Albo człowiek jest mądry, albo jest głupi. Mądry człowiek nawet jeżeli jest głupi, to jedynie zmierza do mądrości przez głupotę.
Mądry człowiek bardzo się cieszy gdy inni ludzie się z niego śmieją i nienawidzą go. Bo to oznacza dla niego dokładnie tyle co nic. Mądry człowiek bierze to w garść, później otwiera dłoń i zdmuchuje jak piasek. Tego nawet dla niego nie ma. Co mądrego człowieka obchodzi krytyka innych ludzi i ich opinia? Przecież to ich zdanie. Skoro to jest ich zdanie, to niech pozostanie ich zdaniem. Mądry człowiek nie będzie zmieniał zadowolenia z siebie i ze swoich dzieł, ponieważ jakaś małpa powie mu, że: to jest złe i marne. A zazwyczaj kto jest bardziej skory do krytyki czyjejś działalności: ten ma mniej sam do zaprezentowania. Ponieważ ten kto już coś stworzył, wie na czym to polega. Tylko idiota często podejmuje się krytyce.
Mądry człowiek żyje sam, bez ludzi i zajmuje się swoją pasją. Wpuszcza do swojego życia tylko najlepszych ludzi których może nazwać przyjaciółmi. Mądry człowiek nie będzie marnował życia na obracanie się pośród ludzi których można określić mianownikiem: marni. Bo do czego to może tylko doprowadzić? Jeżeli mądry człowiek wejdzie pomiędzy głupców, to przecież nie będzie wielbiony za swoją mądrość. Głupi ludzie zrobią wszystko, żeby WŁAŚNIE JEGO sprowadzić do swojego poziomu. Ponieważ właśnie wtedy człowiek tego rodzaju uzyska satysfakcję. Dlatego mądry człowiek z dala trzyma się od ludzi nierównych sobie. Nawet w samej Biblii jest nakaz trzymania się z dala od nierównych sobie istot.
Mądry człowiek bogaci się nie tylko w pieniądze, ale także w ludzi którzy są dla niego przyjaciółmi, bogaci się w mądrość, oraz w wytwory własnego umysłu oraz rąk. Nie pozostawia sprawy bogacenia się samej sobie, ponieważ wtedy nie wzbogaci się. To prawda, że człowiek sam w sobie jest cudem, a najlepsze co człowiek ma to samego siebie. Ale jeżeli do tego wszystkiego dodamy bogactwo materialne i duchowe, to uzyskamy godne miejsce dla tego cudu zwanego człowiekiem. Sama medytacja nie może być dla nikogo sposobem na życie. Nawet dla najbardziej oświeconych ludzi. Zawsze do tego wszystkiego dochodzi życie. A więc żeby życie wyglądało dobrze, powinno ono opiewać w bogactwo: uczuciowe i materialne.
Mądry człowiek pomaga innym ludziom tylko wtedy, gdy oni sami chcą sobie pomóc. Dopóki człowiek sam sobie nie chce pomóc, to nikt mu nie pomoże. Należy takiego człowieka pozostawić samego, nawet jeżeli to ma się zakończyć dla niego śmiercią. Jeżeli by mu pomagać na siłę, to i tak wszystko skończy się jego śmiercią, skoro on tego chce. Dopiero gdy człowiek otwiera się na pomoc i sam o nią prosi, to drugi człowiek może mu pomóc. W innym wypadku jest to całkowicie niemożliwe. Nawet wielu psychologów kieruje się zasadą: nie bądź ratownikiem. Ponieważ najwidoczniej zdają sobie oni sprawę z tego, że istnieją osoby które chcą zawracać jedynie czas, a nie uzyskać pomocy. Dlatego trzeba już na samym początku rozdzielić ludzi na tych którzy chcą pomocy, i tych którzy marnują jedynie czas mądrego człowieka.
Mądry człowiek wie, że jest mądry i nie potrzebuje tego potwierdzać. Wystarczy mu obserwacja innych ludzi i krytyka wobec własnego postępowania równomierna do tej, z jaką krytykuje on tych których nazywa głupimi, by uzyskać rozważną ocenę tego, czym jest mądrość. Jeżeli człowiek jest mądry nie będzie szczędził sobie krytyki i nie będzie sztucznie oszukiwał siebie, że jest mądrzejszy niż jest. Z pewnością jest mądrzejszy od pewnej grupy ludzi i głupszy od innej grupy ludzi. Jednak te dwie grupy również mądry człowiek określa, ale nie robi tego wieczyście. Ponieważ nawet mądry człowiek może popełnić błąd. Zawsze trzeba poddawać wątpliwości swoje aktualne poglądy, by odkryć jeszcze lepsze.
Mądry człowiek jest jak woda. Raz potrafi być jak fala i niszczyć. Innym razem jest jak łagodna woda która wypełnia naczynie w którym się znajdzie. Dzięki czemu odnajdzie się nawet w najdziwniejszej sytuacji.