JustPaste.it

Krawężnik

kraweznik wikipediaUlica (w cywilizowanej miejscowości) na granicy jezdni i chodnika (trotuaru) ma ułożone krawężniki, które są umieszczone powyżej jezdni i na równi z chodnikiem (stanowiąc jego zewnętrzną część).

W niektórych rejonach ulicy, krawężniki są obniżone (np. dla ułatwienia wjazdu wózków dziecięcych lub wjazdu pojazdów na posesje).

Niewidoczna część dolna krawężnika (zwykle większa niż widoczna część górna) jest wbudowana (wkopana) na styku jezdni i chodnika, aby zwiększyć stabilność połączenia chodnika z jezdnią.

Krawężniki wykonane są zwykle z betonu wylanego do formy, przy czym skład betonu (mieszanka przede wszystkim cementu, kruszywa i wody) jest stały w całej objętości krawężnika.

Solidność krawężnika wynika z obciążeń, które działają na ten element ulicy, bowiem najeżdżają na niego pojazdy w sposób niezamierzony (podczas nieuważnej jazdy) oraz w sposób zamierzony (podczas częściowego lub całkowitego wjeżdżania na chodnik).

Z powodu najeżdżania pojazdów na krawężniki, są one narażone na uszkodzenia, jednak nie w całej swej objętości, lecz na górnej zewnętrznej krawędzi (od strony jezdni). Niestety, zniszczone krawężniki nie wystawiają dobrej oceny ani producentom, ani użytkownikom.

Aby zmniejszyć prawdopodobieństwo ich niszczenia na opisanej krawędzi (zwanej dalej krawędzią wzmocnioną), należy jej rejon wykonać z betonu o wyższej wytrzymałości, niż pozostała część krawężnika.

Krawędź ta powinna być zaokrąglona, co w nowszych modelach krawężników jest spotykane.

Krawędź wzmocniona może być wykonana dwojako – albo jako osobny element, który jeszcze o niecałkowicie związanym betonie o podwyższonej wytrzymałości, jest umieszczony w pełnej formie krawężnika i zalewany betonem o zwykłej wytrzymałości, albo odwrócona (i pod kątem 45 stopni do poziomu) forma krawężnika jest zalewana początkowo betonem o podwyższonej wytrzymałości oraz (jeszcze przed całkowitym związaniem betonu) uzupełniana jest masą betonową o zwykłej wytrzymałości.

Korzystnie byłoby, aby krawędź wzmocniona była zabarwiona innym kolorem, niż pozostała część krawężnika, co byłoby zarówno estetycznym akcentem, podnoszącym walory plastyczne tego elementu, jak również dowodziłoby, że krawężnik został wzmocniony wzdłuż swej najważniejszej krawędzi.

Aby obniżyć koszty wytworzenia krawężnika, koszty jego transportu oraz zaoszczędzenia surowców, wewnątrz tego elementu byłaby umieszczona jedna lub dwie rury, wykonane możliwie tanio, na przykład z plastyku, przy czym rury miałyby długość nieco mniejszą, niż długość krawężnika, aby nie były widoczne na krótszych (poprzecznych) krawędziach.

Aby wykorzystać używane (plastykowe lub szklane) butelki, można byłoby je zastosować, zatapiając w betonie podczas wylewania formy, przy czym plastykowe naczynia mogłyby być napełnione wodą, co utrudniałoby trwałe odkształcenie plastykowego pojemnika, dzięki czemu nie zwiększałoby się zużycie betonu.

Na łukach ulic można stosować krawężniki łukowe, przy czym butelki wykorzystane w recyklingu byłyby ustawione pionowo.

Krawężniki można wytwarzać o długościach 500, 750, 1000 i 1250 mm.