Kim Carlsberg była porwana przez kosmitów i wydarzenie to wywarło na niej tak głębokie wrażenie...
09 - 2011 ( 48 )
UFO jest rodzącym się archetypem odpowiadającym zastępom aniołów i demonów w czasach przyspieszonego rozwoju i szybkich zmian społecznych.
- Autor: Carl Gustav Jung
Bliskie spotkania siódmego stopnia
Kim Carlsberg była porwana przez kosmitów i wydarzenie to wywarło na niej tak głębokie wrażenie, że poświeciła mu większą część swojego obecnego życia. Najnowsza jej książka również dotyka tej tematyki i nosi tytuł „Art of Close Encounters” („Sztuka bliskich spotkań”), w której opisała ponad 150 przypadków bezpośredniego kontaktu konkretnych osób z istotami z obcej planety.
Kim Carlsberg urodziła się na amerykańskiej prerii w małym miasteczku nieopodal Kansas City, ale jej marzeniem było studiować sztukę w najbardziej artystycznym mieście świata (w jej ówczesnej opinii) – Los Angeles. Udało jej się spełnić to marzenie i po studiach artystycznych w Pasadenie została zawodowym fotografem. Szybko zaczęła wspinać się po stopniach zawodowej kariery i stała się pierwszą kobietą – operatorem w Hollywood (filmowała m. in. znany serial „Słoneczny patrol”). Prowadziła życie jak z bajki pracując w zawodzie swoich marzeń każdego dnia spotykając interesujących ludzi. W 1988 roku pracowała jako operator filmowy robiąc zdjęcia do filmu dzikim zwierzętom. Praca była niezmiernie wyczerpująca, ale dająca wiele satysfakcji. Już wówczas Kim wiodło się na tyle dobrze, że było ją stać na dom w Malibu przy Bulwarze Zachodzącego Słońca, gdzie zamieszkała ze swoim chłopakiem. Któregoś dnia, gdy wróciła zmęczona z planu filmowego, wyjęła piwo z lodówki i zaczęła bezwiednie patrzeć przez okno na panoramę leżącego w oddali miasteczka Santa Monica. Nieoczekiwanie na wysokości zatoki pojawiło się jasne światło. Było za nisko jak na gwiazdę, za wysoko jak na światła łodzi i nieoczekiwanie całkowicie pochłonęło uwagę Kim. Światło przez długi czas tkwiło nieruchomo w jednym punkcie, by nieoczekiwanie drgnąć i zacząć się przemieszczać z ogromną prędkością. Kim zdała sobie sprawę, że patrzy 
co z pewnością jest nie z tej ziemi. Była zdumiona tym na co patrzyła, ale wpadła w osłupienie gdy światło z zawrotną prędkością zaczęło zbliżać się do jej okna i zastygło w odległości nie większej niż 5 metrów od szyby (!). Światło tkwiło tak przez kilka minut jakby upewniając się, że Kim zwróciła na nie uwagę, by po chwili z ogromną prędkością pognać tym razem gdzieś w przestrzeń kosmiczną i zniknąć na zawsze. Tak wyglądało pierwsze spotkanie Kim Carlsberg z UFO. Wówczas nie wiedziała, że jest to zaledwie początek jej wkrótce intensywnych kontaktów z ET.
Światło które zatrzymało się na przeciwko okna domu Kim, było przypominającą Księżyc kulą o średnicy ok 15 m. Kula była półprzezroczysta i dziś Kim jest prawie pewna, że widziała wewnątrz dwie majaczące sylwetki. Dwa tygodnie później po kolejnym późnym powrocie do domu, Kim szybko poszła do łóżka. Zasnęła niemalże natychmiast i kiedy nieoczekiwanie obudziła się w środku nocy, ku swojemu przerażeniu odkryła, że nie jest już w swoim łóżku.(!) Szybko oceniła, że jest w czymś w rodzaju windy, jest naga i sparaliżowana, ale całkowicie przytomna. Obok niej stał jej były chłopak – również nagi, sparaliżowany i nieprzytomny. Tuż za nim stała kobieta, której twarzy Kim nie mogła dostrzec, ale jest niemalże pewna, że był to ktoś kogo znała i z kim pracowała na planie zdjęciowym. Nagle Kim zaczęła telepatycznie otrzymywać strumień rozmaitych informacji. Drzwi windy otworzyły się raptownie i ktoś z tylu popchnął Kim do wyjścia. Weszła do olbrzymiej sali gdzie znajdowały się setki stołów wznoszących się niewiele ponad pół metra nad podłogę. Pomieszczenie było tak wielkie, że Kim nie mogła dostrzec jego końca. Na stołach leżeli nieprzytomni ludzie, dookoła których krzątało się setki niewysokich postaci dokonujących na nich rozmaitych zabiegów.
Kosmici swoim wzrostem nie przekraczali metra wysokości. Nie mieli na sobie ubrań, choć ich skóra sprawiała wrażenie kombinezonu. Na nieproporcjonalnie wielkich głowach uwagę zwracały ogromne oczy. Kosmici zdawali się być całkowicie pochłonięci swoim zajęciem. Jedni manipulowali przy głowie pacjenta inni badali przegub ręki a jeszcze inni majstrowali przy genitaliach. Leżący na stołach ludzie byli nieprzytomni i Kim zdała sobie sprawę, że za chwilę nadejdzie jej kolej i ona również znajdzie się na takim stole. W całej sali panowała cisza, którą przerwał krzyk Kim przerażonej tym co zobaczyła. Natychmiast podeszło do niej dwóch nieco wyższych od tych którzy pracowali przy stołach kosmitów. Jeden z nich uderzył Kim w tylną część karku i po tym szybko straciła przytomność. Podczas gdy traciła resztki świadomości drugi z kosmitów przyglądał się jej badawczo swoimi wielkimi oczami.
Kim ocknęła się później w mniejszym pomieszczeniu siedząc na stole tuż obok jednego z kosmitów. Pomieszczenie było mroczne, ale przez co jakiś czas otwierające się łukowate drzwi mogła dostrzec, że następne pomieszczenie jest znakomicie oświetlone. Dziś Kim jest pewna, że miejscem w którym się znalazła był z pewnością statek kosmiczny, bo jej abdukcja trwała potem jeszcze przez następnych osiem lat. Kosmita obok Kim miał długie lecz mocno przerzedzone jasne włosy i Kim uznała, że jest rodzaju żeńskiego. Zaczęła błagać ją o pomoc. W odpowiedzi dostała telepatyczny przekaz, że lada wszystko dobiegnie końca. Kosmitka była przy tym daleka od uprzejmości a forma w jakiej zwracała się telepatycznie do Kim była opryskliwa i niegrzeczna. Zrezygnowana Kim zamilkła i następną rzecz jaką pamięta, było obudzenie się we własnym łóżku w swoim domu w Malibu.
Jest absolutnie pewna, że nie był to sen. Wrażenie przekroczenia barier pomiędzy wymiarami zostawiło na Kim Carlson niezatarte wrażenie. Przejście w taki wymiar ze świadomości nawykłej do rzeczywistości 3D jest jak wejście w świat, gdzie zamiast powietrzem oddycha się płynem podobnym do wody. Dlatego łatwo jest jej odróżnić to, co działo się w jej najdzikszych snach, od tego co było częścią abdukcji. Po 8 latach tej abdukcji Kim zdołała zorientować się po co przybyszom z obcej planety tak masowy program abdukcji. Potrzebują oni wg. Kim naszego kodu DNA po to, aby tworzyć hybrydy, które pozwolą obcym na osiedlenie się na Ziemi. Poprzez tworzenie hybryd z człowiekiem powstają niemalże doskonałe istoty, które łączą w sobie najlepsze cechy ludzi i kosmitów. Mimo, że abdukcja jest czymś traumatycznym dla człowieka, ma służyć jego udoskonalaniu. W ten sposób kosmici chcą uchronić Ziemię przed nami samymi. Z jakichś powodów Ziemia jest dla nich niezwykle ważna. Ich własna planeta nazywa się Zeta Reticuli i jest to ta sama planeta, o której opowiadali Betty i Barney Hill, którzy również zostali porwani przez kosmitów
Kim Carlsberg swoim własnym przykładem potwierdza, że pamięć o abdukcji jest tak wstrząsająca, że ona sama potrzebowała przez wiele lat pomocy psychologa, aby powrócić do równowagi, nabrać dystansu do przeżytych wydarzeń i dziś opisać je w książce.
Przygotowała:
Ania - NIbiru
Anna Modrzejewska
Źródło: nowaatlantyda.com