film ukazujący wpływ różnych zjawisk na psychikę człowieka.
„Dzień, który odmienił twoje życie” to francuska produkcja wyreżyserowana przez genialnego Rémi Bezançona. Na przestrzeni dwunastu lat pięć razy spotykamy pewną rodzinę, przeciętną. Zawsze spędzamy z nimi jeden dzień. Przez niespełna dwie godziny obserwujemy życie głównych bohaterów: Marie-Jeanne Duval (Zabou Breitman), jej męża Roberta (Jacques Gamblin) oraz ich trójki dzieci: Alberta (Pio Marmaï), Raphaëla (Marc-André Grondin) i Fleura (Déborah François).
Marie-Jeanne Duval to nieco ekscentryczna matka, z duszą artysty. Po wyjeździe na studia jej drugiego syna, zaczyna spoglądać na świat inaczej. Przeżywa kryzys swojego wieku. Dzieci dorosły, mąż zachowuje się jak mężczyzna w podeszłym wieku – pracuje, ogląda telewizję, nie poświęca żonie zbyt wiele czasu, ona sama nie ma już tak wielu obowiązków i zaczyna się nudzić. Podejmuje studia, zapisuje się na kurs prawa jazdy, zaczyna o siebie dbać, obracać się w towarzystwie bliskim wieku jej córki. Poszukując zainteresowania ze strony płci przeciwnej, o mało co nie wplątuje się w romans z instruktorem jazdy. Nowe zajęcia są tak wciągające, że, jak się później okazuje, kobieta nie dostrzega kilka ważnych faktów z życia swojej córki. Do pionu doprowadzą ją syn Albert- chirurg plastyczny. Matka obnaża się przed nim, informując, że chce się poddać operacji powiększenia biustu. Tłumaczy to brakiem zainteresowania ze strony ojca oraz niechęcią do swojego ciała. Słowa najstarszego syna otwierają Marie oczy, godzi się z przemijaniem czasu i ulotnością chwil. Stara się polepszyć związki z mężem, zaczyna interesować się najmłodszą Fleur. Wątek dotyczący matki ma swój moment kulminacyjny, po kłótni z córką, goniąc ją wpada pod samochód i trafia do szpitala w stanie krytycznym.
Robert Duval, głowa rodziny, nałogowy palacz, taksówkarz. Cechuje go przede wszystkim luźne podejście do życia, ale w negatywnym znaczeniu. Jest nieodpowiedzialny, nie widzi problemów, nie stawia im czoła, wszystko trzyma w sobie, udając, że jest tak jak być powinno. Daje ciche pozwolenie córce na palenie papierosów, rujnuje wesele syna, po czym lekceważy problem. Ma zaburzone relacje ze swoim ojcem. W głębi serca czuje się przez niego niekochany i niedoceniony. Może właśnie z tego powodu Robert nie ma celu w życiu. Kulminacyjnym momentem staje się śmierć ojca. Nasz bohater odnajduje w szafce zmarłego swoje zdjęcia i rysunki z czasów dzieciństwa. Zdaje sobie sprawę, że ojciec kochał go, ale nie potrafił okazywać uczuć. Robert uświadamia sobie, że robi dokładnie to samo względem swoich dzieci. Postanawia poprawić relacje, rzuca palenie. Mimo wszystko - za późno…
Albert, najstarszy syn Duvalów jest lekarzem. Z całej trójki to jego łączy najsłabsza więź z ojcem. Widzi jego lekceważące podejście do życia i tym samym stara się go zastąpić. Dba o najmłodszą siostrę, troszczy się o matkę. Chce założyć rodzinę, stosunkowo szybko bierze ślub. Niestety jego małżeństwo w krótkim czasie kończy się rozwodem. Raphaël to romantyk i marzyciel. Wyjeżdża na studia do innego miasta chcąc coś zmienić. Dopiero gdy poznaje uroki studenckiego życia docenia dom rodzinny. Pewnego dnia wraca. Ustawia meble w swoim pokoju tak jak to było za czasów jego dzieciństwa, kładzie się na łóżku i wspomina beztroskie czasy młodości, w których obecny był zawsze ojciec. Fleur jest najmłodsza i tym samym można stwierdzić, że najbardziej rozpieszczona. Od dziecka na wszystko jej pozwalano, przymykano oczy na niektóre sprawy. Towarzystwo starszych braci pomogło jej zbyt szybko dojrzeć do niektórych spraw. Obserwujemy jej doświadczenia seksualne, zawody miłosne i problemy emocjonalne. Swoim zachowaniem pokazuje, że brak jej zainteresowania ze strony matki, zajętej spotkaniami ze studentami. Wypadek w rodzinie wszystkich do siebie zbliża.
Ważną rolę odgrywa montaż. Nieprzeciętny. Pomysłowy. Po trochu poznajemy każdą postać, w odstępach czasowych. Losy każdej zazębiają się w pewnych momentach. Wszystkich łączy jedno – rodzina. Sophie Reine, autorka montażu w 2009 roku otrzymała Cezara- nagrodę francuskiej Akademii Sztuki i Techniki Filmowej. Film zyskał aż dziewięć nominacji, wygrał montaż i dwójka obiecujących aktorów Déborah François i Marc-André Grondin, co wcale nie dziwi.
Mimo, iż film utrzymany jest w konwencji dramatu obyczajowego, reżyser nie zapomina o tych mniej poważnych aspektach życia, przez co film staje się ciekawym spektrum zachowań ludzkich. Zakończenie jest negatywne ale z pozytywnym wydźwiękiem, cieniem nadziei. Na przykładzie przeciętnej francuskiej rodziny, która ma problemy w relacjach komunikacyjnych, ma problemy natury emocjonalnej, egzystencjalnej, światopoglądowej, rodziny, która przeżywa kryzys, na pewnych etapach życia, film uświadamia widzom co jest najważniejsze. Na przestrzeni lat ukazuje rzeczy i wydarzenia, które urozmaicają, czynią piękniejszym nasze życie. Uświadamia widzom, trudy ale i zalety rodzicielstwa, pokazuje rodzinę, jako podstawową jednostkę społeczną, radzącą sobie z problemami, mimo kłótni i nieporozumień pozostającą razem. Po obejrzeniu filmu, każdy docenia to co ma, chce stać się lepszą osobą, zdając sobie sprawę z ulotności chwil, przemijania czasu. Film ukazuje prawdę egzystencji, która dotyka każdego z nas.