Anomalia oddziaływania grawitacyjnego sond Pioneer 10 i Pioneer 11 jako potwierdzenie Falowej Teorii Grawitacji
Falowy charakter zjawisk fizycznych objawia się między innymi efektem Dopplera, polegającym na odbieranej zmianie częstotliwości fali czy też ich długości, w przypadku względnego ruchu źródła i odbiornika.
V
fo= fz -----------------
V - Vz
gdzie,
- v– prędkość fali,
- fo – częstotliwość fali odbieranej przez obserwatora,
- fz – częstotliwość fali generowanej przez źródło,
- vz – składowa prędkości źródła względem obserwatora, równoległa do kierunku łączącego te dwa punkty.
Falowa teoria grawitacji dowodzi, że oddziaływanie grawitacyjne jest cyklicznie powtarzającą się falą kulistą kontrakcji ( izolowane piki), poruszającej się z prędkością światła, o częstości kołowej cząstki generującej te fale, powstającej na skutek zaniku stałej objętości przestrzeni ΔQ= lp³, której energia maleje jak 1/r.
Więcej: http://www.eioba.pl/a136182/falowa_teoria_grawitacji#ixzz1F8dDgjL9
Ěf= lp³ ν / 4 π r²
Ěf = A c / r
Gdzie A jest amplitudą fali kontrakcji odniesioną do promienia.
A= lp³ / 4 π r λ
Jakikolwiek radialny ruch materii w polu grawitacyjnym na skutek efektu Dopplera będzie przyczyną zmiany długości dwóch parametrów fal kontrakcji (ten efekt będzie odbierany tylko przez poruszającą materię). Przy ruchu od źródła wydłuży się zarówno długość fali λ jak i dwie amplitudy (długości fali kontrakcji) piku A. Jednak ich wpływ na oddziaływanie grawitacyjne na poruszającą się materię będzie przeciwny. Wydłużenie długości zmniejszy oddziaływanie grawitacyjne a wydłużenie amplitudy je zwiększy. Efektywną zmianę przyspieszenia grawitacyjnego obliczymy z różnicy tych zjawisk.
Ze względu na swoją masę, przeważający wkład w oddziaływaniach grawitacyjnych mają nukleony, które (z dobrym przybliżeniem) potraktujemy jako źródło fal o długość fali Comptona neutronu. Oddziaływanie grawitacyjne Słońca polega na emitowaniu fal kontrakcji przez N= 1,187 *10^57 nukleonów. Wzór na przyspieszenie grawitacyjne g1 wynikające ze zmiany długości λ będzie miał postać
g=G*M/r ²
N*G* ħ/(c * λ)
g=----------------------
r ²
N*c² ( G* ħ / c ³)
g=----------------------
r ² * λ
Wiedząc, że lp²=G* ħ / c ³
N* lp² c ²
g=-------------
r ² * λ
N* lp³ 4* π* c ²
g=------------- --------------
4* π* r *λ r * lp
Wiedząc że A= lp³ / 4* π* r *λ.
N* lp³ 4* π* c ²
g 1 =----------------------- ----------------
4* π* r *λ *(1+V/c) lp*r
g1=g/(1+V/c)
Przyspieszenie grawitacyjne wynikające z wydłużenia A będzie miało postać.
g 2 = N*A* (1+V/c) 4* π* c ² / lp*r
g2=g*(1+V/c)
Interesuje nas wypadkowa przyrostu ( przyspieszenie g -materia w spoczynku) tych przyspieszeń.Wiedząc że 1+V/c>1 i 1/1+V/c<1wypadkowa przyrostu będzie równa
Δg= 2*(g 2-g)- (g-a 1) = g*(V/c-2*(V/c)^2)/ (1+V/c)
V/c+2(V/c) ²
Δg= G*M/r ² ------------------- ҇~g*V/r*c
1+V/c
Gdy przeprowadzimy taką analizę dla ruchu do źródła uzyskamy równanie, którego wartość przyrostu przyspieszenia obliczymy analogicznie, jak wyżej. Wiedząc że 1-V/c<1 oraz 1/(1-V/c) >1
Δg=(g1-g)-2(g-g2)= g*(-V/c+2(V/c) ² /(1-V/c)
Mamy tu wyraźnie do czynienia ze złamaniem symetrii a to z kolei podważa zachowawczość pola grawitacyjnego.
Być może tym zjawiskiem należy tłumaczyć tak zwaną anomalię fly-byâ. Statek kosmiczny wykonując manewr
zmiany kierunku troiektori lotu i prędkości, przy pomocy pola grawitacyjnego Ziemi. W pierwszej fazie, lecac w kierunku Ziemi na skutek grawitacyjnego efektu Dopplera odbierane oddziaływanie jest mniejsze o czynnik (w przybliżeniu) g*V/c, co wyniesie 9,70672*10^-4 m/s^2.Druga faza lotu, gdy składowa radialna jest pomijalnie mała, odbierane przyspieszenie grawitacyjne wraca do wartości normalnej doznając w/w przyspieszenia. W trzeciej fazie gdy statek odlatuje od Ziemi, sytuacja się odwraca i na statek działa przyspieszenie hamujące, analogiczne do Sond Pioneer. Należy podkreślić że ten efekt daje radialna składowa prędkości a przebieg i zmiany wartości tej składowej zależą od szerokości geograficznej nad którą odbywa się przelot.
Przyspieszenie grawitacyjne Dopplerowskie ma charakter uniwersalny i powinno objawiać się przy ruchu radialnym sond, komet, wiatru słonecznego, dysków akrecyjnych jak i ucieczce galaktyk. Wydaje się że relatywistycznego wpływu tego efektu na fotony emitowane z gwiazd również nie należy przekreślać.
● G -- stała oddziaływania grawitacyjnego - 6, 673(10)×10-11 m3 kg-1 s-2
● MS -- masa słońca- 1,9891×1030 kg
● r-- odległość od Słońca-(20 AU) 2,99196E+12 m.
Wykonując obliczenia dla odległości 20 AU i prędkości sondy V=12200m/s uzyskujemy Δa = 1,8062E-09 m/s². Po uwzględnieniu wszystkich sił działających na obie sondy naukowcy odkryli istnienie małej powodującej przyspieszenie obu pojazdów w kierunku do Słońca o wartości (8,74 ± 1,33) × 10−10 m/s2. Przyspieszenie Dopplerowskie w polu grawitacyjnym jest zależne od składowej radialnej a ta jest zawsze mniejsza od wypadkowej, a tej wartości nie znam. Poprzeczny efekt Dopplera daje wartości pomijalnie małe.
Iwanowski Krzysztof