Transformacje bytów kulturowych są bardzo wyraźnie widoczne na przykładzie budynków. Modelowym przypadkiem w tej kategorii może być budynek synagogi w Wodzisławiu Śląskim.
Większość mieszkańców miasteczka kojarzy ten gmach z kinem Czar, które działało tu przez grubo ponad pół wieku, nie zaś z synagogą, która funkcjonowała tu wcześniej i znacznie dłużej. Tak więc żydowski dom modlitwy stał się świątynią X Muzy. Jest to transformacja dosyć znamienna, zwłaszcza, gdy się zważy, że w XX wieku dla wielu ludzi chodzenie do kina stało się swoistą namiastką uczestnictwa w publicznym kulcie religijnym. Sacrum więc nie opuściło całkiem tych murów, choć w tym drugim okresie przebywało w nich w sensie mniej dosłownym, aniżeli w pierwszym. Jednak i w sensie ścisłym pojawiało się w nich od czasu do czasu, zwłaszcza wtedy, gdy na przełomie stuleci, salę kinową na swe nabożeństwa wynajmował Kościół Zielonoświątkowy.
Kilka lat temu kino upadło, a budynek przeżył kolejną zmianę funkcji. W dawnej sali kinowej urządzono Zozolandię - kryty plac zabaw dla dzieci. Formalnie rzecz biorąc dokonał się w ten sposób proces desakracji tej przestrzeni. Jednak nie jest to wcale tak oczywiste. Już ponad pół wieku temu holenderski interdyscyplinarny humanista Johan Huizinga, w swoim fundamentalnym dziele Homo ludens, wykazał liczne związki między sakralnymi i ludycznymi aspektami kultury. Z tego punktu widzenia nawet kryty plac zabaw dla dzieci nie jawi się więc jako przestrzeń całkowicie zdesakralizowana. Poniżej przedstawiam kilka zdjęć wnętrza Zozolandii.
