W stanie wojennym w moim mieszkaniu była drukarnia. Wszystko było zorganizowane jak należy – o sąsiadach zrobiono wywiad, co to za ludzie, zbadano, czy miejsce się nadaje. Nadawało się jak cholera – duży blok mieszkalny z jednym wejściem, ciągle ktoś wnosił i wynosił duże rzeczy, nikogo to nie dziwiło. A na jeden numer miesięcznika jaki drukowaliśmy trzeba było wnieść 300 ryz papieru, farbę itd. a potem wszystko wynieść, więc taki blok gdzie wszyscy przyzwyczaili się do ciągłego wnoszenia i wynoszenia był idealny.
Drukarnią zawiadywał facet, którego tylko pseudonim znałem (poznałem jego prawdziwą tożsamość po latach, w ramach któryś tam wspomnień już w III RP występował w TV). Miał klucze od mieszkania, musiał przecież zawsze móc wejść a telefonu nie miałem, to nie były czasy komórek.
W tym samym bloku ale kilka pięter niżej mieszkali moi znajomi. Kiedyś zostawiłem u nich zapasowe klucze do mieszkania na wypadek jakbym zgubił swoje (mieszkałem sam). Oczywiście z czasem o tym zapomniałem. Ci moi znajomi położyli sobie kafelki i terakotę w łazience, a że łazienka jest razem z ubikacją – powstał problem, bo przez trzy dni nie można było wchodzić. Więc jeździli do rodziców na drugą stronę Wisły (mowa jest o Warszawie), ale drugiego dnia znajoma mówi do męża: „po co my jeździmy tak daleko, przecież mamy klucze od mieszkania „tkw” – tu padło moje imię. No i wzięli te klucze i poszli na górę.
Resztę znam z ich relacji po moim powrocie z kilkudniowego wyjazdu:
„słuchaj, wchodzimy do ciebie do mieszkania a na środku przedpokoju stoi jakiś facet, w rękach trzyma dwa ogromne worki a w oczach przerażenie. Ja mu na to – proszę się nie niepokoić, my tylko na chwilkę. Facetowi oczy zrobiły się dwa razy większe, puścił te worki i nie wiem, czy będzie uciekał czy się na nas rzuci. Więc ja do niego jeszcze spokojniej – proszę się nie denerwować, my tylko siusiu i już nas nie ma”.
Zapomniałem kolegę uprzedzić, że sąsiedzi mają klucze. Faktycznie, było tylko siusiu i już ich nie było.
