Niesamowite wyciosane w skale zapierające dech w piersiach miasto-rzeźba, przez setki lat niedostępne dla Zachodniego świata, dziś stoi dla nas otworem.
Daleko na horyzoncie maluje się ogromna, wydaje się jednolita, różowoczerwona skała. Podchodząc jednak bliżej naszym oczom ukazuje się wąska, głęboka szczelina. Po około pół godziny drogi krętym korytarzem stajemy przed trzydziesto metrowym, bogato zdobionym budynkiem. Przechodząc dalej wchodzimy na główną ulicę starożytnej Petry. Dziś to tylko odbijające echo ściany, kiedyś tętniące życiem i pełne gwaru oraz przepychu miejsce. Obecnie możemy tylko oczami wyobraźni ujrzeć to co mógł zobaczyć szwajcarski badacz Johann Burckhardt – który w 1812 roku jako pierwszy europejczyk od czasów krucjat (XII wieku) postawił nogę w tym miejscu.[1]
Niedostępność Petry w gruncie rzeczy uratowała ją przed ludźmi z zewnątrz. Dzięki temu tylko ząb czasu zdołał nadgryźć to miasto. Dokonywanie wypraw do Petry wymagało wiele wysiłku. Podobnie jak i wiele innych arabskich miejsc tu także europejczycy nie mieli wstępu. Jedynie pod ubiorem Araba, po kryjomu robiąc notatki mogli odsłonić te cuda starożytnej architektury.
Tak czy inaczej trzeba przyznać, że Petra jest bardzo wyjątkowym miejscem. W starożytnym świecie rolę dzisiejszych autostrad pełniły szlaki handlowe. Wówczas jeszcze nie samochodami lecz wielbłądami kupcy podróżowali nimi ze wschodu na zachód i na odwrót. Wielbłądy jednak pomimo swojej niezwykłej wytrzymałości musiały co jakiś czas uzupełniać swoje zapasy gdzieś po drodze. Wtedy rolę dzisiejszej stacji benzynowych pełniły miasta położone na szlaku handlowym lub w jego pobliżu. Petra leżała zaś nad skrzyżowaniem dwóch bardzo ważnych szlaków. Jeden łączył Morze Czerwone z Damaszkiem, a drugi Zatokę Perską z Gazą na wybrzeżu śródziemno-morskim.[2]
Po wielu dniach wędrówki przez pustynię, wycieńczeni podróżnicy wypatrywali wąskiego przejścia o nazwie „Sik” – wrót do Petry. Co więc takiego ma w sobie te miasto? Oczywiście zakwaterowanie, żywność, a przede wszystkim orzeźwiającą wodę. Nic jednak nie było tam za darmo. Przyjezdni za takie usługi musieli dobrze zapłacić. Rzymski historyk Pliniusz napisał, że opłacić trzeba było stróżów, odźwiernych, kapłanów i służbę królewską, nie wspominając już o paszy i żywności.[1]
Jednak przepych w starożytnej Petrze świadczył o tym, że opłacało się tam zajeżdżać, zwłaszcza dla tak cennych towarów które, aby sprzedać, kupcy wieźli do bogatych europejskich miast.
Kropla wśród piasków
Źródłem sukcesu Nabatejczyków – mieszkańców Petry, był sposób na gromadzenie i Przechowywanie wody. Skąd zatem ją brać, jeżeli w tamtych okolicach roczna suma opadów wynosi jedynie 15cm? Nabatejczycy zaczęli drążyć w skale większe i mniejsze kanaliki oraz zbiorniki. Wkrótce wyłapywali każdą kroplę wody która spadła na miasto. Dzięki temu niezwykłemu wynalazkowi ludzie zamieszkujący Petrę mogli bez trudu uprawiać ziemię, hodować wielbłądy i zbudować centrum handlowe, a miejscowi kupcy – wzbogacić się na pośrednictwie w handlu kadzidłem i mirrą.[3]
Nazwa „Petra” oznacza po prostu „skała”. W istocie, całe miasto jest wykute w kamieniu co świadczy o ty, że mieszkańcy nie tylko umieli świetnie zagospodarować zgromadzoną wodę, ale i byli świetnymi architektami. Dziś jednak to jedyna pamiątka która upamiętnia dawną świetność Petry. Po tym jak Rzymianie znaleźli drogę morską na wschód, miasto opustoszało. Nie popadło mimo to w zapomnienie. Dziś co roku Jordanię odwiedza jakieś pół miliona turystów by ujrzeć ten wspaniały cud architektury starożytnego świata.[2]
- Przypisy:
1. Marshall Editions, The Reader's Digest Association Ltd. UK: Niezwykłe Miejsca Niezwykłe Krainy, Warszawa 1997, s. 134/135
2. Wikipedia: Petra (Jordania)[dostęp 14 IV 2011][link]
3. Przebudźcie się!: nr 6 z 22 marca 2000, Petra - miasto w skale
Informacje o grafikach, plikach i innych multimediach dostępne po kliknięciu danego odnośnika.
Źródło: http://sites.google.com/site/gdyniatimes/home/wiedza/niezwyklemiejsca-skalnemiasto
Licencja: Creative Commons - użycie niekomercyjne - na tych samych warunkach