Samotność, a.. depresja

Fot. : www.j-lou.co.uk

Po tym krótkim wstępie możemy przejść do konkretów. Teraz łatwiej będzie zrozumieć wcześniejsze artykuły o uzależnieniach. Zazwyczaj większość rzeczy, które tutaj opisuję, dzieje się wieczorami i w weekendy, ale często depresja potrafi dobić w najmniej oczekiwanych momentach. Chociażby w pracy. Nie ma na to reguły. Możemy być w tłumie znajomych i musieć ratować się ucieczką, by nikt nie widział naszych łez, bo wewnątrz i tak zawsze jesteśmy sami.

Fot. : www.james.lab6.com

Chcieliby w ten sposób zmienić swoje życie. Przeżyć i docenić zarazem to, że jeszcze żyją. Czas cierpienia spędzony w szpitalu byłby dla nich nowym doświadczeniem i czymś innym niż dotychczasowe, monotonne życie. Wypadek byłby szansą na zmianę chociażby pracy. Myśląc o takich rzeczach mogliby nawet doznać stałego uszczerbku na zdrowiu sądząc, że życie na wózku otworzyłoby przed nimi nowy świat. I to nie świat litości, ale świat możliwości, w którym ludzie ci się spotykają, uprawiają wspólnie sporty, działają społecznie czy politycznie. Robią to, czego oni nie mogą robić w swoich normalnych życiach i myślą, że jako niepełnosprawnym byłoby im łatwiej. Dlatego wsiadając do metra, jeżdżąc windą, zatrzymując się w korkach na moście czy czekając na odprawę na lotnisku myślą, co mogłoby się stać i jak oni musieliby się zachować, by przeżyć w razie katastrofy. Nie chcą umierać, nie w ten sposób. Chcieliby mieć tylko swoją szansę bycie w centrum uwagi. Nie medialnie, ale wśród rodziny i przyjaciół. By przez chwilę zainteresowali się ich losem wiedząc, że to, co się stało nie było przez nich zamierzone. Nie mogli tego przewidzieć, dlatego nie można ich obwiniać. Trzeba im pomóc przetrwać te chwile. I nawet znajomi z pracy ich odwiedzą, a szef nie będzie się złościł, a nawet zagwarantuje, że ich miejsce pracy będzie na nich czekać. Odmiana życia na lepsze poprzez wypadek. Takie jest wyobrażenie, ale to tylko wyobrażenie.

Nie uwidaczniają swoich uczuć, zawsze są za skorupą. Tłumią w sobie wszystkie krzywdy i porażki. Wszelkie oszczerstwa czy nabijanie się z nich spływa po nich, jak po kaczkach. Zachowują się obojętnie, nawet nie obracają tego w żart. Zbierają to wszystko w sobie do czasu, aż pęknie ta niewidzialna granica odporności na stres i niepowodzenia. Kiedy nie mogą już ukrywać się za swoją maską.

Fot. : www.health.com

Wtedy wpadają w totalną depresję, a z doła nie wyciągają ich znajomi, do których się nie zwrócą o pomoc. Znajomi i tak często nie wiedzą, co się z nimi dzieje i co robią wieczorami czy w wolne dni. Dlatego wolą uciec w świat niespełnionych marzeń i świat „co by było gdyby” do którego dostają się w zaciszu swojego łóżka wszelkimi legalnymi i nie – środkami. Wylane łzy i krzyki rozpaczy uspokajają organizm do następnego ataku bezradności i niepotrzebności. Codzienne pytanie „Po co ja żyję?” zamieniają na „Było by lepiej gdybym się nigdy nie urodził/-a...”.

Ile to już dni z rzędu już płaczą do poduszki oglądając smutne filmy, by tylko pogłębić swoją rozpacz? Po prostu już czują, że wewnątrz nich się gotuje i jeśli za chwilę nie zaczną się użalać nad sobą, to może być źle. Dlatego potrafią zawczasu wprawić się w depresyjny nastrój, byleby tylko sobie pomóc i nie zacząć myśleć o śmierci. O swojej śmierci. Nie o przyczynie czy wieku, tylko najbardziej zastanawia ich, ile osób przyjdzie na ich pogrzeb i co się zmieni, gdy ich nie będzie. Często myślą też o świecie, gdyby się w ogóle nie urodzili i zazwyczaj znajdują w nim więcej zalet niż wad. Wszelkie myśli doprowadzają ich do wielkiego doła. Do takiego, z którego ciężko się już wychodzi. Takiego, w którym zaczyna się rozmyślać o samobójstwie. Wiedzą, że nigdy nie uda im się tego zrobić i zawsze kończy się tylko na próbach. Próby te są nie tyle chęcią sprawdzenia, czy sobie poradzą, co wołaniem o pomoc do swojej rodziny czy przyjaciół. Są metodą na zwrócenie uwagi, by ktoś w końcu dostrzegł, że oni nie mogą już tak żyć dalej i nie radzą sobie ze swoimi problemami zanim będzie za późno.

Fot. : www.depressedchild.org

Skutkuje, ale tylko na chwilę. Następnym razem zastanawiają się, by nie psuć przyjaciołom dnia i kazać im użerać się ze sobą. Nie mogą zrozumieć, by ktoś ich odwiedził czy zadzwonił tak bezinteresownie, w końcu wszyscy mają swoje życie, a oni ciągle są sami.

Codzienne radzenie sobie ze stresem i niepowodzeniami nauczyło samotnych, że należy żyć w określonym przedziale depresji nie pozwalając jej przekroczyć pewnej granicy. Tej granicy po której ciężko już się podnieść. Gdy zbliżymy się do niej za blisko należy samej/-emu wywołać jej objawy pogrążając się w smutku przez tych kilka chwil. To taki sposób na życie, a raczej na to, co z niego pozostało.