Cud słońca czy UFO?

Co wspólnego mają ze sobą obserwacja UFO w kształcie „bochenka” z miejscowości Moskorzyn i objawienie w Fatimie? Jak się okazuje, zdumiewająco dużo. Tzw. „Cud słońca” z Fatimy do dziś wzbudza ogrom kontrowersji, także w środowisku naukowym. Relacje naocznych świadków wydarzeń z 1917 r. zawierają szereg szczegółów wskazujących, iż wbrew temu co sądzą sceptycy nie było to zjawisko ani naturalne, ani nawet w pełni „normalne”. Okazuje się, że świadkowie cudu ujrzeli coś w rodzaju „latającego dysku”, a wielu z nich poczuło na sobie jego oddziaływanie. Niektórzy wspominali nawet, że zostali uleczeni z nękających ich przypadłości. Zbieżności między tymi relacjami, a opowieściami świadków spotkań z UFO jest aż za wiele.

Dysk w Fatimie

Oficjalna wersja historii objawień fatimskich mówi, iż trzej mali wizjonerzy ujrzeli Maryję po raz pierwszy 13 maja 1917 r. Na miejsce cudownej manifestacji wracali jeszcze kilkukrotnie, uzyskując zapowiedź wielkiego cudu, który dla ludzkości miał stanowić ostateczny dowód. Z tego właśnie powodu 13 października 1917 r. w miejscu zwanym Cova da Iria w pobliżu Fatimy zgromadziło się ponad 50 tys. ludzi pragnących na własnej skórze doświadczyć zjawiska nadprzyrodzonego. Wśród nich znajdowali się zarówno uczeni-ateiści, jak i głęboko wierzący chłopi, w strugach deszczu oczekujący boskiego znaku. Około godziny 13:45, rozpoczęło się to, co zostało zapowiedziane…

Jedna z obecnych na miejscu kobiet opisała to w następujący sposób: „Srebrzyste słonce zaczęło się turlać i obracać.” Podobne porównania zawierały inne relacje, w tym także depesze prasowe. „Beira Baxia” informowała czytelników, iż „słońce ukazało się na niebie, emitując dziwne światło. Można było obserwować, jak przechodzi przez różne ewolucje, pojawiając się bądź jako słoneczny krąg otoczony aureolą płomieni, bądź metaliczny dysk ze srebra.”

Analogii do „latających spodków” w innych relacjach było aż nadto. Wspominały one np., że fatimskie słońce z 13 października przypominało wykonany z mętnego kryształu dysk. Lekarz Pereira Gens opisał to zjawisko jako „ogromną hostię”, zaś pisarka Magdalena Patricio stwierdziła, iż był to „popielaty blask macicy perłowej, który przekształcił się w talerz ze lśniącego srebra.” Nie wszyscy byli jednak pełni zachwytu i sporo osób obawiało się, że Matka Boska obwieści w Cova da Iria koniec świata. Jednak to, co działo się w górze nie było najważniejsze - skutki oddziaływania fatimskiego „słońca” na zgromadzony tłum okazały się znacznie bardziej enigmatyczne

Uleczeni słońcem

Tuż przed rozpoczęciem się Cudu słońca nad Cova da Iria przeszła ulewa, która pozostawiła po sobie zmokniętych pielgrzymów i spore kałuże wody, które jak się okazało… wyparowały w ciągu kilku chwil. Inż. Godinho wspomniał, iż był przemoczony do suchej nitki, jednak w dziwny sposób zaraz po „tańcu słońca” jego ubrania okazały się zupełnie suche!

Podczas tego niezwykłego zjawiska pojawiło się także kilka mało zauważalnych, acz intrygujących wątków. Dla przykładu, wiele osób miało doznać uzdrowienia, inni zaś zdołali dostrzec w wirującej gwieździe dziwne postaci. Wszystko trwało zaledwie kilka minut, choć niektórzy zupełnie stracili rachubę czasu. Cud skończył się równie tajemniczo, jak się zaczął i po chwili wszystko w Cova da Iria wróciło do normy…

Wśród uleczonych znajdowała się Branca de Sousa Lobo Vilhena de Barbosa. W relacji z końca 1917 r. stwierdzała ona, że po obserwacji cudu doznała ataku gorączki, jednakże wkrótce zauważyła, że zniknęły objawy malarii, na które ciągle się skarżyła. Podobnie było w przypadku niejakiej Marii Carmo de Maceira, której stan był znaczne gorszy. Lekarze podejrzewali u niej gruźlicę oraz raka macicy, ale po 13 października wszystkie te dolegliwości ustąpiły.

Cierpiący na gardło Higinio Faria, który wyruszył z konduktem pielgrzymów, wrócił zupełnie zdrowy. Joaquim Vieira, któremu lekarze nie dawali żadnych szans, również wyzdrowiał, tak samo jak Maria Carreira, której lekarze dawali zaledwie kilka lat życia..