Post nie jest odkryciem naszych czasów. Jako metoda wspomagająca leczenie był stosowany z doskonałym rezultatem przez lekarzy od niepamiętnych czasów. Dopiero u schyłku XIX wieku przyjął się "nowy" pogląd głoszący, iż choremu należy podawać „wzmacniające, pożywne” pokarmy stałe, napoje oraz wszelkiego rodzaju „mikstury”.
We wszystkich kręgach kulturowych post był przestrzegany ze względów religijno – duchowych. Zauważono, że rezultatem dłuższego okres świadomego powstrzymywania się od spożywania pokarmów był stan wzmożonej uważności, poszerzonej percepcji aż do tzw. stanu oświecenia (Mojżesz, Jezus, Mahomet, Budda)
O dobroczynnych skutkach postu dobrze wiedzieli kapłani wszystkich religii (kapłani azteccy, egipscy, greccy, sufi i inni), sami doświadczając i korzystając z jego dobrodziejstw, zwłaszcza przed podjęciem ważnych decyzji dotyczących całego narodu, święceniami, obchodami świąt.
Możemy zauważyć pewną prawidłowość, im donioślejsze miało być wydarzenie, tym dłuższy poprzedzający je okres postu. To samo dotyczy chorób – im groźniejsza była choroba, tym dłuższy był zalecany w trakcie jej leczenia post. Długie okresy postu trwające do 6 tygodni spotykamy w wielu kręgach kulturowych. 42-dniowy post znane są w terapii raka.
Z czasem, kiedy działalność kapłanów została ograniczona do tzw. duszpasterstwa, nastąpił podział „kompetencji” – kapłani – duszpasterze zajęli się dbałością o naszą duchowość, natomiast wyodrębniony stan lekarski ciałem pacjenta. Wielowiekowa tradycja postu duchowo-leczniczego zaczęła chylić się ku upadkowi. W wielu kręgach kulturowych post stał się wyłącznie praktyką religijno-duchową.
XVII i XVIII wiek to renesans postu jako środka używanego w terapiach medycznych. Należałoby wymienić tu takie nazwiska jak T. Sydenham, H. Boerhave, F. Hoffmann, J. Brown
XIX przyczynił się znacznie do zaniechania stosowania postu jako środka terapeutyczno-medycznego. W medycynie powstawały nowe teorie (teoria patologii komórkowej), a wraz z nimi umacniało się przekonanie, iż za pomocą mikroskopu będzie możliwe uchwycenie każdego szczegółu choroby, a jedynie skuteczne leczenie to leczenie za pomocą środków przyjmowanych z zewnątrz. Wycinkowa wizja człowieka zastępowała całościową, a „stare, dobre i wypróbowane” metody przywracania harmonii ludzkiemu organizmowi zostały odstawione do lamusa. I tak dzięki postępowi i rozwojowi medycyny, na wiele dziesięcioleci, post zniknął z arsenału środków leczniczych.
Temat postu leczniczego powrócił kiedy to w czerwcu 1880 roku dr Tanner rozpoczął 40-dniowy post. Pragnął zwrócić uwagę świata medycznego na nieszkodliwość i skuteczność tego rodzaju terapii oraz przekonać lekarzy do ponownego włączenia jej jako równoprawnego środka, z którego mogłaby korzystać medycyna.
Powoli post jako środek leczniczy torował sobie drogę i zjednywał coraz większe grono zwolenników wśród lekarzy. Dr Dewey i jego uczennica, dr Hazzard (kładła szczególny nacisk na kuracje oczyszczające jelita, włączając do programu kurację Kneippa i wskazówki dotyczące bezpiecznego wychodzenia z postu) skutecznie wypróbowali uzdrawiające właściwości postu w leczeniu licznych schorzeń, stosując, z dużym powodzeniem, ten środek zaradczy zarówno do chorób ostrych jak i przewlekłych stanów.
Wśród lekarzy zaczęła wyłaniać się grupa zwolenników stosowania terapii postnej.
Na terenie Europy zaczęło powstawać wiele placówek sanatoryjnych stosujących leczenie dietą i postem.
W obecnych czasach istnieje spora grupa lekarzy specjalizujących się w tzw. dietach postnych, które są swego rodzaju odmianami „starego” postu..
Mamy kilka rodzajów postu np.: post całkowity, wodny - czyli całkowite powstrzymanie się od spożywania pokarmów, przyjmuje się jedynie wodę,
- post częściowy, niezupełny - post sokowy, warzywno-owocowy.
Jak widać od pradawnych czasów ludzie wiedzieli o tym, że okresowe powstrzymanie się od jedzenia pozwala zachować pełnię zdrowia.
źródło obrazka: internet
Źródło: http://www.joyfulife.eu/art,4,52/krotka-historia-postu