Wzrokowcy, słuchowcy i kinestetycy
Model sensoryczny- właściwy nam sposób odbierania i reagowania na informacje przekazane kanałem wzrokowym, słuchowym i kinestetycznym.
Na co dzień posługujemy się wszystkimi trzema systemami sensorycznymi tj wzrokowym, słuchowym i kinestetycznym(czuciowym).
To jaki system jest nam bliższy, decyduje o tym w jaki sposób się uczymy, jak rozumiemy innych.
Scharakteryzuję pokrótce wszystkie systemy, uważam bowiem, że temat jest dość ciekawy, choćby nawet jako ciekawostka.
Charakterystyczna cecha wzrokowca jest to, że w momencie kiedy sobie cos stara przypomnieć kieruje wzrok w jedna stronę najczęściej w prawo ku górze.
Ton głosu wzrokowca określany jest jako wysoki, mówi szybko, gesty ma na wysokości głowy. Jego słownictwo jest bogate w wyrażenia odwołujące się do wzroku np. „czy zauważasz to”, „czy potrafisz to dostrzec” etc.
Wzrokowiec efektywniej zapamiętuje informacje korzystając z diagramów, map, rysunków, często uczy się pisząc. Potrafi precyzyjnie określić miejsce, w którym znajduje się potrzebna mu informacja.
Słuchowiec podczas przypominania sobie pewnych informacji często patrzy w lewą i prawą stronę na wysokości ucha. Jego ton głosu jest zazwyczaj melodyjny, bardzo dobrze się go słucha. Tempo mówienia ma średnie, jego słownictwo często odwołuje się do słuchu np. „czy słyszysz co do ciebie mówię” itd.
Słuchowcy najlepiej zapamiętują informacje jak sama nazwa wskazuje słuchając. Rozmowa, dyskusja, to najlepszy sposób dla nich na zapamiętanie wiadomości.
Kinestetycy czyli tzw „czuciowcy” podczas przypominania sobie informacji spoglądają w dół. Ton głosu charakteryzujący reprezentantów tego systemu jest niski i poważny. Charakterystyczne jest to, że zastanawiają się zanim cos powiedzą. Gestykulacja na wysokości bioder, mowa wolna. Kinestetyk jest niejako cały czas w ruchu, nie potrafi długo usiedzieć, wierci się, kreci.
Kinestetyk w procesie nauczania oraz zdobywania informacji wykorzystuje najczęściej zmysł dotyku. W procesie nauczania przydatne są dla niego zajęcia laboratoryjne, praktyczne.
W komunikacji interpersonalnej najoptymalniejsza sytuacja jest wtedy, gdy partnerami interakcji są przedstawiciele takich samych systemów np. wzrokowiec- wzrokowiec. W takim wypadku komunikaty są jednoznacznie rozumiane przez obydwie strony, nie ma nieścisłości a sama interakcja przebiega w sposób satysfakcjonujący. Podobna sytuacja odbywa się w procesie nauczania. Uczniowie- wzrokowcy najwięcej skorzystają z zajęć w momencie gdy ich nauczyciel również jest wzrokowcem. Kinestetycy i słuchowcy mogą natomiast w ogóle nie rozumieć tego, co nauczyciel pragnie im przekazać.
Rozwiązaniem takich sytuacji jest umiejętność rozpoznawania poszczególnych typów oraz dostosowanie komunikatów do rozmówców.