JustPaste.it

Papieże. Część VII.

Dobra nigdy za wiele. Prezentuję tutaj wcześniej czytaną książkę "Namiestnicy Boga czy Diabła". Jeżeli tylko 10% tej książki jest prawdą, to....

Dobra nigdy za wiele. Prezentuję tutaj wcześniej czytaną książkę "Namiestnicy Boga czy Diabła". Jeżeli tylko 10% tej książki jest prawdą, to....

 

Tekst książki pochodzi z grupy dyskusyjnej pl.soc.religie był publikowany w odcinkach przez Niosącego Światło (Lucyfera) w 1998 roku na w/w grupie. Poniżej znajdują się wszystkie zebrane razem odcinki tej pasjonującej lektury przedstawiającej życiorysy i dokonania papieży takimi jakimi były. Układ i forma książki - taka w jakiej została opublikowana na wymienionej grupie news. Autor - Polak zamieszkały w USA - ukończył książkę w 1936 r.

* * *

Bardzo przepraszam szanownych czytelników i zbieraczy, ale w poście nr 5 z tej serii wkradło mi się "male"  przeoczenie rzędu kilkusetletniej dziury  :-( Uzupełniam teraz brakujące życiorysy papieży z lat 657 do 858 (cześć 5a) oraz 858 do 955 w części nr 5b. Proszę obydwie części wstawić do postu nr 5 pomiędzy Marcina I i Jana XII. Za cale zamieszanie jeszcze raz bardzo przepraszam :-(

MIKOLAJ I

Papież Mikołaj I (858-867), zwany "wielkim" i "świętym", wykorzystywał fałszowane dokumenty, choć o fałszerstwie był dokładnie poinformowany. Kłamał on publicznie, jakoby dokumenty leżały w archiwach Kościoła i jemu zostały wręczone. Fałszerstwo wykryto w XVI stuleciu i dziś Kościół temu nie zaprzecza. Na podstawie tych fałszywych dekretów papież Mikołaj zmusił biskupów francuskich do uznania najwyższej władzy papieskiej. Miedzy papieżem i patriarcha w Konstantynopolu oraz tamtejszym cesarzem przyszło do poważnego starcia. Legaci papiescy, wysłani w roku 863 do Konstantynopola, rzucili klątwę przed ołtarzem w kościele św. Zofii tak na patriarchę, jak na cesarza, oddając obydwóch wyklętych oraz ich zwolenników diabłu i jego sługom. W ten sposób doszło do zupełnego rozdziału Kościoła na wschodni i zachodni. Mikołaj I był pierwszym papieżem, który rzucił klątwę na cesarza. (Cesarzem Konstantynopola był wówczas Lotar).

HADRIAN II

Papież Hadrian II (867-872) był żonaty i miał jedna córkę. Mimo to zakazał on duchowieństwu zawierania małżeństw. Na synodzie w Worms w roku 868 przeprowadził uchwale, ze nikomu, kto jako dziecko został oddany do klasztoru, nie wolno go opuszczać.

JAN VIII

Papież Jan VIII (872-882) odznaczał się nadzwyczaj zbrodniczym usposobieniem. Wyłączył on kler spod sadownictwa świeckiego i orzekł, ze kler ma prawo odwoływania się do papieża. Kiedy biskup z Neapolu własnemu bratu, księciu Neapolu, kazał wyłupić oczy za przychylność okazywana Saracenom, papież Jan VIII pochwalił te zbrodnie i wyraził się w sposób chrześcijańsko-biblijny: "Wyłupić trzeba oczy wywołujące zgorszenie." Na biskupa Atamasjusza, który był na przyjaznej stopie z Saracenami, rzucił klątwę, która zamierzał cofnąć tylko pod warunkiem, ze ten każe udusić wybitnych Saracenow w obecności legatów papieskich. Jeden z krewnych zabił tego papieża młotkiem dnia 15 grudnia 882 r. Za panowania Jana VIII powstało w Rzymie sprzysiężenie, którego celem było wydać Rzym Saracenom. Głowa sprzysiężenia był biskup Posto Formosus, którego pozbawiono biskupstwa i wykluczono z Kościoła, a który mimo to został papieżem.

HADRIAN III

Papież Hadrian III (884-885) panował zaledwie jeden rok, lecz pozostawił po sobie niezbyt pochlebne wspomnienie. Grzegorzowi z Aventinu kazał wyłupić oczy, a Marie, żonę pewnego wyższego urzędnika, nakazał oprowadzać naga po ulicach i okładać rózgami.

FORMOSUS

Dziwić się trzeba, z jakiej racji został papieżem Formosus (891-896). Gdy był biskupem, papież Jan VIII wykluczył go z Kościoła z powodu spisku. Burzliwe prowadził on życie, skoro nawet w katolickiej Encyklopedii Kościelnej, nad która pracowali profesorowie i teologowie, znajdują się o nim następujące uwagi: "Dnia 30 czerwca 876 odbył się w Rzymie synod, na którym wniesiono niesłychane oskarżenia przeciw biskupowi Formosusowi: plądrował on klasztory i w porozumieniu z kobietami lekkich obyczajów i z bezbożnymi mężczyznami zawarł spisek, w celu doprowadzenia do upadku stolicy rzymskiej. Z powodu tego został na zawsze bez widoków restytucji z Kościoła wykluczony. Później zniesiono jednak klątwę za przyrzeczeniem złożonym pod przysięgą, ze w Rzymie nigdy więcej, nawet dla nabożności, się nie zjawi i ze nigdy więcej obowiązków kapłańskich spełniać nie będzie. "Następny papież Marinus zwolnił jednak Formosusa z przysięgi, sprowadził go na powrót do Rzymu i w roku 883 znów mianował biskupem. I ten człowiek 8 lat później został papieżem. Osiągnął on swe stanowisko za pomocą gwałtu i morderstwa. Formosus miał przeciw sobie kontrkandydata Sergiusza. Gdy obaj zjawili się w kościele św. Jana, gdzie miała nastąpić koronacja, miedzy zwolennikami jednego i drugiego kandydata wywiązała się krwawa walka, w której kilkudziesięciu ludzi zostało zabitych. Zwyciężyli zwolennicy Formosusa i zaraz koronowano go jako "namiestnika Chrystusa".

BONIFACY VI

Papież Bonifacy VI (896), który był również poprzednio pozbawiony kapłaństwa za niemoralne życie, sprawował swój urząd zaledwie 15 dni. Został wypędzony przez stronnictwo swego następcy, antypapieża Stefana VII. A. Chodynski, który z aprobata wrocławskiego biskupa wydal książkę pt. "Papieże", twierdzi, ze począwszy od Bonifacego VI, zaczyna się nader smutna dla Kościoła epoka, w której intrygi i gwałty rożnych partii osadzały na stolicy papieskiej rozmaitych pretendentów wichrzących papiestwo. Historyk i kardynał Baroniusz (z XVI wieku) nazywa papieża Bonifacego VI łotrem i szelma.

STEFAN VII (względnie VI)

Po wypędzeniu Bonifacego na stolicy papieskiej zasiadł papież Stefan VI (896-897). Katolicka Encyklopedia Kościelna podaje, ze "zwołał on synod kleru rzymskiego, aby przeprowadzić straszny sad nad swoim poprzednikiem papieżem Formosusem. Cuchnące zwłoki papieża wydobyto z grobu i posadzono na krześle przed synodem. Jednego z diakonów mianowano jego obrońcą. Zapadł na niego wyrok, ze z chciwości biskupstwo swoje w Porto zamienił na biskupstwo w Rzymie. Na rozkaz papieża odcięto trupowi trzy palce u prawej ręki, zdarto z niego szaty pontyfikalne, wywleczono zwłoki za nogi z kościoła i wrzucono je do Tybru. Wszystkie przez niego udzielone wyświęcenia uznano za nieważne." Tak barbarzyńskie postępowanie ze zwłokami zmarłego papieża wywołało wśród rzymian ogromne oburzenie. Kilka miesięcy później tłum naparł na papieża Stefana VI i wciągnął tego potwora do wiezienia, gdzie go po pewnym czasie uduszono.  Kiedy podczas powodzi rozkładające się zwłoki papieża Formosusa dostały się na brzeg, papież Teodor II kazał ubrać je znów w szaty pontyfikalne i uroczyście pochować w grobie. Unieważnione świecenia udzielone przez skazanego po śmierci Formosusa, ponownie uznano za ważne. Papieża Stefana VI nazwał świat hiena wśród papieży. Wobec powyższych zdarzeń można sobie wyobrazić, jak śmiesznie przedstawia się dogmat o nieomylności papieskiej.  Po śmierci Stefana niecałe cztery miesiące panował papież Romanus, a następnie Teodor II, który po 20 dniach został otruty przez swoich przeciwników.

JAN IX

Papież Jan IX (898-900) miał cokolwiek więcej szczęścia od swoich poprzedników i utrzymał się na stolicy przez dwa lata. Zwołał on do Rzymu sobór (898), na którym wybór Bonifacego VI został uznany za nieważny.

LEON V

Papież Leon V (903) pełnił swój urząd zaledwie 40 dni. Jego następca Krzysztof (903-904) zmusił go do rezygnacji. Leon wtrącony został do wiezienia i tam otruty. Krzysztofowi nie lepiej się powiodło - następny papież Sergiusz III kazał swego poprzednika umieścić w wiezieniu i zamorzyć głodem.

SERGIUSZ III

W krótkim czasie po zdobyciu stolicy papież Sergiusz III (904-911) został zastąpiony przez swojego przeciwnika i zesłany na wygnanie. Mając protekcje wpływowych ladacznic, Sergiusz powrócił po kilku dniach na swój urząd. Był on kochankiem dwóch sławnych rozpustnic: Teodory i jej córki Marozji, którym zawdzięczał swa wysoka godność "ojca świętego". Z rozpustnica Marozja miał syna, który został później papieżem Janem XI. Teodora z dwiema córkami Marozja i Teodora mieszkała na Zamku św. Anioła w Rzymie i cala ta trojka, a szczególnie Marozja, rządziła nie tylko Kościołem, ale i całym państwem kościelnym. Pierwsza polowa dziesiątego wieku nazywana jest w historii Kościoła rządami rozpustnic. Teodora i jej córki osadzały swoich kochanków na stolicy papieskiej i znów usuwały ich, gdy pojawił się nowy, młodszy lub przystojniejszy kochanek. Znawca historii Kościoła kardynał Baroniusz w ten sposób opisuje owe czasy: "W tym stuleciu zasiadali na stolicy Piotra nie papieże, lecz rzeczywiste potwory, których lubieżne, bezwstydne prostytutki papieżami czyniły. Rozporządzały one według woli biskupstwami, osadzając urzędy biskupie swymi ogierami i depcząc nogami dekrety, kanony kościelne i stare zwyczaje. Chrystus leżał w łódce Piotra w ciężkim śnie i nie było nikogo, kto by go obudził."  Historia Kościoła rzymskiego dostarcza nam dostatecznego dowodu, ze ani księża nie są sługami, ani papieże nie są głowami Kościoła przez Boga wybranymi. Marny byłby to Pan Bóg, który by na księży i na papieży wybierał najgorszych ludzi na świecie. Historyk kościelny kardynał Cezary Baroniusz przyznaje, ze nie było zbrodni haniebnej, która nie splamiłby się Sergiusz III. Był on niewolnikiem wszelkich namiętności i niebezpiecznym człowiekiem.

LANDON

Po śmierci Sergiusza nałożnica Marozja wraz z siostra swa Teodora zrobiły papieżem Anastazego III (911-913), który był kochankiem obydwóch rozpustnic. Po nim nastąpił Landon (913-914), który również zawdzięczał swój dwuletni pontyfikat owym wpływowym ladacznicom. Wsławił się tym, ze kochanków Marozji wyświęcał na arcybiskupów. Jednym z tych wyświęconych dostojników był następny papież, Jan X.