W wierszu pojawia się motyw śmierci. Jeden z najczęściej pojawiających się w historii literatury motywów. Poświatowska dowodzi w tym tekście, że ze śmiercią ma niemal intymny kontakt. Ani mędrzec, ani ksiądz nie wiedzą o niej nic. Wie natomiast ktoś, kto zna ją niejako od środka, kogo drąży minuta po minucie. A jednak jest pożądana, ponieważ wyzwala od cierpienia.
Wiersz niesłychanie osobisty, a przy tym bardzo sugestywne obrazowanie czyni go dla czytelnika przeżyciem emocjonalnym. Pozwala na moment pochylić się nad wielką tajemnicą życia i zastanowić nad marnością ludzkiej kondycji w horyzoncie istnienia. Przemija postać tego świata, przemijamy i my. Dla mnie tekst ważny!
ŚMIERĆ - Halina Poświatowska
Mędrzec
wpatrzony w twoją smutną twarz
białą
nic nie wie o tobie
oprócz tego
że unicestwiasz ciało
hojnie
wzbogacasz pyłem wiatr
kiedy cię poją kadzidłem
obiecujesz odejść
niechętnie
snujesz się przez kościół
wzdłuż
smugą kadzidelnego dymu
oni myślą że ciebie nie ma
jesteś
jesteś
bo jakże by inaczej
można było nie żyć
dla przyrodnika
jesteś zagadką jak życie
dla fizyka
przeistoczeniem materii
dla wierzącego
przejściem do innego bytu
dla nas cierpiących
wyzwoleniem