Jaka ona jest?
Każda „ona” jest zimna, wyniosła, skamieniała, lubi być zdobywana- niczym góra jest ponad wszystko. Stworzenie nie poznane, nie zrozumiałe, aczkolwiek zdobyte przez mężczyznę. Stabilna emocjonalnie jak powierzchnia szklanki wody, trzymanej przez człowieka z Parkinsonem, któremu palą się spodnie, gdy tańczy lambadę… Zapatrzona w puste wzorce, nie widzi tego, co dokonuje dla niej facet. Jest damą w salonie, kucharką w kuchni, kochanką w sypialni- kobieta prawdziwa.
Zmienia się jak pogoda, ale sprawiła, że są dwie rzeczy, których mężczyzna ukryć nie potrafi- kiedy jest pijany i zakochany. Kobieta może być sobą, jeśli wygląda jak reszta. Natomiast, gdy zbudza kontrowersję oceniana jest jednoznacznie. Cierpliwość jest dla niej łagodną formą rozpaczy uchodzącą za cnotę. Czeka…, aż będzie doceniona, aż zrozumie ją świat, aż wróci mąż. Da córce, bądź synowi takie dzieciństwo o jakim ona zawsze marzyła. Kochana do czasu, kiedy nie zacznie mieć własnego zdania.
Czym jest dla mężczyzny, a może w końcu zaczniemy pytać kim? Czy, aby na pewno dodatkiem do całości? Wiadomo przecież, że to on jest głową, a niby kto szyją, która nią kręci?! Niewątpliwie są różne kobiety i różne pojęcia kobiecości- głównie z serii: „Plastik is fantastic”. Nie da się nie powiedzieć o zdewastowanym obliczu kobiety XXI wieku. „Sama robi sobie krzywdę, prowokuje” przede wszystkim to słyszymy. Tak musi być, Bóg tak chce i niech tak zostanie, nie zmieni się świata zabazgraną kartką papieru.
Są cztery etapy w życiu: dzieciństwo, dorastanie, dorosłość i starość. Dzieciństwo- kiedyś liczyło się to ile koleżanka ma przeżytek przy rowerze, a nie ile ma zdjęć na naszej klasie. Tak naprawdę dzieciństwo kończy się wtedy, gdy zaczyna robić się rzeczy, o których nie powie się rodzicom. Dorastanie- czas, kiedy podejmuj się najważniejsze decyzje nic prawie nie wiedząc o życiu. Nastolatka zabiłaby kogoś kto skrzywdzi jej matkę, sama krzywdzi ją najbardziej, chodzi do gimnazjum, wygląda jak licealistka, a ma rozum ucznia z podstawówki. Dorosłość- marzenia o dzieciństwie i beztroskim życiu. Bez kredytu, nałogów i uzależnień. Starość- jako babcia nie ma konta na naszej klasie, a pamięta o urodzinach wnuka, może to i dobrze, że nie wie na co wydaje się pieniądze, którymi nadziewa czekoladę. Kobieta w każdym etapie życia zapytana za ile będzie obiad i tak odpowie jak się ziemniaki ugotują. Ma swój świat i swoje połamane kredki, swój cyrki i swoje małpy. Ma odchudzanie jedyną grę, w której ten kto traci wygrywa.
Jak bardzo kobieta potrafi zmienić mężczyznę, a może to wcale nie kobieta tylko miłość dokonuje cudów? Ale czy istnieje miłość bez kobiety? Czy kobieta jest warta miłości, czy miłość kobiety? Rozkochują w sobie, a później i tak odchodzą to tego, który je skrzywdzi. No to na czym polega fenomen kobiet?! Czy szczęście kobiety jest dla niej naprawdę szczęściem? No właśnie są w życiu newanse, których nie da się wytłumaczyć i są pytania, na które trudno odpowiedzieć. Świat kobiety jest bardzo wrażliwy i nieodporny na ból, ale też strasznie pamiętliwy i mściwy. Zemsta kobiety potrafi być doskonała, potrafi zniszczyć. Jest także druga strona medalu. Nikt tak jak ona nie wybaczy, bo dla niej wybaczenie to pogodzenie się z tym co było, a nie puszczenie tego w niepamięć.
Ona czuje sercem, przecież nie ważna jest różdżka, a czarodziej. Jako matka, żona, córka, babcia jest i będzie tą samą kobietą. Niby wiesz o niej wszystko, a ciągle cię zaskakuje. Jest jak ojczyzna. Co tu dużo oszukiwać, niby się jej wstydzisz, nie przyznajesz się, wyśmiewasz, a i tak nie wyobrażasz sobie świata po za nią. Taka jest prawdziwa kobieta. Taka była, taka jest i na zawsze taka pozostanie. To wszystko można zastąpić jednym stwierdzeniem- tam, gdzie kończy się logiczność, zaczynają się kobiety.