Żydowskie osadnictwo w Arabii i relacje żydów z arabskimi plemionami i muzułmanami we wczesnym okresie muzułmańskiej historii
Historia żydowskiego osadnictwa na Półwyspie Arabskim sięga pierwszego wieku ery chrześcijańskiej. Dr. Israel Welphenson pisze, że:
Po tym jak Palestyna i Jerozolima zostały poddane zniszczeniu w 70 roku ery chrześcijańskiej i żydzi rozproszyli się w różne części świata, pewna ich liczba udała się do Arabii. To jest zgodne z tym, co napisał żydowski historyk Józef, który był świadkiem oblężenia Jerozolimy i dowodził niekiedy żydowskimi oddziałami. Źródła arabskie również potwierdzają to twierdzenie.
Trzy żydowskie plemiona Qajnuqa, an-Nadir i Qurajza osiedliły się w Medynie. Liczba (samych tylko) dorosłych ludzi, którzy należeli do tych plemion wynosiła ponad dwa tysiące. Qajnuqa i Qurajza liczyły około siedmuset ludzi, którzy byli w stanie nosić broń (wojowników). An-Nadir liczyło zaś od siedmisuet do dziewięciuset ludzi.(1)
Te plemiona nie utrzymywały ze sobą dobrych relacji i często dochodziło między nimi do zbrojnej konfrontacji.
Dr. Israel Welphenson pisze:
“Bani Qajnuqa było przeciwko pozostałym żydom, ponieważ oni przystali do Bani Chazradż w bitwie pod Bu’ath, w której to Bani an-Nadir i Bani Qurajza zadały druzgocącą klęskę Banu Qajnuqa i dokonały rzeźi na tym tym plemieniu, pomimo tego, że zapłaciło ono okup krwi za jeńców wojennych. Uraza, jaką żywiliły do siebie te plemiona, przetrawała bitwę pod Bu’ath. Kiedy Bani Qajnuqa później poróżniło się z Ansar, żadne inne plemię żydowskie nie przyszło mu z pomocą przeciwko nim (Ansar).
[Al-Jahud fi Balad il’Arab, str. 129]
Qur’an również wspomina o waśniach, jakie miały miejsce pomiędzy żydami:
I oto zawarliśmy z wami przymierze:
“Nie będziecie przelewać krwi!
Nie będziecie się wzajemnie wypędzać
z waszych domostw!”
Potem wy potwierdziliście to i zaświadczyliście.
Wy jednak zabijaliście się wzajemnie;
wypędziliście część z was
z własnych domostw,
spiskując przeciwko nim
w grzechu i wrogości.
A jeśli przychodzą do was jako jeńcy,
to ich wykupujecie.
Otóż wypędzanie ich było wam zakazane.
[TZQ Qur’an 2:84-5]
Żydzi medyneńscy mieli swoje domostwa w swoich własnych, osobnych miejsach w różnych częściach miasta. Kiedy Bani an-Nadir i Bani Qurajza zmusiły Bani Qajnuqa do zmiany położenia swoich osiedli i przeniesienia ich na skraj miasta, zajęli ich mieszkania w dzielnicy miasta. Bani an-Nadir miały swoje miejsca zamieszkania w wyższych partiach, jakieś cztery lub pięć kilometrów od miasta w kierunku doliny Bathan. Dolina ta posidała najbogatsze gaje i najbogatszą ziemię uprawną w Medynie. Trzecie żydowskie plemię Bani Qurajza zamieszkiwało sąsiedztwo zwane jako Mehzor, które znajduje się pięć kilometrów na południe od miasta.(2)
Żydzi w Medynie zamieszkiwali w zwartych osiedlach, w których to wznosili fortyfikacje i twierdze. Niemniej jednak nie byli oni niezależni, ale żyli jako sprzymierzone plemiona innych, silniejszych plemion arabskich, które gwarantowały im bezpieczeństwo. Chroniły one ich przed napadami beduinów. Plemiona beduińskie żyjące z grabieży często przeprowadzały ataki (stanowiły one nieustanne zagrożenie), dlatego też żydowskie plemiona musiały szukać ochrony u jednego lub kilku wodzów potężnych plemion arabskich.(3)
Religia
Żydzi postrzegali samych siebie jako błogosławionych (!) boską religią i prawem. Posiadali swoje własne seminaria (!) zwane midrasami, które udzielały wskazówek na temat ich religijnego i świeckiego (!) życia, nauki, prawa, historii i wiedzy talmudycznej. Jednakowo posiadali synagogi, gdzie odprawiano modlitwy i inne religijne ryty. Tam się zwykle zbierali i dyskutowali swoje sprawy. Przestrzegali oni praw, które wynikały z Pentateuchu oraz innych surowych, bezkompromisowych zwyczajowych zasad nałożonych przez ich kapłanów (!) i rabinów i obchodzili żydowskie święta i pościli. Jako przykład można podać to, że dziesiątego dnia miesiąca tiszri pościli w Jom Kipur.
[Banu Israil Fil-Qur’an łal Sunnah, str. 80-81]
Przez wiele wieków żydzi oczekiwali mesjasza. Często rozmawiali o tej wierze w nadchodzącego proroka z Arabami. Przygotowali (niejako w ten sposób) plemiona Aus i Chazradż do tego, by zawierzyły prorokowi.
[Banu Israil fil-Qur’an łal-Sunnah, str. 73-101]
O tym, że żydzi oczekują nadejścia mesjasza i że wzięli proroka Muhammada za niego, pisał Teofan (Teofan Wyznawca - zwany także jako Teofanes Homologetes, ur. ?, zm. 817 lub 818), bizantyjski duchowny i historyk) w swojej Chronografii.
Przy roku 629 ery chrześcijańskiej widać następującą informację:
Na początku pojawienia się Muhammada wprowadzeni w błąd (!) żydzi wzięli go za mesjasza, na którego czekali.
(Chronografia zawiera również bardzo cenne informacje z dziejów Bizancjum w VII i VIII w., w tym także m.in. wiele informacji dotyczących pierwszego państwa bułgarskiego. Teofan doprowadził kronikę do roku 813. Została ona przełożona w drugiej połowie IX w. na łacinę przez papieskiego bibliotekarza Anastazjusza, dzięki czemu kronika ta byłą znana na zachodzie Europy. Z polecenia cesarza Konstantyna VII powstała kontynuacja dzieła Teofana.)
Finanse
Finansowe relacje medyneńskich żydów z innymi plemionami ograniczały się do udzielania im pożyczek na procent (lichwa) lub pod zastaw osobistej własności (w razie nie spłacenia pożyczki następowała jej konfiskata). Na terenach rolnicznych, takich jak Medyna, udzielanie pożyczek było bardzo dochodową działanością (można ich było udzielać na wielką skalę). Ci, którzy uprawiali ziemię byli często zmuszeni do zaciągania pożyczek.
[Banu Israil Fil-Qur’an łal Sunnah, str. 80-81]
Udzielanie pożyczek nie tylko pociągało ze sobą zastawianie własności przez pożyczkobiorców, ale często zmuszano ich do dawania w zastaw swoich kobiet i dzieci. Opis tej praktyki znajdziemy w relacji mówiącej o zamrodowaniu K’aba bin Aszrafa. Przekazał ją Al - Buhari.
Muhammad bin Maslamah powiedział do K’aba: Teraz mamy nadzieję, że pożyczycie nam wielbłąda lub dwa (załadowane żywnością). K’ab odpowiedział: Uczynię to, ale musicie coś u mnie zastawić. (Muzułmanie) odparli: Co chcesz? K’ab odpowiedział: Zastawcie u mnie wasze kobiety. Oni wówczas odpowiedzili: Jak możemy zastawić u ciebie nasze kobiety, które są najpiękniejsze z arabskich kobiet. K’ab odpowiedział: Zatem zastawcie u mnie waszych synów. (Muzułmanie) odparli: Jak może u ciebie zastawić naszych synów, kiedy później (ludzie) będą im urągać (obrzucać obelgami za to) i powiedzą: Dano ich pod zastaw za wielbłąda lub dwa (załadowane żywnością)? To okryło by nas hańbą.
Niemniej jednak zastawimy u ciebie nasze zbroje.(4)
Pożyczkobiorcy nienawidzili pożyczkodawców, zwłaszcza, że Arabowie byli czuli na punkcie honoru swoich kobiet.
Gromadzenie kapitału w rękach żydów dało im wielką władzę, dzięki której mogli wywierać nacisk na inne arabskie plemiona i na społeczną sytuację w Medynie. Rynek był na ich łasce. Skupienie kapitału w rękach jednej grupy spowodowało, że rynek ten się załamał, ceny poszły w górę a następnie w dół. Utrzymywał się stały sztuczny niedobór towarów. Większość ludzi w Medynie obwiniało żydów za tą sytuację. Miały za tym stać ich spekulacje i lichwa. To było w sprzeczności z naturą zwykłych Arabów.
[Banu Israil Fil-Quran łal-Sunnah, str. 79]
O żydach na Półwyspie Arabskim pisze również De Lacy O’ Leary in “Arabia Before Muhammad”:
W siódmym wieku Beduini żywili silną urazę do żydowskich kolonii (5), ponieważ powiększały swój obszar upraw wkraczając na ziemię, którą Beduini traktowali jako swoje własne pastwiska.
[Arabia Before Muhammad, str.174]
Żydzi w swoim postępowaniu z plemionami arabskimi byli wyniośli i chciwi. Wykazywali intersowność w społecznych relacjach z arabskimi plemionami Aus i Chazradż. Czynili wszystko, by skłócić je ze sobą. Jedynym ich celem była ekonomiczna dominacja w Medynie i dlatego udzielały popracia jakiemuś plemieniu, by następnie go opuscić w chwili zagrożenia i pozstawić na pastwę zwycięzców.