Dieter Werner - Epoka Dywergencji

Dieter Werner to bestia, pochylony nad tym elektronicznym tyglem, warzy te dziwne wywary dźwiękowe. Nie liczy się z niczym ani z nikim. A to już mi się spodobało, więc gdy zobaczyłem, że wypuścił coś nowego, rzuciłem się jak pies. Nie, wygłodniały nie jestem, ale ta muzyka bije w mordę wyrafinowanym, wyrachowanym eklektyzmem. Dieter jest muzykiem, który operuje językiem dosłownym, te utwory to takie minisłuchowiska, teatr muzyczny. Wspaniale zrealizowany, słucha się tego z przyjemnością. On w zasadzie to mógłby za pomocą tej współczesnej elektronicznej alchemii, zagrać wszystko. To muzyk z krwi i kości cyfrowy, wyrazisty, niecierpliwy. Na tej płycie próbuje zamykać koncepty w poszczególnych utworach, czasami się to udaje, czasami nie. To w zasadzie bez znaczenia. Centurie - dobry wstęp, nieziemska prorocza? wokaliza, parę razy przymieszał ale wytrzymam! myślę sobie. Szpitalny Korytarz - bardzo czytelny, pamiętacie ten tunel z jasnym światłem? u Wernera ruch odbywa się w obie strony!!! Po Drugiej Stronie – część pierwsza, rewelacja a druga to szok, lata 70-te funky disco, łazimy po jakimś mieście za oceanem a w finale lądujemy w zoo. Doprawdy nie wiem co o tym myśleć. Moje sny w porównaniu do tego -  to nuda. Daltoniści Uczuć – ludzie!! to wreszcie spójny fantastyczny lekki numer na jesienny syf za oknem i bardzo dojrzały fortepian -  a ona nie panimaju ;)). Zmierzchy i Świty – poszatkowany, wiejsko-miejskie wstawki zabijają, charakter biesiadny. Co ten facet ma w głowie? Bardzo mi się podoba Immunoglobina. Po schizofrenicznym wstępie (schizofrenia wielobiegunowa) pojawia się jakiś przedziwny klimat, który mi odpowiada. Zresztą i tak za chwilę szlag to wszystko trafia ale niektóre elementy pozostają, jakaś cholera nawija po włosku, utwór jednak utrzymuje to coś. Chciałoby się powiedzieć – Dieter tak!, idź w tym kierunku, ale on i tak nie posłucha. Trzynasty Wezyr Kalifatu – odpowiedni do tytułu klimat i zaśpiew, część druga orkiestrowa, cudo i ten bieg na wielbłądach przez pustynie. Uciekliśmy z ukochaną z haremu. Ale czy chirurdzy będą w stanie przywrócić moją męskość ? ;)). I finał – Czas Zmartwychwstania – ja odmawiam, nie chce zmartwychwstać,  nie w takim świecie, klimat przypominający troszkę  Roberta Milesa ale to Dieter Werner i pamiętajcie, tak mówi twórca -  Oni przychodzą w nocy!!

Oszałamiający zbiór pomysłów, dźwięków -  w zasadzie szukając jakiegoś porównania, to nie ma, Werner jest na swój sposób oryginalny i nie da się Go ujarzmić.