Przewidywanie morderstw

Science fiction czy nauka?

Większość ludzi, na pytanie: „Czy można przewidywać morderstwa” odpowie, że owszem – robi się to na szerokim ekranie, w literaturze fantastycznonaukowej itd. Jednak większość zaprzeczy, by było to możliwe realnie lub żeby ktokolwiek tego próbował (wyłączając jasnowidzów): „Nigdy o czymś takim nie słyszałem” - to najczęstsza odpowiedź.

Nauka, głównie kryminologia, raczej jednoznacznie wypowiada się w tym względzie tj., …nie ma nic do powiedzenia. Być może więc, skoro do tej pory nie opracowano metody przewidywania zbrodni, jest to niemożliwe. I właściwie, może dlatego, nikogo to ani nie dziwi, ani nawet nie obchodzi.

Pomimo powyższego, polski psycholog, Jarosław Stukan  – nie jasnowidz i nie pisarz s.f., stwierdził, że przewidywanie morderstw jest możliwe. Byłby jednak narażony na poważną krytykę, a nawet wyśmianie, gdyby nie wsparł swoich słów czymś więcej, niż samą opinią. Z tych i z pewnością innych względów, w kwietniu tego roku została wydana książka, w której autor nie tylko dowodzi swojej racji, ale też tworzy model przewidywania zabójstw, z którego mogą korzystać inni - wnioski odnosi jednak tylko do grupy zabójców małoletnich, tzw. „Szkolnych strzelców” - taki też jest tytuł książki.

Być może byłaby to kolejna praca z kryminologii, z którą warto się zapoznać, a potem odłożyć na półkę i zapomnieć, gdyby nie jej pewna bardzo ważna konsekwencja. Otóż jeśli można przewidywać morderstwa, można też im zapobiegać, innymi słowy - ratować życie ludziom.

Czynniki, dzięki którym można przewidywać zabójstwa autor nazwał „wskazówkami premorderczymi”. Poniżej wymienię je, lecz bez dokładnego opisu, bo przepisywać książkę w tym miejscu nie przystoi.

Wskazówki premordercze występujące u potencjalnego sprawcy to:

1. Nakłanianie do współpracy w zamachu.
2. Groźby karalne (i wzbudzanie poczucia zagrożenia u innych).
3. Bezpośrednie zapowiedzi zabicia innych.
4. Werbalizowanie chęci zabijania i proklamacji dla zabijania.
5. Werbalizowanie fascynacji bronią i/lub materiałami wybuchowymi.
6. Pośrednie zapowiedzi zabicia innych.
7. Werbalizowanie chęci przyniesienia broni do szkoły.
8. Niesprecyzowane komunikaty ostrzegawcze.
9. Werbalizowanie chęci naśladowania zamachów dokonanych przez szkolnych strzelców.
10. Fascynacja bronią palną i/lub materiałami wybuchowymi.
11. Łatwy dostęp do broni palnej.
12. Personifikacja broni palnej.
13. Fascynacja zbrodniarzami - zabijaniem (w postaci rzeczywistej i fikcyjnej).
14. Fantazjowanie o zabijaniu.
15. Przynoszenie broni do szkoły.
16. Dekonspiracja.
17. Wskazówki dokumentalne.

Co istotne, żeby móc przewidzieć potencjalne zagrożenie morderstwa, musi zaistnieć w otoczeniu przyszłego sprawcy jakiś czynnik, który pozwala na zwrócenie na niego uwagi osób posiadających odpowiednią wiedzę, np. nauczycieli lub policjantów. Dopiero wtedy mogą oni testować wskazówki premordercze. Zdaniem autora, najpospolitszym czynnikiem, który zwraca uwagę w tym kontekście, jest – wzbudzanie subiektywnego poczucia zagrożenia u innych ludzi.