W takich właśnie chwilach dopada mnie nostalgia, tęsknota za światem, którego nie ma. Może istnieje gdzieś obok, tylko czy kiedykolwiek zwykły człowiek znajdzie do niego wejście?
Jakoś tak dzisiaj pada deszcz. Pada też jakimiś obojętnymi kroplami w mojej duszy. Dookoła zimno mimo koca, który wcale nie grzeje. Ciężko czasami znaleźć uśmiech. W pamiętniku z podstawówki ktoś mi wpisał, że "to nie sztuka być wesołym, kiedy radość zewsząd tryska, ale stać z pogodnym czołem, kiedy ból za serce ściska".
Przykro mi, dzisiaj tak nie umiem. Dzisiaj mogę tylko przypomnieć sobie słowa wiersza, który kiedyś powstał w podobnej chwili:
SMUTNE ŚLIMAKI
W kałużach
rozpłynęły się łzy.
Parasol
zakrył mokrą twarz.
Wracam już
do domu, a tam
zamykam i kurczę się
w sobie i
muszlą otulam się, kocem.
(czerwiec 1998)
Nie jest jeszcze tak źle, nie wpadam w jakąś depresję czy coś, po prostu deszcz taki szary jak dzisiaj mnie przygnębia. Do tego dołożyło się jeszcze kilka słów, których raczej nie chciałam usłyszeć, nie dzisiaj.
W takich właśnie chwilach dopada mnie nostalgia, tęsknota za światem, którego nie ma. Może istnieje gdzieś obok, tylko czy kiedykolwiek zwykły człowiek znajdzie do niego wejście?
Zwykle też nie udaje mi się przechodzić nad wszystkim obojętnie, chociaż muszę przyznać, że była osoba, która przez kilkanaście lat nauczyła mnie, jak trzeba postępować, żeby nie ugiąć się pod kolejnymi uderzeniami. I wcale nie jestem mu za to wdzięczna, wręcz przeciwnie- to on nauczył mnie na zajęciach praktycznych, żeby nigdy nie ufać nikomu, kto oferuje wyciągniętą dłoń, bo w ostatniej chwili ją cofnie. Ze śmiechem. Jego śmiech do tej pory rozlega się nieraz szyderczym echem, odbijając się od pustki, jaką wyrzeźbił w mojej duszy. Nie chciałam takich lekcji, nie prosiłam o nie.
Ale echo coraz bardziej milknie, coraz cichszy jest jego głos w duszy owiniętej nową wiarą.
Nie jest tak źle, teraz jest inaczej, odkąd uwolniłam się od niego fizycznie i od tego mentalnego pasożyta, którego zaszczepił gdzieś w głębi mnie. Teraz naprawdę tylko czasami, bardzo rzadko, kiedy deszcz zasłoni szarymi strugami okno, mam ochotę znaleźć się
W NIEBYCIE
Chcę tylko być tam,
gdzie mnie nie ma.
Odpocząć
od ciebie, od siebie.
Zabrać tylko psa,
żeby przypominał mi,
że jestem.
Gdzieś będę.
I może uda mi się
nie wrócić.
Szkoda tylko psa.
On może będzie chciał
jeszcze kiedyś
podać komuś łapę.
( 19 czerwiec 2004)
Posmuciłam trochę dzisiaj, ale wydaje się, że czasami takie dotknięcie bez ochraniaczy przynosi inne, lepsze spojrzenie na to, co trzeba koniecznie rozważyć. Nie wiem, czy kogoś tym nie ściągnęłam z różowej chmurki, na której fikał radosne koziołki, jeśli tak, to przepraszam. Nie ja jestem od pokazywania mniej kolorowych obrazków.
Zresztą, mi już przechodzi. Podzieliłam się trochę z kimś tym zapatrzeniem w odcienie szarości, przetrawiłam już to, co usłyszałam no i deszcz przestaje padać, a wcale nie był dźwięcznymi wiosennymi kropelkami.
Jeszcze tylko troszeczkę odczuwam, że jest we mnie
PUSTKA
Coś przede mną uciekło:
kilka słów, ale tak dużo;
jakiś cień, jakiś ptak;
zimno. Zimno dotknęło duszy.
( czerwiec 1995)
Nie trzymam pędzla w rękach, ale istnieje też impresja w literaturze, a to właśnie była próbka zatrzymania chwili. Ta akurat była nostalgiczna i senna, pełna znudzenia i oczekiwania nie wiadomo czego. Ta chwila już mi się skończyła, ale wpadając teraz w nastrój kolejnej, popsuję to, co napisałam tutaj do tej pory.
Do zobaczenia w takim razie w jakiejś kolejnej odsłonie, bo- jak napisałam w profilu- zamieszkałam na eiobie z miłości do słowa pisanego.........