Chociaż łuszczyca jest chorobą niezakaźną, ludzie stronią od osób chorych z powodu przykrego widoku zmienionej skóry.
Z tego powodu chorzy mogą spotykać się w swoim otoczeniu z nietolerancją i brakiem akceptacji a nawet dyskryminacją w miejscu pracy.
Dlatego pragną szybko przeprowadzić skuteczną kurację. Niestety, mimo że choroba po raz pierwszy została opisana blisko 2500 lat temu, nie wynaleziono skutecznej metody jej zwalczania. Ale na szczęście ma ona zdolność do samoistnej remisji, czyli do ustępowania zmian chorobowych. Taka poprawa może trwać nawet kilka czy kilkanaście lat, po czym choroba może się powtórzyć.
Jednak nie należy biernie czekać aż objawy znikną, ale poddać się leczeniu. Taki jest cel terapii: doprowadzić do remisji, zmniejszyć lub zredukować dolegliwości.
Jak rozpoznać łuszczycę?
Jest to choroba skóry, której etiologia (przyczyny) nie jest znana . Prawdopodobną przyczyna są uwarunkowania genetyczne i zaburzenia działania systemu odpornościowego. Choroba u 27% pacjentów objawiła się w wieku dojrzewania. Ryzyko zachorowania jest większe w rodzinach, w których to schorzenie już występuje. Jeśli cierpi na nie jedno z rodziców, prawdopodobieństwo, że zachoruje dziecko wynosi 30%. Gdy dwoje rodziców choruje, prawdopodobieństwo, że zachoruje dziecko, wzrasta do 70%.
Łuszczyca objawia się występowaniem zgrubiałych, czerwonych plam, pokrytych suchymi, białymi łuskami. Łuski osypują się, podobnie jak łupież z głowy. Objawy występują w różnym nasileniu, począwszy od niewielkich wykwitów na niewielkiej powierzchni skóry do stanów zapalnych obejmujących niemal całe ciało. Najczęściej plamy z łuszczącą się skórą występują na tułowiu, owłosionej skórze głowy, na uszach, kolanach i łokciach.
Również na stronie www.revitol.pl/luszczyca,54.html można zaczerpnąć kilku informacji na temat łuszczycy.
Czynniki sprzyjające występowaniu łuszczycy
Wieloletnie obserwacje pozwalają stwierdzić, że w pewnych warunkach choroba się rozpoczyna lub też następuje jej powrót. Wystąpieniu objawów sprzyjają zakażenia bakteryjne i wirusowe, np. ospa, odra, różyczka, angina, także próchnica zębów.
Zakażenia drożdżycami u osób z nadwagą stymulują rozwój choroby. Chorzy na cukrzycę typu 2 (ludzie starsi) oraz na dnę moczanową mogą zaważyć u siebie objawy łuszczycy. Chorobie sprzyja nadużywanie alkoholu oraz przyjmowanie niektórych leków. W miejscach, gdzie skóra jest narażona na stały ucisk np. przez bieliznę może pojawić się łuszczenie. Tak samo w miejscach skaleczonych, oparzonych, z bliznami.
Zauważono, że niedobór snu, niewłaściwe zabiegi higieniczne i kosmetyki także wpływają na wzrost zachorowań.
Leczenie łuszczycy
Terapię należy przeprowadzać pod kierunkiem lekarza dermatologa. Najczęściej stosuje się maści i kremy na zmienioną chorobowo skórę. Są to specyfiki z zawartością kwasu salicylowego, siarki lub dziegciu. Mają działanie złuszczające i redukujące, likwidują zaczerwienienia. Działają kojąco i nawilżająco. Przynoszą zdecydowaną poprawę. Na stronie www.kosmetyki-organiczne.com.pl/blog/2009/07/29/revitol-dermasis-lagodzi-objawy-luszczycy.html można znaleźć specyfik, który może okazać się pomocny w leczeniu tego schorzenia.
Innym sposobem leczenia jest fototerapia – naświetlanie promieniami UVA oraz fotochemioterapia – naświetlanie połączone z jednoczesnym przyjmowaniem leków uczulających komórki na światło.
Gdy powyższe metody nie pomagają, zaleca się stosowanie leków doustnych, chociaż taka kuracja powoduje liczne skutki uboczne. Działanie kojące i poprawiające stan skóry mają kąpiele z preparatami z błota i soli morskiej z Morza Martwego. Napary z brzozy, sosny, arcydzięgla i ruty mają wspomagające działanie w leczeniu łuszczycy. Należy też podjąć leczenie w sanatorium. W terapii łuszczycy specjalizują się sanatoria w Busku Zdroju i w Iwoniczu.
Dieta
Pomocna w leczeniu jest dieta nisko tłuszczowa i bezglutenowa.