JustPaste.it

„Są takie dni w tygodniu, gdy nic nam się nie układa”

I dziś właśnie był taki dzień.

I dziś właśnie był taki dzień.

 

 

 

            Jest jedno słowo, które mi się ciśnie dziś na usta i na szczęście cenzura mnie mocno hamuje. Inaczej artykuł mógłby być jednolity słowotwórczo. Zatem spróbuje innymi słowy oddać mój iście kolorowy nastrój.

Wszystko zaczęło się bladym świtem… Pamiętam jak dziś  pobudkę zaserwowaną o 4 rano przez moją sisi. Niby niecelowo, ale jednak. Moja siostra panicznie boi się latać, a przypadek trafił, że o 4 rano wracała z zagranicznego kraju i miała straszne turbulencje. My, jako bliskie sobie stworzenia wyczuwamy się nawzajem stąd ja, zwana tutaj Erin postawiona została w stan napięcia i gotowości bojowej. I czekała…Sen poszedł won. Wstała zatem przed czasem, w końcu wierzchowce jeść muszą, nakarmiła ferajnę: kota, rybki, konie, o dziwo sama zjadła. I wyruszyła do pracy. A nie, moment, zamknęła się w siostrzanym aucie (bo jej zostało zapożyczone przez chłopaka) i zaczęła wyć. Auto znaczy, nie Erin. Bo zamknąwszy się w aucie, chciała wyjść i alarm poczuł się dotknięty i rozdarł się, budząc tych co śmieli spać kapkę dłużej. (Kto to widział spać o 7 rano huncwoty). Ruszając do pracy chciało niebożę umilić sobie tę godzinkę podróży muzyką, co by duszę rozweselić. Ale gdzie tam! Radio wyposażone w kod dostępu. Cholera jasna! Nie pamiętam jak to leciało. Dzwoni zatem Erin do mężczyzny swego, który MUSI znać się na takich sprawach. Halo? I odpowiada jej tylko pustka, poprzedzona trzema piknięciami, telefon poszedł lulu. Wrrrrr! Ostatecznie wklikała kod i o dziwo! Radio przemówiło ludzkim głosem. Nie na długo bo zali znów coś nacisnęła, chcąc włączyć nawiew i powtórka rozrywki.

            Praca okazała się zbawieniem, o tyle o ile, w przedszkolu można zaznać błogostanu… W tymże dniu jednak, zaprawdę odnalazłam tam oazę spokoju. Gorzej było po wyjściu, po odebraniu kilku nieciekawych telefonów, wizyty sąsiada, który ( na totalnej bani) zawitał do nas swoim polonezem, przypominając sobie, nota bene, o zatargu (wymyślonym przez niego na totalnym rauszu)pół roku temu. I kłótni z mym lubym, mam ochotę walnąć baranka o ścianę. Co prawda, sąsiad sobie pojechał, Luby się nie ciska (już) ale dzień w całości sprawił, że wyglądam tak:

http://demotywatory.pl/3765369

 

Dzień zbliża się ku końcowi. Patrząc wstecz, sama się śmieję z tej mojej nagromadzonej frustracji, zrodzonej z niewyspania i zmęczenia dniami poprzednimi. Patrzę na siebie i się śmieję: oj jaka ty Erin głupia jesteś?:)