Telewizja 3D jest to telewizja, która używa techniki prezentacji 3D, min. wychwytywanie stereoskopowe, multi-capture czy 2D oraz głębia.
Wyświetlacz 3D to specjalne urządzenie do oglądania programów telewizyjnych w realistycznym trójwymiarowym polu. Technika 3D stała się dość popularna w latach 1990, gdy to na kilku koncertach w USA zastosowano 3D.
Historia:
W 1844 roku David Brewster wprowadził stereoskopowe urządzenie, które może tworzyć fotograficzne obrazy 3D. Następnie poprawił to Louis Jules Doboscq i właśnie wtedy słynny obraz królowej Wiktorii był wyświetlany na Wielkiej Wystawie w 1851 roku. W drugiej wojnie światowej, stereoskopowe (3D) aparaty były już dość powszechne dla użytku osobistego.
Rozwój filmów w 3D był mniej więcej równy jak obrazów i zdjęć. Już w 1855 roku wynaleziono Kinematoskop, czyli kamera stereo. Pierwszy film został wyprodukowany w 1915 r. oraz w 1922 roku, i był on jako pierwszy pokazany w technice 3D. "The Power of Love". Pierwszy film kolorowy w 3D został wyprodukowany w 1935 roku.
W latach pięćdziesiątych, kiedy to telewizja stała się popularna w Stanach Zjednoczonych, wiele filmów 3D zostało wydanych na świat. Pierwszym takim filmem był Bwana Devil z Unitet Artists, który był postrzegany w całym USa w roku 1952. Rok później wyszedł film "House of Wax" który był w 3D lecz z dźwiękiem 2D. Alfred Hitchcock pierwodnie wydał film "Dial M for Murder" w 3D lecz w celu zmaksymalizowania zysków film został wydany w 2D z racji tego iż nie wszystkie kina były w stanie wyświetlać filmy w 3D. Związek Radziecki jako swój pierwszy film w 3D wydał w roku 1947 pod nazwą "Robinson Crusoe".
Technologie:
Istnieje kilka technik tworzenia oraz wyświetlania ruchomych obrazów 3D.
Wspólna technologia wyświetlania 3D projekcji par obrazu stereoskopowego, do widza obejmują:
- Anaglif (Anaglyphic) 3D (czerwono-niebiesko-zielone okulary)
- Polaryzacja 3D (pasywne spolaryzowane okulary)
- Zastępowanie sekwensjowania ramek (aktywne migawki w okularach)
- Autostereocopy(?) (bez okularów)
Różne inne techniki wyświetlania zostały opisane, objętościowość ekranu oraz efekt Pulfricha który został użyty przez Doktora Who, w 1993 r.
Stereoskopia jest powszechną metodą uzyskiwania efektów 3D. Polega ona na uchwyceniu par stereo w dwóch konfiguracjach widoków z kamer, zamontowanych obok siebie. Jeżeli wyobrazimy sobie wystający punkt obiektu w scenie "line-of-Sight" (dla każdego oka, z kolei) to możemy opisać położenie tego punktu matematycznie, za pomocą algebry. We współrzędnych prostokątnych, leżące w płaszczyźnie YZ (oś Z góra, oraz oś Y prawo) to wtedy widz skupia się wzdłuż osi X, wynika z tego to, że na ekranie współrzędne są po prostu sumą w dwóch kategoriach, jedna to rachunkowość dla perspektywy a druga dla obuocznej zmiany. Perspektywa zmienia punkt obiektu Z i Y przez współczynnik D / (DX), natomiast obuoczne zmiany przyczyniają się do dodatkowego terminu, s*x/(2*(DX)), D jest to odległość od wybranego miejsca widza (dokładnie pomiędzy oczami), S jest oddzieleniem oka (ok. 7 cm), a X jest prawdziwą współrzędną obiektu x. Obuoczna zmiana ma pozytywny wpływ na widzenie lewym okiem a negatywny na widzenie prawym. Jeżeli punkt będzie bardzo odległy od obiektu, to wiadome jest że patrząc, oczy będą wzdłuż tej samej linii wzroku. Technologia cyfrowa stara się w znacznym stopniu wyeliminować nieprawidłowe "superpozycje" ponieważ, jest to bardzo znany problem w epoce tradycyjnych filmów stereoskopowych.
Multi-capture wykorzystuje tablize z wielu kamer, po to by uchwycić scenę 3D przez wiele niezależnych strumieni wideo. Kamera pleoptyczna służy do wychwytywania światła 4D.
Po "uzyskaniu" stereo lub jakiegokolwiek wielonakanałowego obrazu z danymi, mogą być one następnie przetwarzane w celu wyodrębnienia 2D oraz szczegółowych informacji dla każdego z widoków, skutecznie tworząc niezależnie od urządzenia przedstawione oryginalne sceny 3D. Dane te mogą być wykorzystywane do pomocy między kompresją obrazu widoku i tworzenia stereoskopowych par różnorakich kątów oraz rozmiarów ekranu.
Przetwarzanie głebokości oraz 2D, może być wykorzystywane do odtwarzania scen 3D, nawet z jednego widoku oraz można konwertować starsze filmy i wideo do widoku 3D, choć bardziej przekonujące efekty są trudniejsze do osiągnięcia, to obraz wynikowo będzie prawdopodobnie wyglądać miniaturowo oraz kartonowo.
Więcej na ten temat można się dowiedzieć na http://telewizorx3d.pl/