JustPaste.it

Różnice pomiędzy hadharah (cywilizacją) zachodnią a hadharah muzułmańską

Istnieje wyraźna różnica pomiędzy hadharah (cywilizacją) a madanijjah (materialnymi aspektami kultury). Hadharah określa wszystkie myśli odnoszące się do życia, zaś madanijjah oznacza materialne osiągnięcia danej kultury, wykorzystywane w życiu codziennym. Hadharah oparta jest na szczególnym punkcie widzenia na życie i dlatego jest indywidualna. Madanijjah mogą być dwóch rodzajów: specyficzne dla danej kultury, bądź uniwersalne. Określone myśli są specyficzne i są dziełem określonych cywilizacji (hadharah), zaś przedmioty materialne, wytworzone dzięki rozwojowi nauki i przemysłu, są uniwersalne i nie są przypisane do określonej grupy ludzi, czy nacji. Ta różnica między hadharah (cywilizacją) a madanijjah (materialnymi aspektami kultury) jest wyraźna. Należy więc odróżniać pojęcia wynikające z hadharah (cywilizacji), od osiągnięć madanijjah, takich jak: nauka, przemysł itp. Tak więc przyjmując coś z madanijjah musimy dostrzegać wyraźną różnicę między madanijjah a hadharah.
Z tej perspektywy staje się jasne, dlaczego cywilizacja muzułmańska (hadharah) przyjmowała od samego początku materialne aspekty (madanijjah)
obcych kultur. To samo odnosi się również do korzystania z materialnych osiągnięć kultury zachodniej (nauki, przemysłu itp.).
Musimy jednak pamiętać, że korzystanie z zachodniej madanijjah nie może oznaczać zgody na akceptowanie zasad zachodniej hadharah. Wynika to z tego, że zachodnia hadharah jest niezgodna z muzułmańską hadharah we wszystkich podstawowych aspektach, począwszy od sposobu patrzenia na życie, aż do zrozumienia tego, co daje człowiekowi prawdziwe szczęście.
Zachodnia hadharah oparta jest na separacji religii od życia i zakazuje wpływu religii na sprawy codzienne. Także w zachodniej hadharah religia jest odseparowana od państwa. Jest to naturalne dla tych, którzy odrzucili religię i zaprzeczyli jej wpływowi na życie.
Ta hadharah opiera się na pozyskiwaniu korzyści finansowych oraz cielesnych.
Zatem korzyść jest fundamentem, na którym zbudowano cały system. Osiąganie korzyści jest podstawowym kryterium zachodniej hadharah. Szczęście, z tego punktu widzenia, to doświadczanie zmysłowej przyjemności. Z tego względu zachodnia hadharah nakierowana jest na osiąganie korzyści, przyjemności. Życie duchowe ograniczone jest jedynie do pojedynczej jednostki, a nie stanowi społecznego porządku. Pojęcie duchowości człowieka ogranicza się do sfery prywatnej, co powoduje jego zanik. Wynikiem tego jest brak moralnych i duchowych wartości w zachodniej hadharah, za to nacisk kładziony jest na materializm. W wyniku tego akcje humanitarne zostają przypisane organizacjom pozarządowym, a nie każdemu z ludzi. Każda wartość, poza materialistycznym osiąganiem korzyści, jest wykluczona z życia. Takie właśnie koncepcje życia znajdujemy w zachodniej hadharah.
Muzułmańska hadharah, czyli spojrzenie na życie, oraz zrozumienie tego, co daje człowiekowi prawdziwe szczęście, stoi w wyraźnej sprzeczności z hadharah zachodnią. Muzułmańską hadharah zbudowano na wierze w Boga i w to, że Ustanowił On system dla człowieka, dla życia, dla całego świata. To oznacza, że ta hadharah jest zbudowana na aqidzie, wierze w Boga (Allaha), Jego Anioły, Jego Księgi, Jego posłańców, w życie pozagrobowe i al-Qada łal Qadar. Zatem aqida jest podstawą hadharah. Wynika z tego, że ta hadharah została zbudowana na duchowych podstawach.
Życie w tej hadharah rozpatrywane jest z perspektywy islamu i w całości opiera się na aqidzie.
Chociaż uczynki ludzi są materialne, to spojrzenie na nie wynika z islamu, a ich podział na haram i halal wynika z duchowości islamu.
To oznacza zrównanie spraw ziemskich ze sprawami duchowymi. Tak więc nakazy i zakazy Boga regulują postępowanie muzułmanów. Celem życia muzułmanów jest wypełnianie woli Boga, a nie kierowanie się tym, co jest dla nich korzystne.
Wartości mogą być duchowe, takie jak modlitwa, zakat, post czy pielgrzymka, ale i moralne, etyczne, takie jak: wierność, prawda, uczciwość, lojalność.
Te wartości osiągane są przez człowieka w momencie spełniania określonych uczynków. Szczęściem natomiast jest sprawianie przyjemności Bogu, a nie zaspokajanie własnych namiętności.

 

Źródło: Abu Numan