Samoocena to wewnętrzne poczucie własnej wartości, przekonanie, że dorastamy do życia i jego wymagań, że potrafimy stawiać czoło życiowym wyzwaniom.
Samoocena to wewnętrzne poczucie własnej wartości, przekonanie, że dorastamy do życia i jego wymagań, potrafimy stawiać czoło życiowym wyzwaniom i mamy prawo do szczęścia, jesteśmy wartościowi, zasługujemy na zaspokajnie swoich potrzeb czy pragnień oraz osiąganie tego, co dla nas ważne a także cieszenie się owocami własnych wysiłków.
Wysoka samoocena
wspiera życie i podnosi jego wartość i jakość. Koreluje z racjonalizmem, realizmem, intuicją, twórczością, niezależnością, elastycznością, życzliwością, zdolnością do radzenia sobie ze zmianami, chęcią i przyznawaniem się do błędów, korygowaniem błędów, gotowością do współpracy,
podczas gdy niska samoocena koreluje z irracjonalizmem, niedostrzeganiem rzeczywistości, sztywnością, lękiem przed nowym i nieznanym, z konformizmem lub niewłaściwym buntem, obronnością, nadmierną uległością lub zachowaniem nadmiernej kontroli, lękiem lub wrogością wobec innych.
Wysoka samoocena
poszukuje wyzwań i bodźców w postaci wartościowych oraz ambitnych celów,
podczas gdy niska samoocena poszukuje bezpieczeństwa oraz tego, co znane i mało wymagające.
Dlatego im wyższa samoocena, tym bardziej jesteśmy:
ambitne - w sensie zawodowym, emocjonalnym, intelektualnym, twórczym i duchowym,
otwarte, życzliwe i komunikatywne - ponieważ jesteśmy przekonane, że nasze myśli są wartościowe i dzielimy się nimi,
pragniemy jasności w relacjach i nie boimy się jej, przygotowane do związków, ponieważ witalność i ekspansywność są bardziej atrakcyjne dla potencjalnego partnera niż pustka i uzależnienie,
uczciwe i życzliwe wobec innych - ponieważ darzymy ludzi szacunkiem i nie postrzegamy jako zagrożenia,
nie wydajemy pochopnie wyroków, nie podchodzimy do nowych znajomości z oczekiwaniem odrzucenia, intrygi czy zdrady,
jesteśmy uprzejme, hojne i mamy poczucie wspólnego celu, przychylnie reagujemy na sukcesy innych.
Wysoka samoocena a miłość i związek
Nie ma większej przeszkody dla miłości niż lęk, że nie zasługujemy na miłość lub że naszym przeznaczeniem jest cierpienie.
- Staram się kochać, ale brak mi wewnętrznego poczucia bezpieczeństwa. Jest natomiast wewnętrzny, tajemniczy lęk, że moim jedynym przeznaczeniem jest ból. Staję się sabotażystką miłości - mówi Marta, która z żadnym mężczyzną nie potrafi ułożyć sobie życia.
Jaki jest schemat działania Marty?
Znajduję kogoś, kto mnie nieuchronnie odrzuci lub opuści. Jeśli znajdę kogoś, z kim szczęście jest możliwe, zrobię wszystko, co możliwe, aby zniszczyć ten związek. Robię to poprzez oczekiwanie wciąż nowych zapewnień, okazywanie nieuzasadnionej zaborczości, robienie dramatów z problemów błahych lub próby kontrolowania wszystkiego, odwołując się do uległości lub dominacji. Jednym słowem - odrzucam partnera zanim on odrzuci mnie.
Schemat ten działa zawsze dlatego, że - jeśli wiemy, że ciąży nad nami klątwa - to zachowujemy się tak, aby tę wiedzę potwierdzić. Ponieważ fakty zaprzeczają wiedzy, zmieniamy fakty. I sabotujemy związek poprzez przekonanie: Jeśli mnie kochasz, to znaczy, że nie jesteś dla mnie wystarczająco dobry. Tylko ktoś, kto mnie odrzuci, jest godny mojego oddania.
Obraz siebie
Obraz siebie jest naszym przeznaczeniem. A ściślej - bywa. Obraz siebie to co, co świadomie lub nieświadomie o sobie myślimy. Nasze cechy fizyczne, aktywa i pasywa, możliwości i ograniczenia, silne i mocne punkty. Jeśli w obrazie samego siebie brak szczęścia i sukcesu, to w momencie osiągania sukcesu fakt ten koliduje z obrazem siebie. Powstaje wówczas przerażenie, że fakty nie są elementem przekonania o samym sobie. Można wówczas z łatwością przewidzieć, że człowiek znajdzie sposób autosabotażu. Prędzej zmieni fakty niż obraz siebie utrwalony w podświadomości.
To niska samoocena kreuje wrogi stosunek do tego, co dla nas dobre. Ludzi o wysokiej samoocenie popełniają błędy, upadają ale podnoszą się i idą dalej.
Samoocena a misja życia
Jeśli misją życia jest osiąganie celów i sukcesów, czujemy radość i satysfakcję z osiągnięć. Jeśli celem jest stałe udowadnianie, że jestem wystarczająco dobra, człowiek nie osiąga nigdy satysfakcji z osiągnięć, bowiem motorem działania jest nie radość z sukcesu ale lęk przed oceną innych ludzi. W takiej sytuacji zawsze czujemy się gorsze, wciąż mamy do odniesienia jeszcze jeden sukces więcej, aby udowodnić innym, że jesteśmy naprawdę coś warte.
Od zwierząt, różni nas to, że posiadamy świadomość i zdolność samodzielnego myślenia. Oznacza to, że możemy zdecydować, że dane zachowanie jest racjonalne, korzystne i mądre a następnie.. ...zachować się zupełnie inaczej. Nasze postawy i podejmowane działania zależą od wyborów, których dokonujemy. Na bardzo podstawowym, bazowym poziomie możemy wybrać świadome życie, odnoszenie się z szacunkiem dla rzeczywistości, akceptację faktów, konsekwencję w działaniu, szacunek dla samej siebie wyrażajacy się w dialogu i myśleniu, otwartość i uczenie się na błędach.
Możemy też wybrać unikanie rzeczywistości, niemyslenie, obojętność wobec faktów, brak świadomości i zamknięcie na świat i nowe idee.
________________________________________
Artykuł pochodzi z www.grajWysoko.pl - serwisu dla kobiet, które chcą sięgać po więcej!
Chcesz wzmocnić pewność siebie, awansować i odnieść życiowy sukces? >> wejdź tutaj