Ruszaj się, Bruno, idziemy na piwo:/ Niechybnie brakuje tam nas!
W mojej prywatnej antologii poezji współczesnej nie mogło zabraknąć jeszcze jednego wiersza-piosenki Edwarda Stachury. Chodzi oczywiście o tekst "Nie rozdziobią nas kruki". Fascynuje mnie niezwykły witalizm tego wiersza. Nie jest ważne tutaj piwo, ale ruch. Trzeba walczyć, trzeba iść, trzeba podążać. Żyjesz dopóki wędrujesz, wędrujesz póki żyjesz. Nie wolno się zatrzymać, bo to właśnie oznacza, że dopada nas śmierć ("potem odpoczniesz").
Wielość znaków wykrzyknienia podkreśla emocjonalny charakter tego tekstu. Dynamika życia sprawia, że pancerz chroniący przed nieszczęściem jest coraz twardszy. Wilcze zęby rzeczywistości nie są w stanie się przez ten pancerz przebić. Ruch i dynamika powodują, że to my kształtujemy postać świata, a nie odwrotnie.
NIE ROZDZIOBIĄ NAS KRUKI - Edward Stachura
Nie rozdziobią nas kruki
ni wrony, ani nic!
Nie rozszarpią na sztuki
Poezji wściekłe kły!
***
Ruszaj się, Bruno, idziemy na piwo:
Niechybnie brakuje tam nas!
Od stania w miejscu niejeden już zginął,
Niejeden zginął już kwiat!
***
Nie omami nas forsa
Ni sławy pusty dźwięk!
Inną ścigamy postać:
Realnej zjawy tren!
***
Ruszaj się, Bruno, idziemy na piwo;
Niechybnie brakuje tam nas!
Od stania w miejscu niejeden już zginął,
Niejeden zginął już kwiat!
***
Nie zdechniemy tak szybko,
Jak sobie roi śmierć!
Ziemia dla nas za płytka,
Fruniemy w góry gdzieś!
***
Ruszaj się, Bruno, idziemy na piwo,
Niechybnie brakuje tam nas!
Od stania w miejscu niejeden już zginął,
Niejeden zginął już kwiat!