Nie powołujemy się tutaj na teorie względności i z powodzeniem opisujemy zjawiska grawitacyjne. Świadczy to o tym, że dla wyjaśnienia tych zjawisk teorie względności są zbędne.
Efekt odmiennego wpływu tego samego przyśpieszenia, grawitacyjnego, dośrodkowego, który polega na tym, że po jednej stronie obracającego się żyroskopu przyczynia się ono do wzrostu prędkości obrotowej jego cząstek składowych, a po drugiej stronie zmniejsza ich prędkość obrotową, będziemy nazywali dwustronnym akceleratorowym efektem, albo krótko - DA-efektem. Gdy patrzy się na obracający się żyroskop, to istnienia DA-efektu zobaczyć nie można. Oceniając "wzrokowo", obie strony żyroskopu, który jest usytuowany w taki sposób, że jego oś obrotu jest prostopadła do kierunku przyśpieszenia grawitacyjnego, obracają się z jednakową średnią prędkością kątową. Ale jeżeli analitycznym umysłem zagłębić się w głąb struktury po obydwu stronach żyroskopu (po lewej i po prawej stronie względem jego osi), to wskutek pracy przyśpieszenia grawitacyjnego i DA-efektu przebiegają tam różne procesy. Ogólnie biorąc, na zewnątrz, procesy te wyrażają swoje istnienie w postaci zjawisk: precesji, dryfu osi "płaskiego" żyroskopu (który był opisany powyżej w modelowej postaci) i obydwoma rodzajami nutacji, które towarzyszą precesji i i dryfowi osi.
Efekt odmiennego działania dośrodkowego przyśpieszenia na części orbitującego ciała (żyroskopu) WPO i MPO, polegający na tym, że część ciała WPO pełni rolę osi, wokół której znajdujące się na orbicie ciało wykonuje podczas libracji wahadłowe ruchy, a część MPO pełni rolę ciężarka tego wahadła, będziemy nazywali dwustronnym wahadłowym efektem, albo krótko - DW-efektem. W tej definicji DW-efektu można dostrzec analogię z wahadłem, które pracuje, na przykład, w zegarze i służy do regulacji dokładności jego pracy.
Ten efekt jest dwustronny z tego powodu, że określenie, która część jest osią, a która ciężarkiem wahadła, jest umowne. Na ten temat można przedstawić odwrotną opinię. Można powiedzieć następująco. Z tego powodu, że w rzeczywistości część MPO pośredniczy w przekazywaniu do części WPO "wystarczająco dużej porcji" dośrodkowego przyśpieszenia, która pozwala mu utrzymać się na orbicie, to właśnie częśc MPO pełni rolę osi wahadła, a ciężarkiem jest część WPO.
Niezależnie od tego, w jaki sposób interpretować DW-efekt, na jego podstawie w odpowiednich warunkach może przejawiać się libracja. A w innych warunkach, gdy istnieją obroty orbitującego ciała, może zachodzić hamowanie tych obrotów. Ale istnieją przypadki, gdy orbitujące ciało nie obraca się w płaszczyźnie orbity i w ogóle nie wykonuje żadnych obrotów (oprócz obrotów w ruchu orbitalnym), a DW-efekt sprzyja powstawaniu właśnie obrotów w tej płaszczyźnie. Taki właśnie przypadek jest przedstawiony na Rys.GE_model1.
W tym przypadku, jak również w przypadku, który jest przedstawiony na Rys.GE_model2, ilość iteracji obliczeniowych, które program komputerowy wykonuje podczas jednego okrążenia na orbicie, równa się ok. 527.
Na rysunku widać, jak zmienia się położenie osi 23-21 po wykonaniu 17467 iteracji (ok. 33 okrążenia na orbicie). Jest to właśnie dryf osi, który przebiega wskutek przejawiania się DW-efektu. Należy tu pamiętać, że jest to dryf osi 23-21, wokół której oktaedr nie obraca się. Na podstawie tego przypadku widać, że dla zaistnienia dryfu obroty wokół osi 23-21 nie są niezbędne.
Na Rys.GE_model2 przedstawiona jest podobna sytuacja, ale z oktaedrem, który, obracając się wokół osi 23-21, jest żyroskopem.
Jak widać na Rys.GE_model1 i Rys.GE_model2 kierunek dryfu osi jest zgodny z kierunkiem obrotu ciała na orbicie. A to jest odwrotny kierunek, aniżeli ten w którym dryfowała oś "płaskiego" żyroskopu, który jest przedstawiony na Rys.GD1 i Rys.GD2. Rzecz w tym, że orbitując w polu grawitacyjnym inaczej zachowuje się "płaski" żyroskop, a inaczej zachowuje się żyroskop, który ma mocną, przestrzenną strukturę. "Płaski" żyroskop jest bardziej elastyczny i z tego powodu łatwiej poddaje się deformacjom. Z tego powodu w przypadku "płaskiego" żyroskopu na orbicie przeważa wpływ DA-efektu i zjawisko przeniesienia prędkości cząstek z części WPO do części MPO oraz z części MPO do WPO. Z tego powodu MPO stopniowo wyprzedza, a WPO stopniowo opóźnia się, i w taki sposób powstaje przeciwny kierunek dryfu w stosunku do kierunku ruchu na orbicie.
W przypadku przestrzennej struktury żyroskopu, który krąży po orbicie, przeważa wpływ DW-efektu, a DA-efekt nie jest wcale zauważalny.
Modelowe sytuacje, które są przedstawione na Rys.GE_model1 i Rys.GE_model2, różnią się od siebie tylko jednym szczegółem - na Rys.GE_model2 oktaedr obraca się wokół osi 23-21. Porównując te sytuacje można dostrzec, że obroty oktaedru wokół osi 23-21 mocno wpływają na opóźnienie dryfu tej osi. W nowej sytuacji oś 23-21 oktaedru-żyroskopu podczas wykonania ok. 2988 okrążeń na orbicie (1574640 iteracji) obraca się (podczas dryfowania) na mniejszy kąt, aniżeli wtedy, gdy nie było ruchu wirowego, w ciągu wykonania ok. 67 okrążeń na orbicie (35461 iteracji). Świadczy to o tym, jak wielki jest opór żyroskopu, aby zachować uzyskany na początku kierunek osi obrotu.
Dotychczas rozpatrywaliśmy modelowe sytuacje, ale przybliżyliśmy się już do rzeczywistych sytuacji, które powstawały na pokładzie kosmicznej sondy Gravity Probe B podczas doświadczeń NASA. Na poniższym rysunku przedstawione są wykresy dryfu osi czterech żyroskopów.
Jak widać, kierunek, w jakim obraca się oś podczas dryfu, odpowiada sytuacji, jaka jest przedstawiona na Rys.GE_model2, i sytuacji, jaka jest przedstawiona na poniższym schematycznym rysunku NASA. Czyli, pokazuje, że zarówno obrót osi podczas dryfu, jak i kierunek orbitowania, są ze sobą zgodne.
Nie ma tylko zgodności pod względem wielkości kata obrotu osi żyroskopu w modelowanej i w rzeczywistej sytuacji. Ale ta różnica jest nieunikniona. Bo inaczej nie można byłoby w krótkim czasie w modelowanej sytuacji zobaczyć tego, co w rzeczywistości trwa miesiąc i lata.
(Dopisano 18.12.2010 r.)
Zamiast zakończenia
Po zapoznaniu się z przedstawioną tutaj rodziną grawitacyjnych zjawisk, po zapoznaniu się z programem komputerowym GyroDrift2010A.exe, za pomocą którego można modelować przebieg zjawisk grawitacyjnych, można powiedzieć co następuje. W pracy programu komputerowego GyroDrift2010A.exe, w celu wykonania wszystkich następujących po sobie ruchów modelowanych obiektów, są wykorzystywane jedynie prędkości i przyśpieszenia obiektów - a przy tym przyśpieszenia są sterowane za pomocą odpowiednich matematycznych funkcji. Obiekty, które są sterowane za pomocą programu komputerowego, które uczestniczą w modelowanych zjawiskach grawitacyjnych, zachowują się w podobny sposób, jak rzeczywiste obiekty, które uczestniczą w zjawiskach grawitacyjnych w naturalnych warunkach. O czym to świadczy?
Nie powołujemy się tutaj na teorie względności A. Einsteina i z powodzeniem opisujemy zjawiska grawitacyjne. Świadczy to o tym, że dla wyjaśnienia tych zjawisk nie są potrzebne teorie względności. I właśnie tę informację chcemy (autor i wszyscy, którzy mu pomagają) przekazać osobom z naukowego świata fizyków. Szczególnie chcielibyśmy, aby ta informacja trafiła do uczonych, którzy pracują w NASA i Stanford University. Dlatego że właśnie fizycy z tych naukowo-badawczych ośrodków znajdują się w czołówce tych, którzy tworzą fałszywą legendę o tym, że teorie względności są niezbędne dla wyjaśnienia zjawisk grawitacyjnych w dziedzinie grawitacji.
Jeśli ktokolwiek ma takie możliwości, niech przekaże tę informację osobom, które uczestniczyły w tworzeniu tej "nieszczęsnej" legendy.
Oto e-adresy tylko niektórych z nich:
(z Stanford University - oni napisali raport, który znajduje się na http://einstein.stanford.edu/content/final_report/GPB_Final_NASA_Report-020509-web.pdf) Robert Kahn - kahn@relgyro.stanford.edu , Francis Everitt - francis@relgyro.stanford.edu , Barry Muhlfelder - barry.muhlfelder@stanford.edu, Tom Langenstein - thomas.langenstein@stanford.edu , (z Harvard University) Hanspeter Pfister - pfister@seas.harvard.edu .
(Dopisano 18.12.2010 r.)
Skorowidz pojęć i skrótów:
część WPO - część orbitującego ciała, mająca (W)iększą (P)rędkość (O)rbitalną od prędkości, z jaką porusza się na orbicie środek masy tego ciała; większa prędkość orbitalna jest skutkiem większego promienia orbity, po której porusza się ta część ciała;
część MPO - część orbitującego ciała, mająca (M)niejszą (P)rędkość (O)rbitalną od prędkości, z jaką porusza się na orbicie środek masy tego ciała; mniejsza prędkość orbitalna jest skutkiem mniejszego promienia orbity, po której porusza się ta część ciała;
część RPCzi część RHCz - część orbitującego ciała, które jednocześnie wiruje wokół osi leżącej w płaszczyźnie orbity i tę oś ma prostopadłą do kierunku działającego na ciało przyśpieszenia;
część RPCz leży po tej stronie płaszczyzny orbity przechodzącej przez środek masy ciała, po której prędkość obwodowa ruchu wirowego ma ten sam kierunek co przyśpieszenie grawitacyjne, a jego działanie (R)ealnie (P)rzyśpiesza (Cz)ąstki, które składają się na ciało żyroskopu;
część RHCz leży po tej stronie płaszczyzny orbity przechodzącej przez środek masy ciała, po której prędkość obwodowa ruchu wirowego ma przeciwny kierunek, aniżeli kierunek przyśpieszenia grawitacyjnego, a jego działanie (R)ealnie (H)amuje (Cz)ąstki, które składają się na ciało żyroskopu
dryf osi żyroskopu - zjawisko polegające na zmianie kierunku osi żyroskopu umieszczonego na pokładzie sondy kosmicznej - polegające na obrocie osi w płaszczyźnie orbity, przy czym kierunek obrotu osi jest przeciwny do kierunku ruchu sondy na orbicie
dryfowa nutacja - ruch drgający dryfującej osi żyroskopu - odbywa się on w kierunku prostopadłym do płaszczyzny, w której oś dryfuje
DA-efekt- dwustronny akceleratorowy efekt - efekt odmiennego wpływu przyśpieszenia grawitacyjnego, polegający na tym, że po jednej stronie obracającego się żyroskopu powoduje ono wzrost prędkości obrotowej jego cząstek składowych, a po przeciwnej stronie zmniejsza ich prędkość obrotową.
DW-efekt - dwustronny wahadłowy efekt - efekt odmiennego wpływu dośrodkowego przyśpieszenia na części orbitującego ciała WPO i MPO (na przykład, żyroskopu), polegający na tym, że część ciała WPO pełni rolę osi, wokół której ciało wykonuje wahadłowe ruchy podczas libracji na orbicie, a część MPO pełni rolę ciężarka tego wahadła.
*) Rysunki zostały wykonane na podstawie zrzutów ekranu komputera, za pomocą którego były modelowane zjawiska grawitacyjne z wahadłem i żyroskopem. Ćwiczenia z modelowanymi zjawiskami grawitacyjnymi można wykonać na komputerze z systemem operacyjnym Windows ME lub Windows XP.
Na ekranie komputera można zjawiska obejrzeć i z nimi poćwiczyć, wykorzystując do tego celu program GyroDrift2010A, który znajduje się na http://pinopa.narod.ru/GyroDrift2010A.zip.
(Artykuł "Rodzina zjawisk grawitacyjnych", z którego pochodzi powyższy fragment, znajduje się na http://pinopa.narod.ru/Proste_wyjasnienia.pdf)