JustPaste.it

Przepraszam

Poszliśmy wtedy w czwórkę. Magda i jej nowy chłopak, Ty i ja. Na boisko, które nazywaliśmy „trawiastym”, bo niczego tam nie było oprócz trawy, ale i tak wszyscy tam chodzili. Siedliśmy parami, Magda, a za nią obejmujący ją jej nowy chłopak, i ja, a Ty za mną, też mnie obejmowałeś. To było rzadkie. To obejmowanie. Patrzyliśmy na dzieciaki, które bezmyślnie uganiały się za piłką strzelając do bramek, których nie było. Nie pamiętam o czym rozmawialiśmy. Jej chłopak powiedział do nas, Wy jesteście parą? Bo wyglądacie jakbyście się mocno kochali, a Ty wtedy powiedziałeś całkiem serio i całkiem poważnie – kochamy się. Całym sercem. On nie zrozumiał. Nie byliśmy przecież parą. Byłeś moim przyjacielem…

Tego dnia szłam z mamą do dentysty. Rano nie przyszedłeś po mnie do szkoły, spóźniłeś się. Mieliśmy wielkie otwarcie szkolnego laboratorium, ja byłam zdziwiona, byłes obowiązkowy, ale powiedziałeś, że się źle czułeś. Byliśmy umówieni po południu na bilard. Ty i Twój przyjaciel, i ja Twoja przyjaciółka. Nie często spotykaliśmy się we troje, mówiłeś ja też mam prawo do bycia z facetami, kocham Cię moja przyjaciółko, ale potrzebuję męskiego towarzystwa, kazałeś mi zrozumieć… bolało…

z czasem zrozumiałam…

szłam, więc do tego dentysty, kiedy przy krawężniku zatrzymał się samochód, to moja wychowawczyni… czy czuł się dzisiaj źle, czy miał depresję, czy coś Ci mówił? Pytałam, o co chodzi? Nie rozumiałam…

Nie chciałam uwierzyć, zaczęłam biec, padał drobny ciepły wrześniowy deszcz, łzy płynęły po mojej twarzy i mieszały się z kroplami – to płakało niebo, ale ja nadal nie wierzyłam…

Stanęłam przed Twoim blokiem, przed Twoją klatką, przed Twoją trumną… właśnie Cię wynosili… nie wiem, dlaczego w otwartej trumnie, pamiętam, że miałeś bandaż na głowie, że przekrzywiły Ci się okulary, że miałeś na sobie sweter, który nie krepował ruchów przy graniu, tak zawsze mówiłeś, przecież jesteśmy umówieni na bilard…

Twój ojciec płakał na schodach, zawodziły jakieś nieznajome kobiety, a Ty milczałeś…

Z następnych kilku dni niczego nie pamiętam.

Byłeś treścią, sensem i radością.

Dziś byłam na cmentarzu – minęło 18 lat – podeszłam do Twojego grobu… i płakałam, bo zapomniałam o Tobie, wybacz – zapomniałam. Przychodziłam pokazać Ci swoją maturę, przychodziłam pokazać Ci swojego męża, przychodziłam pokazać Ci swoje dzieci, a kiedy naprawdę zaczęłam w życiu błądzić – zapomniałam o Tobie. Wybacz…

Mieliśmy wspólne wartości, byliśmy jednym organizmem, może dlatego przez te wszystkie lata czułam się niekompletna, tak bardzo za Tobą tęsknię, a jednak zapomniałam…

wybacz