Nasz kraj znalazł się, niestety, w czołówce państw z ilością rozwodów. Co za tym idzie, wzrosła liczba wniosków składanych o alimenty.
Obowiązek alimentacyjny ciąży na rodzicach – wobec dzieci, na współmałżonkach – wobec siebie nawzajem, oraz na dzieciach – wobec rodziców. Mnie jednak interesuje ten pierwszy przypadek i jego zawiłości chcę nieco wyprostować. Bo to, że jest to temat bardzo skomplikowany dla nikogo nie jest tajemnicą.
Zacznijmy od samotnej matki, wychowującej dziecko bez wcześniejszego wstąpienia w związek małżeński. Jeśli ojciec nie uznaje dziecka, sprawę należy rozpocząć od ustalenia ojcostwa. Kiedy mamy już odpowiedni dokument, składamy wniosek o alimenty w sądzie rejonowym, odpowiednim dla miejsca zamieszkania jednego z rodziców. Zaznaczmy tutaj, że wniosek o alimenty jest nieodłączną składową wniosku o ustalenie ojcostwa, jak i składanego pozwu rozwodowego. Załóżmy, że pan X opuszcza panią X, w domu zostawiając dwoje niepełnoletnich dzieci. Pani X składa wniosek o separację, jednocześnie wnioskując do sądu o przyznanie alimentów. Nic ją to nie będzie kosztować, wszelkie koszty sądowe poniesie strona która alimenty ma płacić. Do pozwu, obok wysokości alimentów, o które będziemy wnioskować, należy dołączyć uzasadnienie ich wysokości. Chodzi o to, by udowodnić sądowi jakie realistyczne koszty ponosimy w związku z utrzymaniem dziecka. Nie warto tutaj szaleć z roszczeniami. Zostaną szybko zweryfikowane przez sąd, który sprawdzi jaką część kwoty jest w stanie wyłożyć wnioskodawca. Na przykład pani X chce posyłać dziecko do prywatnej szkoły, zajęcia pozalekcyjne i doliczy inne koszty miesięcznego utrzymania, wszystko wyniesie 4 tysiące złotych. Wtedy sąd wyliczy czy pani X, jest w stanie wyłożyć połowę wnioskowanej sumy. Dla sądu liczą się fakty. Argumenty typu, że matka opiekując się pociechą ponosi większe koszty niestety nie działają. Owszem, sąd może przyznać takie astronomiczne alimenty, ale tylko wtedy gdy ojciec dziecka jest człowiekiem zamożnym. Z tego co wiem, standardem są świadczenia zasądzane w sumie 700-800 złotych na dziecko. Ich wysokość jest też zależna od regionu kraju i wielkości miasta. Oczywiście są wyjątki. Dotyczą one dzieci przewlekle chorych i niepełnosprawnych. Wiąże się to z kosztami ich leczenia, rehabilitacji i faktu, że rodzic sprawujący opiekę nad takim dzieckiem, ma dużo mniejsze możliwości zarobkowania z uwagi sprawowania opieki nad chorym dzieckiem.
Umówmy się, że płacenie alimentów na dzieci jest kwestia oczywistą a o konieczności ich uiszczania, inteligentnych ludzi przekonywać nie trzeba. Co ma jednak zrobić mama, której sąd przyzna alimenty a ojciec dzieci nie chce płacić. Może złożyć wniosek do komornika o ściganie dłużnika. Potem, jeśli komornik nie będzie mógł alimentów wyegzekwować, może zgłosić się do Funduszu Alimentacyjnego. Pieniądze z tego funduszu należą się dzieciom do 18 roku życia, lub 25 lat gdy się uczy. Bardzo ważny jest fakt, iż zgłosić się tu mogą tylko osoby, które mają już przyznane alimenty.
Wiem, że dla kobiet wykształconych i świadomych swoich praw, uzyskanie alimentów nie stanowi wielkiego problemu. Problem jest poważny dla samotnych mam bez wsparcia rodziny i przyjaciół. Wtedy cała procedura wydaje się zawiła i skomplikowana. Są jednak instytucje i osoby prywatne, gotowe pomóc w naświetleniu tematu, przygotowaniu potrzebnych dokumentów.
Ja od siebie dodam, że wszystkim samotnym rodzicom życzę wytrwałości, w dążeniu do uzyskania tego, co się ich dzieciom należy.
UWAGI AUTORA
W przypadku publikacji artykułu u siebie w serwisie proszę o umieszczenie informacji o źródle: artykuł pochodzi z serwisu http://nasza-pociecha.pl