Fraktal... Ta niesamowita koncepcja jest esencją natury i najlepszym wzorem opisującym rzeczywistość. Nie inaczej można również podejść do rozwiązania zagadki natury świadomości…
Fraktalna rzeczywistość…
Wyobraź sobie jakiś symetryczny, skomplikowany wzór, który wypełnia całą przestrzeń, jaką dostrzegasz. W chwili, kiedy chcesz dokładnie przyjrzeć się tej strukturze z bliska dostrzegasz, że nie ważne jak bardzo powiększysz dany fragment, jest on równie nieprawdopodobnie złożony. Gonisz za coraz mniejszą cząstką wzoru. Masz nadzieję, że na końcu znajdziesz uproszczoną formę, jakieś składowe proste elementy... Nic takiego nie następuje. Magiczny wzór rozwija się w nieskończenie subtelne formy.
Skoro nie można znaleźć cząstki elementarnej, prostej formy, z której ten wzór jest zbudowany, może chociaż da się ujrzeć jego ogólny, uproszczony wygląd. Zaczynasz więc oddalać się od wzoru wyjściowego. Zwiększasz dystans. Zacierają się szczegóły, ale po przez poszerzenie pola widzenia możesz sięgnąć wzrokiem dalej by wypatrywać ostatecznej granicy, kształtu. Oddalasz się coraz szybciej a wzór wciąż się rozbudowuje. Co byś nie zrobił na horyzoncie wciąż pojawiają się nowe struktury.
Fraktalne… wszystko.
Fraktal- słowo pochodzi od łacińskiego słowa „fractus” i oznacza "podzielony", "ułamkowy". To koncepcja wzoru, który nie ma końca. Charakteryzuje go również wysokie samopodobieństwo - każdy fragment przypomina całość.
Mógłbym w nieskończoność wymieniać przykłady wzięte z natury, które najwięcej czerpią z tego wzoru. Chciałbym, więc wymienić coś, co w naturze ani trochę nie zawiera lub nie wykorzystuje tej koncepcji. Nie znajduję nic takiego. Wszystko w naturze nosi znamię choćby najprostszej wersji tego wzoru. Mówi się, że fraktale są wszędzie w naturze. Osobiście posunę się jeszcze dalej. Ta niesamowita koncepcja jest dla mnie esencją natury i opisem rzeczywistości. Matematyczno-logiczną formą opisującą nieskończoność.
Przyglądając się materii zauważymy jak pięknym jest tego przykładem. Od najdrobniejszych atomów, po przez układ słoneczny aż do galaktyk. W najnowszej nauce mówi się również o fraktalnej naturze czasu oraz fraktalno-holograficznej rzeczywistości. Nie inaczej można również podejść do natury świadomości…
MY, jako fraktal.
Jesteśmy jak fragmenty tego wzoru. Gdy zaczniemy zwiększać perspektywę spojrzenia na świat, zdajemy sobie sprawę, że znajdujemy się w nie mającym granic nawale form i nieskończonych zdarzeń. Możemy poczuć się wtedy jedynie drobinkami w otchłani nieskończoności.
Spójrzmy jednak w głąb siebie… wzór zaczyna się rozwijać, detale rozbudowują się w nieskończoność i rozkwitają w najpiękniejsze formy i kolejne wzory. Z tej perspektywy mamy w sobie nieskończoność!
Nieskończony potencjał .
Fraktalny wzór cechuje samopodobieństwo. Każdy, dowolnie mały fragment wzoru, może zawierać wszystkie informacje na temat nieskończonej całości. Zmieniając, więc jakiś element wpływamy na całość, która jest nieskończoną jednością!
Każda teraźniejsza, świadoma chwila wydaje się być darem, dzięki któremu możemy wpływać na formę, która właśnie żyje przed nami. „Tu i teraz” jest furtką do świadomych zmian w „rozwijającym” się w nieskończoność wzorze. Nawet widząc siebie, jako pył w nieskończoności masz jednocześnie dostęp do wzoru, który powoduje zmiany wpływające na kształt całości.
Staram się objąć wzrokiem obraz siebie i świata. Niewidząca jego granic pojawia się poczucie, że jest to jeden, Boski, nieskończony wzór. Nieskończony potok form bez początku i bez końca. Definiuję siebie, jako jedną z możliwych do ogarnięcia w danej chwili, świadomością i umysłem, form. W tym wzorze tworze sobie iluzje osobowego istnienia. Ten twór nazywamy niekiedy również „Ego”… jednak w ostatecznej formie jesteśmy nieskończonością.