą ich zranić i musi bronić ich przed tymi, którzy chcą wyrządzić im jakąś krzywdę.[6]
Kiedy mongolski wódz Qatlouszah zajął Damaszek na początku ósmego wieku Hidżry i uwięził muzułmanów i ahl al-dhimma (chrześcijan i żydów), Imam Ibn Tajmijja udał się do niego wraz z innymi uczonymi żądając uwolnienia więźniów. Wódz zgodził się uwolnić jedynie muzułmańskich jeńców.
Imam Ibn Tajmijja odpowiedział mu:
Wszyscy więźniowie, włączając w to żydów i chrześcijan, którzy są naszymi ahl al-dhimma muszą być uwolnieni i nigdy nie pozostawimy u ciebie żadnych jeńców, zarówno muzułmanów, jak i tych z ahl al-dhimma. Ahl al-dhimma są równi muzułmanom w prawach i obowiązkach. Wodza Mongołów zaskoczyła ta odpowiedź i uwolnił wszystkich jeńców, zarówno muzułmanów, jak tych z ahl al-dhimma.[7]
Al-Qarafi cytuje Imama Ibn Hazma, który podaje konsensus prawników w następującej sprawie:
Jesteśmy zobowiązani walczyć z ludźmi wojny, którzy zamierzają zaatakować (bronią) ahl al-dhimma i musimy nawet poświęcić nasze życie w celu ochrony ludzi w dhimma Allaha Wszechmocnego (subhana wa teala) i dhimma Jego Wysłannika (sal allahu alejhi wa salaam); jeżeli nie podejmiemy się tej walki i nie poświęcimy swojego życia w tym celu, byłoby to zaniedbaniem umowy dhimma.[8]
Przypisy:
[1] Al Fikh Al Mukaran (Różnorodność opinii prawnych) (233)
[2] Musnad Al Szafiego (344/1)
[3] Al-Idżma Li Ahkam al Qur’an (Zgodność opinii w kwestii Qur’anu) (246/2)
[4] Prawa Władzy (143)
[5] Mugni Al Muhtag (Wzbogacający potrzebującego) (253/4)
[6] Matalib Oli Al Nuha (Wymagania ludzi rozumu) (602/2)
[7] Madżmu Al-Fatała (Zbiór fatł) (618-617/28)
[8] Al Faruq (15-14/3)
Źródło: Abu Hamza