Prawdy czy mity?
Pojęcie starych panien i kawalerów już odeszło do lamusa. Teraz są single, czyli ludzie wolni z wyboru. Ale jak naprawdę jest z tym wyborem? Wiek XXI przynosi nam różne "niespodzianki" w postaci komunikatorów wizualnych, tekstowych oraz glosowych. Zanika potrzeba bezpośredniego kontaktu, które się ogranicza do minimum, tracąc przy tym wiele z rozwoju. Ludzie stają się sobie obojetni, coraz bardziej zamykają się w sobie. Bycie singlem jest w modzie, to właściwie życie bez zobowiązań dla drugiej osoby, życie spontaniczne, na luzie. Ale jak jest naprawdę? Czy człowiek podświadomie nie szuka stabilizacji, jasnego obrazu tego co sie dzieje wokoło? Jakoś nie potrafię uwierzyć że mozna żyć bez tych wartości jakimi sa miłośc i wierność. Ludzie są często samotni tak naprawdę nie z wyboru, ale dlatego że nie potrafią odnalejść się w realiach z drugą osobą. Sama myśl wspólnego mieszkania, wspólnego życia wywołuje u nich przerażenie. Człowiek boi się odpowiedzialności, boi się że nie podola temu co przyniesie szara codzienność.
Singlami są ludzie w kazdym wieku i z każdym pochodzeniem społecznym i wykształceniem, ale mają jedną współną cechę. Niemożność wzięcia na siebie odpowiedzialności za drugą osobę i swoje i jej czyny. Wraz z przyjęciem słowa singiel zmieniły się nasze zapatrywania na temat rozwodów, od razu stało się to naturalne i powszechne zjawisko. Akceptujemy coraz więce,j niestety poddajemy się ogólnemu obiegowi informacji, bezkrytycznie wszystko akceptując. A jak jest naprawdę? Czy singiel jest osobą szczęśliwą? Ja na to pytanie nie odpowiem z prostej przyczyny. Nie mam takiego prawa i trzeba do każdego przypadku podchodzić delikatnie i indywidualnie.