"Rzeż

Wszyscy lubimy o sobie myśleć, że jesteśmy dobrze wychowani, kulturalni, życzliwi i że każdą sprawę można załatwić rozmawiając. .

Lecz wystarczy, że znajdziemy się w niewygodnej sytuacji plus trochę alkoholu i wychodzą z nas, ukrywane dotąd, frustracje, pretensje oraz bardzo gorzkie żale.

 Punktem wyjścia jest fakt uderzenia kijem przez syna Cowenów kolegi Zacharego Longstreeta (Elvis Polanski) co się kończy wybiciem dwóch zębów.

Cowenowie Nancy (Kate Winslet) i Alana (Christoph Waltz) odwiedzają rodziców pokrzywdzonego chłopca Penelope (Jodie Foster) i Michaela (John C. Reilly). Ustalają i drukują wspólne oświadczenie w tej sprawie. I mogliby się rozejść w pokoju.

Reżyser jest tu jak kucharz obierający dużą cebulę z nadzieją na pyszny obiad. Lecz z każdą warstwą ukazuje się prawda o bohaterach. O wrażliwej i twórczej ale i zaciętej Penelope, o jej mężu zdystansowanym z początku, ale w końcu mającym dość tej załganej poprawności politycznej. O Nancy samotnej w macierzyństwie i sprawach rodzinnych oraz Alanie, prawniku nieustannie z komórką  przy uchu, uważającym swego syna za dzikusa.

W ładnym mieszkaniu klasy średniej Nowego Yorku widzimy dość obrzydliwy taniec, w którym dochodzi do wymiany nie tylko zdań ale i sojuszy. Para przeciw parze, kobiety przeciw mężczyznom, szarlotka przeciw Nancy, suszarka za komórką i spodniami, alkohol przeciw wszystkim.

Żony przeciw mężom, faceci przeciw babom co to są jakieś inne, rodzice przeciw dzieciom, które lubią chomiki. Parszywi ludzie, parszywy świat, a wszystkim rządzi „Bóg mordu”, taki właśnie nosi tytuł sztuka Yasminy Rezi na podstawie której został oparty scenariusz filmu Romana Polańskiego.

I gdyby nie wspaniała gra aktorów nie polecałabym go.

Albowiem już z „Moralności pani Dulskiej” dowiedzieliśmy się, że „rodzina, ach rodzina – nie cieszy gdy jest”, a od Plauta, że „człowiek człowiekowi wilkiem”.