Historia współczesnej, suwerennej w kategoriach politycznych Republiki Nigru (aktualnie brak samodzielności gospodarczej, import żywności i większości surowców), zawiązała się w 1957 roku. Terytorium uzyskało autonomię, pełne przedstawicielstwo w parlamencie oraz możliwość wytypowania i desygnowania Rady Ministrów. Panująca ekipa przeprowadziła referendum w sprawie suwerenności przyszłego państwa. Wynik był negatywny. Społeczeństwo wypowiedziało się za samorządnością wewnętrzną i członkostwem we Wspólnocie Francuskiej. 18 grudnia 1858 roku powołano do życia samodzielną Republikę Nigru. Miesiąc później na stanowisko szefa Rady Ministrów powołano Hamanie ‘ego Diori, występującego w imieniu Nigerskiej Partii Postępowej (PPN). 3 sierpnia 1960 roku ogłoszono całkowitą niepodległość Nigru. Zainaugurowano rządy jednopartyjne PPN. W listopadzie ówczesny premier awansował na stanowisko prezydenta. Diori dosłużył się dwukrotnej reelekcji, w 1965 i 1970 roku. Jako głowa państwa, dokonał wielu nadużyć władzy. Nadawał pełnomocnictwa i teki ministerialne członkom rodziny i innym zaufanym cywilom. Nieudolne rządy Diori ’ego zakończyły się 15 kwietnia 1974 roku. Seyni Kountche dokonał wojskowego zamachu stanu. Podpułkownik zainicjował dyktaturę. Rządy sprawował jako Przewodniczący Najwyższej Rady wojskowej do 1987 roku. W dwa lata po śmierci samowładcy, szef sztabu armii, generał Ali Saibou ustanowił nową konstytucję. Ruch Narodowy na rzecz Rozwoju Społeczeństwa, której wojskowy był przewodniczącym, funkcjonowała jako jedyna legalna partia. W 1991 roku dokonały się strajk generalny, demonstracje studentów i powstanie Tuaregów. Kilka miesięcy później wprowadzono wielopartyjność. Prezydent nie miał prawa wyboru członków Rady Ministrów i jej szefa. Parlament reprezentowało wiele partii. Ugrupowania polityczne zakładały koalicje. Przewodniczący Nigru mógł odwołać szefa rządu i derogował parlament. W styczniu 1996 roku junta wojskowa zawładnęła państwem. Kolejna ustawa zasadnicza autoryzowała eskalację uprawnień prezydenta. 3 lata później śmiercionośnego w skutkach zamachu stanu, Rada Pojednania Narodowego oktrojowała ustawę zasadniczą limitującą kompetencje głowy państwa na korzyść Rady Ministrów i Zgromadzenia Narodowego. W 2009 roku Tandja Mamadou, Prezydent władający Nigrem od 10 lat, rozwiązał parlament i przeprowadził referendum w sprawie zmian konstytucyjnych. Wynik głosowania był zgodny z oczekiwaniami głowy państwa. T. Mamadou dostąpił nowych uprawnień wydłużających jego panowanie. W styczniu ostatniego roku pierwszej dekady XXI wieku pułkownik Salou Djibo dokonał realizacji kolejnego zamachu stanu… Pojęcie wielopartyjności w kręgu władz politycznych Nigru znane jest dopiero od lat 90. XX wieku. Przez trzy pierwsze dekady państwowości nigryjskiej pośród kierownictwa poszerzyła się korupcja. Niger znajduje się w strefie Sahelu. Region jest nawiedzany przez długotrwałe i tragiczne w skutkach susze. Brakuje pożywienia, większość społeczeństwa żyje w ubóstwie. Hasła o schyłkach głodu decydują o poparciu wygłodzonej ludności, zapewnia to panowanie nad państwem i kilkuletnie rządy. W następnej fali głodu ujawniają się nowi, negujący niedożywienie działacze sceny politycznej. Po kilku wilgotnych latach wracają katastrofy, do walki o władzę wkraczają kolejni przedstawiciele rewolucji przeciw ubóstwu.