Zanim coś powiem, zaśpiewam z Grzegorzem Markowskim...
Słuchasz? Ja tak i to kolejny raz.
Piosenka o życiu i wielu jego chwilach, stronach, aspektach, odcieniach i ruchach, które wykonuję każdego dnia.
Życie to wieczna gra. Mało jest chwil, gdy schodzę ze sceny i jestem tym, kim jestem. Gdy nie gram, nie występuję, nie czekam na oklaski, prośbę o bisy. Nie czekam na wzywanie, by kurtyna znów się uniosła, a moją postać oślepił blask jupiterów i fleszy....
Czy bycie na scenie to coś złego? Myślę, że nie. To raczej sposób na życie, który przyjąłem, nie wiedząc, że istnieje coś poza nią. Od początku żyłem w przekonaniu, że tak właśnie jest w życiu.
Teraz, gdy do głosu coraz bardziej dochodzi moje Ja, zastanawiam się, czy mając wybór, jestem w stanie żyć poza sceną. Czy wiem, jak żyć, gdy mam żyć jako Ja, a nie grać napisane przez siebie i innych role?
Czy spodobam się sobie, gdy zdejmę strój aktora, maskę wyćwiczonych min, zaprzestanę wyuczonych gestów?
Na scenie jestem zawsze z innymi aktorami. Poza nią mogę zostać sam. Czy jestem na to gotowy? Czy mam dość siły, by przestać grać i narazić się na odrzucenie?
Ale czemu od razu mam być odrzucony? Przecież nie każdy gra! Może ŻYJĄC, a nie grając, przyciągnę do siebie innych prawdziwych? Może dołączą do mnie i razem, w wolności bycia, przeżywać będziemy każdą chwilę na nowo, świadomie, bez lęku, że gdy pomylę słowa odgrywanej roli, wyśmieją mnie i wygwiżdżą?
To trudne, ale czy życie nie jest tego warte? Czy ja nie jestem tego wart?
Czy scena to naprawdę jedyne miejsce, gdzie można być szczęśliwym człowiekiem? A może tam wcale nie ma szczęścia, a jedynie sztuka o szczęśliwych ludziach, którzy w swoich garderobach, przed lustrem, ronią łzy, bo ich dusza znów nie została dopuszczona do głosu. A ma tak wiele do powiedzenia, tak piękne uczucia rodzą się w sercu. Zamiast pokazać ją światu, wtłaczana jest w małe krople łez, powoli spływające po policzkach doskonałego aktora. Gdy tymczasem na scenie przedstawienie wciąż trwa i i za chwilę dzwonek znów wezwie aktorów, by odegrali swoje kwestie...
Piotr