Dobra nigdy za wiele. Prezentuję tutaj wcześniej czytaną książkę "Namiestnicy Boga czy Diabła". Jeżeli tylko 10% tej książki jest prawdą, to....
Tekst książki pochodzi z grupy dyskusyjnej pl.soc.religie był publikowany w odcinkach przez Niosącego Światło (Lucyfera) w 1998 roku na w/w grupie. Poniżej znajdują się wszystkie zebrane razem odcinki tej pasjonującej lektury przedstawiającej życiorysy i dokonania papieży takimi jakimi były. Układ i forma książki - taka w jakiej została opublikowana na wymienionej grupie news. Autor - Polak zamieszkały w USA - ukończył książkę w 1936 r.
* * *
Bardzo przepraszam szanownych czytelników i zbieraczy, ale w poście nr 5 z tej serii wkradło mi się "male" przeoczenie rzędu kilkusetletniej dziury :-( Uzupełniam teraz brakujące życiorysy papieży z lat 657 do 858 (cześć 5a) oraz 858 do 955 w części nr 5b. Proszę obydwie części wstawić do postu nr 5 pomiędzy Marcina I i Jana XII. Za cale zamieszanie jeszcze raz bardzo przepraszam :-(
URBAN II
Papież Urban II (1088-1099) odnowił klątwę rzucona na cesarza Henryka i walczył z antypapieżem Klemensem III i z całym episkopatem niemieckim, który popierał Klemensa. Za jego rządów urządzono pierwsza wyprawę krzyżową do Palestyny i 15 lipca 1099 odebrano muzułmanom Jerozolimę. Podczas wyprawy tej zginęło przeszło siedem milionów ludzi. W wyprawach krzyżowych nie brał udziału żaden papież, lecz każdy z nich swoim wiernym kazał w interesie papiestwa krew niepotrzebnie przelewać. Historia nie jest w stanie wskazać nam choćby tylko jednego papieża, który by odznaczał się miłością bliźniego i tak zwanym poczuciem chrześcijańskim. Papież Urban II wystąpił otwarcie jako obrońca morderców i wygłosił barbarzyńską zasadę, która przyjęta została do prawa kanonicznego i do dnia dzisiejszego ma prawne znaczenie w Kościele katolickim: "Nie uważamy za morderców - pisał Urban II - tych, którzy z gorliwości o dobro Kościoła katolickiego zabijają przeciwnika." A wiec według zasad Kościoła rzymskiego wolno zamordować każdego, kto klerowi katolickiemu interes psuje.
PASCHALIS II
Papież Paschalis II (1099-1118) miał przeciw sobie trzech antypapieży: Teodoryka, Alberta i Sylwestra IV. Uwięził on wszystkich trzech, zaś zwłoki zmarłego antypapieża Klemensa III kazał wykopać z grobu i wrzucić do Tybru. Cesarzowi niemieckiemu Henrykowi V przyrzekł pod przysięgą, ze nie będzie na niego kar kościelnych nakładać, a jednak w roku 1112 zatwierdził jego wyklęcie z Kościoła. Źle jednak wyszedł na tej klątwie, ponieważ zmuszony został do ucieczki przed wojskiem cesarza Henryka V. (Prawdopodobnie za tego papieża w 1116 r. wprowadzono spowiedź osobistą, dat nie musi być ścisła ponieważ spotkałem się z kilkoma - dopisek własny)
GELACJUSZ II
Papież Gelacjusz II ( 1118-1119) również rzucił klątwę na cesarza niemieckiego Henryka V i tak samo źle na tym wyszedł. Zmuszony był ustąpić tronu antypapieżowi Grzegorzowi VIII, popieranemu przez Henryka. Uciekł do Francji i tam umarł w klasztorze Cluny.
KALIKST II
Następca Gelacjusza Kalikst II ( 1119-1124) rzucił klątwę na cesarza niemieckiego, gdy tylko dostał się do władzy. Drugiego papieża Grzegorza VIII kazał ująć, ubrać go w krwawiącą skore kozła i oprowadzić po ulicach Rzymu na wielbłądzie, którego Grzegorz trzymać musiał za ogon. Grzegorza osadzono w klasztorze, gdzie go pozbawiono życia. W roku 1120 papież jeszcze raz wyklął cesarza i zwolnił jego poddanych od przysięgi wierności, lecz dwa lata później zmuszony był do zawarcia z nim konkordatu w Wormacji.
HONORIUSZ II
Następca Kaliksta papież Honoriusz II ( 1124-1130) staczał walki z klerem domagającym się, słusznie, zniesienia celibatu narzuconego przez Grzegorza VII. Roger, hrabia Sycylii, pomagając klerowi, najechał nawet na południowe Włochy z zamiarem zajęcia państwa kościelnego.
INNOCENTY II
Papież Innocenty II ( 1130-1143) miał przeciw sobie dwóch antypapieży: Anakleta II i Wiktora IV. Wypędzony został z Rzymu przez Anakleta, pochodzącego z bogatej żydowskiej rodziny, którego stronnicy złupili szereg kościołów rzymskich. Antypapież Anaklet był przeciwnikiem bezżenności duchowieństwa i w Kościele toczyła się wówczas walka miedzy zwolennikami i przeciwnikami celibatu. Innocenty, nie będąc pewnym życia we Włoszech, uszedł do Francji, skąd rzucił klątwę na swego przeciwnika i na żonatych księży. Za kilka lat pokazał się na widowni antypapież Wiktor IV, który za namowa św. Bernarda zrzekł się pretensji do stolicy apostolskiej. Papież Innocenty dal się Polsce we znaki. Uzależnił on wszystkie biskupstwa polskie od pruskiego biskupstwa magdeburskiego.
CELESTYN II
Papież Celestyn II ( 1143-1144) wywołał zgorszenie udzieleniem opieki swemu nauczycielowi Arnoldowi z Brescii, filozofowi, uczniowi Piotra Abelarda, dwukrotnie potępionego za nominalizm. Abelard uważał sakramenty jedynie za symbole, nie posiadające żadnej skutecznej wartości i zaprzeczał mocy odpustom papieskim. Arnold żądał powrotu do prostoty pierwszych chrześcijan, odmawiał papieżom władzy świeckiej i dążył do wskrzeszenia dawnej republiki rzymskiej.
LUCJUSZ II
Celestyn musiał po 6 miesiącach ustąpić miejsca papieżowi Lucjuszowi II ( 1144-1145), przeciwko któremu wystąpił wspomniany już Roger hrabia Sycylii i lud rzymski, który pod wpływem Arnolda z Brescii proklamował rzeczpospolita. Nowy rząd odjął papieżowi wszelka władze świecka, zabrał majątki i przeznaczył głowie Kościoła tylko dziesięciny i dobrowolne ofiary. Lucjusz, chcąc dojść do dawnej władzy, zaatakował republikanów, którzy zajęli stolice i w czasie ataku został ugodzony kamieniem w głowę i zabity.
EUGENIUSZ III
Następca Lucjusza, Eugeniusz III ( 1145-1153 j, przez cały czas swego urzędowania mieszkał w Viterbo, ponieważ republikanie nie chcieli go wpuścić do Rzymu; on sam zresztą obawiał się stronników filozofa Arnolda.
ADRIAN IV
Papież Adrian IV (1154-1159j był synem księdza, a zarazem jedynym papieżem angielskiego pochodzenia. Doszedł do silnej władzy przy pomocy cesarza niemieckiego Fryderyka I Rudowłosego (zwanego po włosku Barbarossa) i stal się niezwykle zuchwały. Na prośbę papieża Fryderyk zajął Rzym, zniósł republikę i ujął Arnolda, którego wydal w ręce Adriana. Mściwy papież kazał tego człowieka uczonego, który występował przeciw zbytkowi kleru, udusić na słupie i spalić. Popiół został wrzucony do Tybru. Za pomoc w odzyskaniu władzy nad Rzymem Adrian ukoronował Barbarosse na cesarza. Gdy tylko poczuł, ze posiada silna władze, wszczął z cesarzem spór o wyższość władzy duchowej nad władza świecką. Doszło do tego, ze Barbarossa postanowił rozprawić się z papieżem, jednak przed przybyciem wojsk cesarskich do Rzymu Adrian IV umarł.
ALEKSANDER III
Cesarz niemiecki Barbarossa wysunął aż trzech antypapieży przeciwko następcy Adriana, Aleksandrowi III (1159-1181). Byli to: Wiktor IV, Paschalis III i Kalikst III. Barbarossa wyklęty przez Aleksandra zdobył Rzym, zbroczywszy krwią kościół św. Piotra, i zmusił papieża Aleksandra do ucieczki do Francji. Wskutek malarii, jaka wybuchła w armii, Barbarossa stracił dużo wojska, co spowodowało jego porażkę zadana przez Longobardow pod Leniano. Porażkę te wykorzystał Aleksander III. Chcąc, aby syn jego Otton, wzięty przez rzymian w niewole, wypuszczony został na wolność, Barbarossa błagał papieża o względy i o uwolnienie go od klątwy. Dumny papież Aleksander postawił cesarzowi warunek, ze musi osobiście prosić o przebaczenie w obecności zgromadzonego ludu z laska zakrystiana w ręku, i ze musi paść przed nim na ziemie. Gdy przed brama kościelna cesarz Barbarossa upadł na ziemie, papież kopnął go noga, stanął mu na szyi i zawołał: "Zdeptać trzeba gadzinę i zgnieść lwa i smoka!" Król duński Krzysztof I doczekał się również klątwy papieża, a król portugalski został zmuszony do składania papieżowi rocznych danin. Za czasów Aleksandra III świeccy i kościelni dygnitarze inkwizycji mordowali ludzi mających inne poglądy głownie w tym celu, aby się podzielić majątkiem straconych osób. W roku 1167 arcybiskup Lyonu i biskupi z Nevers i Laonu skazali na stos wielu katarów. W roku 1172 biskup z Arras skazal na śmierć przez spalenie pewnego duchownego jako kacerza, dowiódłszy mu wprzód "herezji" za pomocą tortur rozpalonym żelazem. W Reims skazano w roku 1180 na spalenie dwie kobiety. Nie bez znaczenia dla tego faktu było postanowienie soboru, który odbył się na krotko przedtem (1157) w Reims i zatwierdził okrutne kary na kacerzy, jak np. przypiekanie rozpalonym żelazem. Historycy podają, ze w 1183 roku wielu ze szlachty, mieszczan, duchownych, chłopców, dziewic, niewiast i wdów skazal arcybiskup (w Reims) i hrabia (Flandrii) na śmierć przez spalenie; majętności ich przypadły w udziale częścią biskupowi, a częścią hrabiemu. Biskup Hugues z Auxerre w roku 1166 przyznaje się, ze "prześladował srodze kacerzy i ze za jego staraniem zrabowano wiele dóbr i wielu ludzi spalono".
LUCJUSZ III
Papież Lucjusz III ( 1181-1185) zwołał sobór, na którym postanowiono przystąpić energicznie do wyrugowania kacerzy, a przede wszystkim waldensów. Na soborze był obecny również cesarz niemiecki Fryderyk. Rozpoczęły się prześladowania tych, którzy nie chcieli należeć do Kościoła rzymskiego, dopuszczającego się niesłychanych nadużyć i zbrodni.
CELESTYN III
Do największych skąpców i chciwców zaliczają historycy papieża Celestyna III ( 1191-1198). Papież ten za pieniądz ukoronował na cesarza Henryka IV, niesłychanego potwora, który pod względem świętokradztwa poszedł w ślady papieża Stefana VII. Kazał on wydostać z grobu zwłoki hrabiego Tancreda i odbyć nad nimi sad, mocą którego trupowi odcięto głowę od tulowia. Cesarz ten kazał tez wyłupić oczy Williamowi, synowi hrabiego Tancreda, uczyniwszy go naprzód eunuchem.