Recennzja płyty "Pan i Pani" Anny Wyszkoni
Po mniej więcej rocznej przerwie wracam do recenzowania albumów muzycznych. Podobnie jak w latach poprzednich, tak i w tym roku najwięcej miejsca miejsca poświęcę solowym płytom polskich wokalistek. Na pierwszy ogień pójdą dwie artystki związane z moim rodzinnym Księstwem Raciborskim, czy jak kto woli Ziemią Rybnicko- Raciborską. Od lat żywiłem głębokie przekonanie, że wokalistka grupy Łzy Anna Wyszkoni, mogłaby należeć do czołówki polskiej "ligi piosenkarskiej" , o ile tylko dobierze sobie repertuar na odpowiednio wysokim poziomie. Te bowiem piosenki, które dla Łez pisał ich lider Adam Konkol delikatnie mówiąc pozostawiały wiele do życzenia. Kiedyś żartowałem, że są to całkiem niezłe teksty, pod warunkiem wszakże, że będzie się je śpiewać po estońsku.
Przy produkcji debiutanckiego albumu solowego, zatytułowanego Pan i pani, Anna Wyszkoni miała więcej szczęścia. Muzyka Wojciecha Klicha, Mikisa Cupasa, Anny Dąbrowskiej i innych oraz teksty Wojciecha Łuszczykiewicza, Karoliny Kozak i samej Wyszkoni są na naprawdę wysokim poziomie. Gatunek muzyczny tej płyty można określić jako artystyczny pop z elementami amfolku, bluegrassu i piosenki literackiej. Wpływy te jednak są bardziej stonowane niż na przykład u Łucji Vondračkovej, toteż płyta zachowuje stylistyczną jednorodność. Utwory są melodyjne, niektóre można uznać za taneczne, choć ogólnie rzecz biorąc, jest to płyta zdecydowanie bardziej przeznaczona do słuchania, aniżeli do tańczenia. Tematyka dobrze napisanych poetyckich tekstów skupia się, zgodnie zresztą z tytułem płyty, wokół różnych aspektów relacyj damsko-męskich. Do tego, jak to zwykle na dobrych płytach bywa, jeden utwór wyłamuje się z monotematyczności i traktuje o plotkach.
Ogólnie jest to płyta bardzo dobra - interesująca, spójna i pozbawiona poważniejszych wpadek. Jeśli Anna Wyszkoni będzie się nadal rozwijać w tym kierunku, za kilka lat można ją będzie uznać za godną następczynię Edyty Geppert.