Drodzy moi czytelnicy! Pierwej opowiem Wam ciekawy wypadek, który stał się niedawno i znalazł rozgłos w rosyjskich Mediach. Niewątpliwie, wiecie o mownym problemie w naszym sąsiednim państwie – Ukrainie i nieprzejednanej walce tamtejszych zwolenników ukraińskiego i rosyjskiego. Otóż, pewnego razu zawzięci zwolennicy języka rosyjskiego, chcąc urazić swoich ukraińskich oponentów, przygotowały duży plakat z tytułem "ukraiński - to polski!". Na nim były napisane słowa, jednakowe jak w polskim, tak i w ukraińskim. Na przykład: “kropka – крапка”, “chyba – хіба”, itp. Jakież było zdziwienie naszych fanów języka rosyjskiego, kiedy Ukraińcy w odpowiedzi namalowali cztery plakaty z tytułami: “rosyjski - to polski!”, gdzie było przytoczono w przybliżeniu poczwórnie więcej słów, jednakowych w rosyjskim i polskim. Jednym słowem, jak rosyjscy, tak i ukraińscy nacjonaliści niespodziewanie przyszli do wspólnego mianownika:”ukraiński i rosyjski - to polski!” Bawiłem się od szczerego serca.
Od razu chciałemby zapewnić, że ten artykuł nie pretenduje na naukowość: w nim dopiero podzielę się z Wami moimi osobistymi odkryciami i odczuciami, otrzymanymi mną przy studiowaniu języka polskiego. Jak wiadomo, studiowanie języka rozpoczyna się z alfabetu i reguł wymowy. Zorientowawszy się w tym, przeszedłem do studiowania polskiej gramatyki. Oto tu i zaczęły się moje dziwne odkrycia. Mi stanęło jasno, że osobiste zaimki w naszych mowach są absolutnie jednakowe. Część czasowników zwrotnych – “się” też. Przypadki (mianownik, dopełniacz, narzędnik, biernik, celownik, miejscownik) – tak samo, itd. I na dodatek, ogromna ilość wspólnych słów, mających staroruskie pochodzenie. Przy czym, we współczesnym języku polskim te słowa gramatycznie bliżej do staroruskiego wariantu, aniżeli we współczesnym rosyjskim. I wiele z tych słów, które w języku polskim wykorzystują się często, we współczesnym rosyjskim już nie usłyszysz, czy usłyszysz rzadko. Na przykład, jeśli teraz wyjdę na dwór i powiem coś, zrozumiale, z rosyjską artykulacją, niby “Powiedzcie mnie, daleko tu do brzegu morza, gdzie stoją wiele dużych drzew i dmie wiatr?”. Może mnie zrozumieją, ale uznają za dziwaka. Dlatego, że tak mówili nasi przodkowie tysiąc lat temu, a teraz już nikt tak nie mówi. I to jeszcze nie wszystko. Takie słowa, jak, np. “czoło”, “ramie”, “oczy”, “dłoń” i wiele innych teraz można zobaczyć tylko w baśniach Puszkina, staroruskich bylinach i prastarych piosenkach. Z innej strony, w języku rosyjskim są często wykorzystywane słowa, pierwotne znaczenie których u nas mało kto rozumie, np. “okoliczność”, “ogólnie”, “na próżno”. Jasno, że to jeszcze nie wszystkie moje dziwne odkrycia, lecz dla niewielkiego artykułu dosyć. Całe to pozwala mi wyciągnąć ciekawe wnioski.
1. Kiedyś, prawdopodobnie tysiąc lat temu, przodkowie Polaków i Rosjan mówili na jednej i tejże mowie;
2. W odróżnieniu od Rosjan, Polacy, jakimś niezrozumiałym sposobem, na ogół potrafili zachować mowę tysiącletniego przedawnienia. Inaczej powiedzieć, język polski w stosunku do języka rosyjskiego teraz wygląda jak starszy Brat.
3. Dla człowieka, co mówi językiem rosyjskim, polski żadnym razem nie jest postronny. Przeciwnie, wzmacnia rozumienie i wiedzę języka rosyjskiego.
Na koniec powiem, że przedłużam studiować przepiękny język polski i na przodzie u mnie jeszcze będą dużo dziwnych odkryć. Ale już uważam za skrajnie pożyteczny dla rosyjskich ludzi studiować w szkołach język polski, chociażby na fakultatywnej podstawie w starszych klasach.
Drużinnik z czasów Bolesława Chrobrego 
Ruscy wojownicy końca X stulecia.
Rekonstrukcja malarza M. Zubkowa,
dokonana na podstawie przedmiotów i broni,
znalezionych przy rozkopach kurhanu
"Czarny grób" pod Czernihówem.
Obrazki są wzięte z internetźródeł z wolnym dostępem