W krzywym zwierciadle koncert Wojskiego z Pana Tadeusza
Natenczas strażak chwycił na aucie przypięty
Swój wąż strażacki długi, cętkowany, kręty
Jak wąż boa, oburącz do brzucha przycisnął
Wrył się nogami w ziemię, w oczach krwią zabłysnął
Zasunął wpół powieki, podniósł wąż do brody
I na żar ognia wysłał cały zapas wody
I polał: tak jak potok, niewstrzymanym dechem
Niesie w paszczę pożaru jak walenie miechem
Umilkli ludzie, stali gapie zadziwieni
Z wielką wściekłością woda w pożodze się pieni
Strażak dał tam moc, którą w okolicy słynął
Jeszcze raz przed oczyma ogień się rozwinął
Napełnił wnet, smrodem nosy wszystkich ludzi
Jakby bąkiem śmierdzącym odrazę obudził
Lecz w laniu wodą strażaka była siła
A w ogniu płomień i moc się kończyła
Potem iskra po iskrze koniec swój widziała
Dla strażaka walka z ogniem to wielka chwała
Tu przerwał, lecz wąż trzymał, wszystkim się zdawało
Że strażak wciąż tam leje, a to dziecko lało.